همه ما دوست داریم که مردم به وعده های خود عمل کنند. اگر عهدی با ما بستند و قولی دادند وفادار، باشند. راستی آیا خودمان به وعده های خود عمل می کنیم؟ حضرت علی علیه السلام در این باره چنین سفارش می کند:
«فَحُطْ عَهْدَکَ بالوفاءِ وارْعَ دِمَّتکَ بالْأمانَةِ؛
بر عهد و پیمانت لباس وفا بپوشان و تعهدات خود را محترم بشمار».
آن حضرت در کلام ارزشمند دیگری وفای به عهد و پیمان را نشانه راستی و درستی انسان معرفی کرده است و می فرماید:
اِنَّ الْوَفاءَ تَوْأَمُ الصِّدْقِ وَلا أَعْلَمُ جُنَّةً أَوْقَی مِنْهُ.
وفای به عهد و پیمان، نشانه راستگویی و درستی است و من سپری نگهدارنده تر و محکم تر از آن سراغ ندارم.
یکی از امتیازات مؤمنان، وفای به عهد و پیمان است. خداوند آشکارا دستور داده که به عهد و پیمان وفا شود، از سویی دستور داده است که با منافقان و غیرمسلمانان و بی دینان پیمان بسته نشود. آن گاه که امام علی علیه السلام جنگ جمل را به پایان رسانید و عده ای از شکست خوردگان از جمله مروان حکم نزد حضرت آمدند تا با وی بیعت کنند، حضرت فرمود: با بیعت چه کار کنم؟ مگر بعد از کشته شدن عثمان، با من بیعت نکردی. سپس پیمان شکستی. امام علی علیه السلام در همان حال که زیر بار بیعت با آنان نرفت، دستور داد اخراج شان کنند و در ضمن سخنان خود از لزوم پیمان بستن با دین داران یاد کرد:
اِعْتَصِمُوا بالذِّمَمِ فی أوْتادِها؛ در پیمان ها به وفاکنندگان پناه ببرید.
پیام متن:
وفای به عهد و پیمان نشانه راستی و درستی.