فرمایشات امام حسن عسگری(ع)
«خنده بی دلیل و بی مورد از جهل و نادانی است».
«آسایش کینه توزان از همه مردم کمتر است».
«چه بد است زیرا فرد دورو، برادرش را در حضورش می ستاید و در نبودش بدگویی می کند، اگر عطایی یابد بر او حسد ورزد، و چون گرفتار شود تنهایش گذارد».
«مؤمن برای مؤمن مایه برکت است».
«اندیشه و خِرد فردِ احمق در دهان او است، و دهانِ فرد حکیم در اندیشه و خرد اوست».
«گستاخی فرزند بر پدر در ایّام کودکی، مایه ناسپاسی او در ایّام بزرگی است».
«اظهار شادی در حضور فرد غمگین دور از ادب و انسانیت است».
«فروتنی و تواضع نعمتی است که هیچکس به آن حسد نورزد».
«هر کس که برادرش را بصورت مخفی نصیحت کند، بدون شک او را آراسته است، و اگر او را بصورت آشکار نصیحت کند، رسوایش ساخته است».
«هر کس بدی و شر بیفشاند، ندامت و پشیمانی درو کند».
پیامهایی در ارتباط با شهادت امام حسن عسگری(ع)
شهادت
امام حسن عسکری(ع) در روز جمعه و هنگام نماز صبح از این دنیا به سرای باقی می شتابند. جمعه، روز خوب خدا و در وقت نماز صبحگاهی؛ یعنی هنگامه ملاقات با خدا. آن حضرت که خود می دانستند شبی دیگر در دنیا نخواهند بود، آهنگ نماز می کنند تا آخرین نیایشهایشان را ملکوتیان بشنوند و وقتی اراده کردند تا کام تشنه شان را لختی تازه کنند؛ حال ایشان به ضعف و سُستی گرایید و روح مقدسشان به عالم بقا روانه گشت و اینچنین آرام و با قلبی مطمئن راهی ابدیت می شوند.
ضمیر روشن و امیدوار امام تنها متوجّه خداوند و دستورات خالق یکتا بود و ایشان به پیروان خود آموختند که دنیا را با تمامی سختی هایش آسان بگیرند زیرا آخرت، منزلگاه جاودانه است و آسایش در آن سرا خواهد بود.
سامراءِ سیاهپوش
وقتی امام حسن عسگری(ع) چشم از جهان فرو می بندند و به دیار دوست می شتابند سامرا سیاهپوش می شود و خلق به ماتمی بزرگ گرفتار می آیند. فضای شهر سامرا که مرکز سلطنت و پایتخت خلافت بود ضجّه و شیون فرا می گیرد و بزرگ و کوچک، مرد و زن همه سوگوار فرزند پاک خاندان نبوّت می شوند و اینچنین مسلمین رهبر و مقتدای بزرگ دیگری را از دست می دهند و به غم هجران مبتلا می گردند.
کوکب هدایتگری
زندگی مردان بزرگ سراسر پندآموز و عبرت آمیز است و آنانکه به دنبال راه هدایت و سعادت هستند باید پیرو و دنباله رو آنانی باشند که دانای راز و بَلَد راهند و امام حسن عسگری(ع) از کوکبهای درخشان هدایتگری هستند که مرام ایشان واگویه معرفت والایشان است. امامی که از خوف و خشیت خداوند همواره سر بر سجده می نهادند، روزها را به روزه می نشستند و شبها را به نیایش برمی خاستند.
پرهیزکاری
پارسایی و پرهیزکاری از خصوصیات مؤمنان راستین است. آنانکه از معرفت، قطره ای طَرْفه بربستند؛ آرام نگیرند و اطاعت پیشه گیرند پس چگونه می توان تصور کرد احوال آنانی را که خود در دریای معرفت الهی غوطه ور بوده و هر لحظه خود را در محضر خدای خویش می دیدند و از این روست که امام عسکری(ع) همواره لباس زبر و خشن بر تن داشتند. (برای خدا) و بر روی آن لباسی نیکو (برای مردم).
دادرس بینوایان
موحدان و مؤمنان واقعی هر چند دلْ در گرو اعمال خود ننهاده اند اما در آبادانی عاقبت خود تلاش می کنند لذا همواره تیمارخوار و یار و مددکار همنوعانی نیز هستند که در مصائب و شدائد روزگار گرفتار آمده اند و زندگی آنان در گروِ دستگیری و رفع حوائج است و چه زیبا و شکوهمند است تماشای بزرگانی که بی هیچ رنگ و ریائی به نیازمندان و محتاجان توجّه می کنند و اعتنا می ورزند و چنین مرامی به یقین نشأت گرفته و وام دار زندگانی رهبران بزرگ دینی ماست و اینچنین بوده است زندگانی امام و مرادمان حضرت عسکری(ع) ـ که همواره دادرس بینوایان و منجی تهیدستان بودند و با بخشش و کرامت و سخاوت خود محرومین را از بیچارگی و اضطرار می رهانیدند.
روشنگری
روشنگری و روشن نگری از صفات محمودی هستند که هم دل را جلا و روشنی می دهد و هم چراغ عقل را فروزان می کند. آنانی که خود روشن نگرند، خود طریق روشنگری را می دانند و پای در رکاب می نهند امّا کسانِ بی شماری اند که از این قوه محرومند، و این خیل عظیم محتاج ارشاد و هدایتی هستند تا ضمیر خفته شان را نسیم رحمتی و شمیم روح فزایی بیدار کند و فروزان نماید و ائمه هدی ـ صلوات الله اجمعین ـ بالاترین و والاترین وجه رسالتشان روشنگری و بیدارگری بوده است و امام حسن عسگری(ع) نیز که حُجت خدا بر زمین بودند با کلمات روشنگرانه و عبارات حکیمانه، حُجت را بر خلق تمام می کردند و با رهنمودها وارشاداتشان خلق را از خطر سرگردانی رهایی می بخشیدند و وجدانها را بیدار می کردند.
عفو و گذشت
عفو و گذشت اگر چه سخت است امّا نتیجه ای شیرین دارد. خداوند متعال که خطاپوشِ عطابخشِ مطلق است، رسولان خود را نیز آموخته است که گذشت و بخشش را ملکه خود قرار دهند و درگاه سختیها و نامرادیهای روزگار صبوری پیشه سازند و خشم خود فرو خورند و با گذشت و عفو کریمانه، دیگران را ادبِ نفْس آموزند. امام حسن عسگری(ع) نیز که حجت خدا بر زمین بود به هنگام ناملایمات و در برابر دشمنی های جاهلان از آنها می گذشت و بدین گونه مروّت و بزرگی را به آنان می آموخت.
پیام امام
کلام معصوم(ع) خواندنی است و باید آن را آویزه گوش قرار داد و به کار بست؛ امام حسن عسکری برای علی بن حسین بن بابویه قمی ـ که از بزرگان فقهی شیعه محسوب می شود ـ چنین نوشته اند:
«... سفارش می کنم به پرهیزکاری در پیشگاه خدا و بر پا داشتن نماز و پرداخت زکات زیرا نماز کسی که زکات نمی پردازد پذیرفته نمی شود و به تو سفارش می کنم که از خطای مردم درگذری و خشم خویش فرو بری و به خویشاوند صله و رسیدگی نمایی و با برادران مواسات کنی و در رفع نیازهای آنان در سختی و آسایش بکوشی و در برابر نادانی و بی خردی افراد بُردبار باشی و در دین ژرف نگر و در کارها استوار و با قرآن آشنا باشی.
دعای امام
جمعی از دوستان امام حسن عسکری(ع) برای حضرت نوشتند تا دعایی به آنها بیاموزند. آن گرامی نوشتند که اینگونه دعا کنید:
«ای شنواتر شنوندگان، و ای بیناترین بینندگان، ای عزّت ناظرین، اس سریع ترین حسابرس بندگان، ای رحیم ترین رحم کنندگان، ای محکم ترین حاکمان، درود بر محمد و آلش بفرست و روزیم را توسعه ده، عمرم را طولانی کن و بر من منّت بگذار و رحمتت را شامل حالم فرما و مرا از جمله کسانی قرار ده که یاری دینت کنم و مرا از در خانه ات نران تا دیگری را جایگزین من نمایی!»
سفارش امام
از نوشته های امام عسکری(ع) به علی بن الحسین بن بابویه قمی است که مرقوم فرمودند:
«اعتصام به ریسمان پروردگار داشته باش... عاقبت خیر به متقین تعلّق دارد، بهشت جایگاهِ خداپرستان و دوزخ محل ملحدین است، دشمنی جایز نیست مگر بر ستمگران و خدایی نیست جز اللّه که بهترین خالقین است و درود بر بهترین خلق او حضرت محمد و عترت پاکیزه اش.
این کلام و توصیه امام معصوم است و هر آنکس به گوش جان بشنود به یقین به رستگاری خواهد رسید و هر که از آن رو برتابد، نگون بخت خواهد شد.
حامل علوم الهی
پُر دانشی دلیل بر فضل و کمال است و امامان معصوم چون جمیع علوم الهی را در سینه دارند از کاملترین و فاضل ترین بندگان مقرّب الهی اند و دانش هم دلالت راه است و هم آستانه جاه و کمال و امام عسکری(ع)، مرجع عالمان و محققان زمان و مأوی تشنگان وادی علم و دانایی بودند. در فضل و عظمت علمی آن امام همام همین بس که شاگردان ممتازی را برای جامعه روزگار خود تربیت نمودند تا آنان نیز در گسترش و جمع آوری علوم آل الله بکوشند و مبانی دین را برای آیندگان زنده نگاه دارند و حامل گفتارهای ناب و ناقل دانشهای پر ارج امام عسکری(ع) باشند.
