گذشت و بخشش عاملی بسیار مؤثر در احساس خوشبختی ماست. بسیاری از افراد متوجه نیستند که با گذشت نکردن چه چیزهایی را از دست می دهند و در مقابل، با بخشیدن خود و یا دیگران چه چیزهایی عایدشان می شود.
اکثر ما یاد گرفته ایم که بخشیدن دیگران کار خوبی است. یاد گرفته ایم که بخیشیدن کاری «مقدس» و «معنوی» است، اما علت مهم تری نیز برای «گذشت» وجود دارد. اگر دیگران را نبخشید، زندگی بر شما سخت خواهد شد. فرض کنید که رئیس تان در اداره شما را توبیخ می کند و شما به او می گویید: «من هرگز شما را به خاطر کارتان نمی بخشم. » چه کسی از این موضوع رنج می برد، شما یا رئیس تان؟ شما دایم راه می روید، بی خواب می شوید و... در حالی که احتمالاً رئیس شما در میهمانی خوشگذرانی می کند.
بنابراین وقتی دیگران را نبخشیم در حقیقت این خود ما هستیم که رنج می بریم نه دیگران. کینه جویی و خصومت ما را بیمار می کند. خشم و خصومت به سیستم ایمنی بدن آسیب می رساند و موجب به هم خوردن نظم طبیعی ارگان های بدن می شود و احتمال حمله ی قلبی، سرطان، سردرد، زخم معده، اضطراب، ... و حتی بیماری قند را افزایش می دهد.
همه ی ما اشتباه و خطا می کنیم. باید خطاهای دیگران را ببخشیم و اجازه ندهیم ما را بیازارند. کینه توزی فقط ما را غمگین و افسرده می کند و حاصل دیگری ندارد. وقتی ما اشتباهی را می بخشیم احساسی خوشایند به ما دست می دهد. بخشیدن دیگران موجب می شود که ما بر خشم و رنجش خود غلبه کنیم و احساسی خوشایند به دست آوریم.
بخشش برای ما راحتی و آرامش خاطر می آورد. بخشش ما را از تمام دشمنی ها و تنفرهایی که در ذهن مان داریم محافظت می کند و به جای خشم و تندخویی، در وجود ما احساس آرامش و آسایش را جایگزین می کند.
انرژی ما با خشم، تنفر و رنجش تحلیل می رود. ما احساس می کنیم افسرده و بدبخت شده ایم و تا زمانی که با این احساسات منفی تحلیل می رویم نمی توانیم روی آرامش خاطر و شادکامی را ببینیم.
وقتی شما کسی را می بخشید، به دلیل آرامش خاطر خودتان است. شما این کار را در حق دشمن خود انجام نمی دهید بلکه در حق خودتان انجام می دهید. شما این کار را می کنید تا خود را از شر احساسات منفی خودتان نجات دهید.
شخص عصبانی و رنجیده خاطر نمی تواند احساس شادکامی کند تا حتی مدت زمانی طولانی سلامت باشد. احساسات منفی نه فقط بر افکار شما بلکه روی جسم شما هم اثر می گذارد. اغلب بیماری های جسمی به دلیل احساسات و افکار منفی ایجاد می شوند، بخشیدن دیگران بزرگ ترین مولد انرژی جهان است. بخشش سبب می شود که روح ما کسل نشود و بهایی برای خشم و غضب نپردازیم. بخشش به زندگی انسان معنا می بخشد و موجب احساس رضایت انسان از زندگی می شود.
وقتی در قبال ناروایی هایی که در حق تان انجام شده ناراحت و پریشان می شوید و کینه به دل می گیرید، بدانید که خود را آلت دست دیگران قرار داده و در نتیجه قربانی رفتار آن ها شده اید.
وقتی از بخشیدن دیگران امتناع می کنید در واقع این شما هستید که رنج می برید. اغلب فرد خاطی حتی خبر ندارد که در سر شما چه می گذرد. و اگر او دشمن شما باشد، در حقیقت خوشحال می شود که شما را غمگین ببیند. لذا وقتی شما آشفته باشید، او برنده است. آیا واقعاً شما می خواهید به دشمن خود آن قدر قدرت بدهید که زندگی شما را تحت نفوذ خود قرار دهد و آن را تخریب نماید؟
در زندگی نه تنها ما باید دیگران را ببخشیم بلکه لازم است خودمان را نیز ببخشیم. بسیاری از افراد در تمام طول زندگی به خاطر کوتاهی ها و خطاهایی که به خود نسبت می دهند به تنبیه روانی و جسمانی خود می پردازند. اگر تاکنون احساس گناهکاری می کرده اید دیگر کافی است، ادامه ندهید، چرا که با تداوم احساس گناه مشکلی حل نخواهد شد. سعی کنید این احساس را از خود بیرون کنید.
بنابراین برای آن که زندگی خوبی داشته باشیم و احساس خوشبختی نماییم، باید هم خودمان و هم دیگران را ببخشیم.
منبع مقاله :
امیری، شاهرخ؛ (1387) خوشبختی- بدبختی انتخاب با توست! تهران: نشر قطره، چاپ اول.