بهمن، بهار انقلاب و خزان ضد انقلاب

بهمن ماه، همواره در تقسیم بندی طبیعی ماه های سال، اقبالی بهتر از سرما و یخ بندان نداشته است؛ ماهی که گذر از آن همواره نویدبخش قدم های آرام آرام بهار بوده است. با این حال، اگر از این ویژگی طبیعی این ماه بگذریم، می توانیم بگوییم که واقع شدن آن در مسیر جریانات تاریخی، با ویژگی طبیعی اش متفاوت بوده است؛ زیرا این ماه در تاریخ تحولات سیاسی و اجتماعی، بستری برای بهار و شکوفایی یک حماسه تاریخی و خزانی برای یک نظام استبدادی بوده است.

یکی از موضوعاتی که بهمن ماه را به بستر تحولات مثبت و منفی تبدیل کرده، جریانات و تحولات سیاسی مرتبط با انقلاب اسلامی است. ماه بهمن، شاهد تحولات مختلفی در ارتباط با انقلاب اسلامی بوده است که برخی از آنها در مسیر تحقق انقلاب اسلامی، بر اساس خواست و اراده ملت به رهبری امام خمینی و برخی دیگر در مسیر تقابل با انقلاب اسلامی و با رهبری و هدایت ضد انقلاب بوده است. در این میان انقلاب اسلامی ایران که با ورود حضرت امام خمینی در 12 بهمن 57، به مرحله نهایی پیروزی خود رسید و در 22 بهمن 57، پیروزی خود را اعلام کرد و بهمن سرد و زمستانی را به بهار انقلاب اسلامی تبدیل کرد. همچنین 31 سال پس از این جریان، حضور پر رنگ مردم ایران در راهپیمایی 22 بهمن سال 88 - که سال بزرگ ترین فتنه تاریخ انقلاب اسلامی بود - آخرین برگ مبارزه هشت ماهه مردم ایران با فتنه تحمیلی را ورق زد و نظام اسلامی را تا مدت ها در برابر آسیب فتنه های ضد انقلاب، بیمه کرد.

در جانب دیگر، بهمن را می توان ماه شکست های ضد انقلاب در تاریخ انقلاب اسلامی دانست؛ زیرا در همین ماه، ضد انقلاب که آرمان های انقلابی و اسلامی امام خمینی را در تعارض با منافع خویش می دید، تلاش کرد که مسیر انقلاب را منحرف کند و به اهداف شوم خود در شکست انقلاب اسلامی، دست یابد.

توطئه های گروه های ضد انقلاب

در این راستا، گروه های ضد انقلاب از همان روزهای آغازین پیروزی انقلاب اسلامی، شروع به توطئه برضد انقلاب اسلامی کردند که سه مورد از مهم ترین توطئه های آنان که در بهمن ماه رخ دادند، عبارتند از:

1. نخستین تجمع ضد انقلاب؛ نخستین حرکت ضد انقلابی در بهمن ماه، مربوط به زمانی است که تنها سه روز از پیروزی انقلاب اسلامی گذشته بود. در این روز تجمعی با فراخوان برخی گروه های ضد انقلاب در خیابان شهدا (نزدیک خیابان ایران، محل اقامت امام خمینی) برگزار شد که در آن شعارهایی برضد امام خمینی و انقلاب اسلامی سرداده شد و بدین طریق، نخستین حرکت ضد انقلابی شکل گرفت؛ اما این توطئه به دلیل عدم استقبال مردم، عقیم ماند و تنها باعث رسوایی ضد انقلاب شد. رهبر معظم انقلاب هم در 19 دی سال 88، به این تجمع اشاره کرده فرمود: «در داخل، جناح های ضد دین، از توده ای بگیر تا سلطنت طلب تا بقیه اقسام و انواع بی دین ها، کجا ایستاده اند؟ یعنی همان کسانی که از اول انقلاب با انقلاب و با امام، دشمنی کردند؛ سنگ زدند؛ گلوله خالی کردند؛ تروریسم راه انداختند. سه روز از پیروزی انقلاب در بیست و دوی بهمن (25 بهمن ماه) گذشته بود که همین آدم ها با همین اسم ها آمدند جلوی اقامتگاه امام در خیابان ایران؛ بنا کردند شعار دادن؛ همان ها الان می آیند توی خیابان، علیه نظام و علیه انقلاب شعار می دهند! چیزی عوض نشده است.»[1]

2. وقایع آمل؛ روز ششم بهمن سال 60 و در آستانه سومین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی ایران، اخباری مبنی بر تحرکات مسلحانه گروه های ضد انقلاب در شهرستان آمل، در کشور پخش شد. بر اساس این اخبار، بخشی از گروهک های ضد انقلاب به سرکردگی گروهکی به نام اتحادیه کمونیست های ایران، با بهره گیری از الگوهای مبارزاتی کمونیستی و با توهم این که مردم ایران حامی تحرکات ضد انقلابی آنان بوده، به محض اعلام قیام به آنان ملحق خواهند شد، برای مبارزه با انقلاب اسلامی برنامه ریزی کردند. اعضای این اتحادیه برای عملی کردن این توطئه، به جنگل های شمال پناه بردند و با سازماندهی گروهی به نام سربداران، به مشی چریکی روی آوردند و به اقدامات مسلحانه دست زدند و از سایر گروه های ضد انقلاب مخالف و چپ خواستند که این راه را پیش بگیرند.[2] در مرحله اول، قرار بود که به طور همزمان در دو منطقه آمل و تهران، عملیات نظامی انجام گیرد؛ اما بعد از مدتی بحث به این نتیجه رسیدند که امکانات لازم برای این اقدامات را ندارند و قرار شد به جنگل رفته و پس از سازماندهی، به شهر آمل حمله کنند. آنان تصور می کردند که مردم همه مخالف رژیم هستند و اگر نیرویی قیام را آغاز کند، مردم به آن ملحق خواهند شد و پس از این حرکت مردم آمل شهرهای دیگر نیز به آنان خواهند پیوست.[3]

ساعت یازده شب ششم بهمن 1360، آنان به شهر آمل حمله کردند و سپاه، بسیج و دادگاه انقلاب آن شهر را هدف قرار دادند. مردم که انتظارشان را می کشیدند، با صدای «الله اکبر» از خانه ها بیرون آمدند. زن ها کیسه های شن را پر می کردند و مردها در گوشه گوشه شهر، سنگر می ساختند... مردم روستاهای اطراف نیز با شنیدن صدای الله اکبر مردم آمل، با بیل و کلنگ و هر چیز دیگری که در اختیار داشتند، بر وانت ها و موتورسیکلت ها سوار شدند و به شهر آمدند؛ تا مردم شهر را در برابر مهاجمین، یاری کنند. نبرد مسلحانه تا نزدیکی های صبح در شهر به طول انجامید و مهاجمین مسلح عقب نشینی کرده، به یک باغ پناه بردند.[4] و بسیاری از سران آنها، به ویژه رهبر اتحادیه کمونیست ها کشته شد. یکی از نکات بسیار مهم و جالب این ماجرا، این بود که مردم آمل در طی چند ساعت، ده ها سنگر در نقاط مختلف شهر ایجاد کردند و از آن روز، این شهر به نام شهر هزار سنگر، مشهور شده است.

3. فتنه ضد انقلابی 25 بهمن 89؛ اگر چه فتنه بزرگ 88 که یکی از مهم ترین فتنه های طول تاریخ انقلاب اسلامی به شمار می رود، با حضور پرشکوه مردم در 9 دی و 22 بهمن 88 به شکست منجر شد، اما با توجه به این که فتنه ها هرگز خاموش نمی شوند، بلکه به آتش زیر خاکستر تبدیل می شوند، این جریان نیز که به دنبال بهانه ای برای اعلام حیات خود بود، با سوء استفاده از انقلاب مردم مصر و به بهانه حمایت از انقلاب مردم این کشور، تنها سه روز بعد از راهپیمایی بزرگ مردم در 22 بهمن 89 که بیداری اسلامی، به ویژه تحولات مصر در آن بسیار برجسته بود، تلاش کرد بار دیگر در آتش این فتنه بدمد و بر این اساس، با فراخوان سران فتنه و موج تبلیغات رسانه های وابسته به ضد انقلاب و به ویژه رادیو اسرائیل و وزارت خارجه رژیم صهیونیستی و شبکه های اطلاع رسانی منافقین، قرار بر این شد که تجمعاتی در روز 25 بهمن در نقاط مختلف تهران برگزار شود. در روز 25 بهمن اگر چه در برخی نقاط تهران تجمعاتی برگزار شد، اما در این تجمعات آن چه وجود نداشت، مسئله حمایت از قیام و انقلاب مردم مصر بود و آن چه کاملاً مشهود بود، حضور گروهک های ضد انقلاب، به ویژه منافقین بود؛ به گونه ای که در جریان برخی تحرکات مسلحانه این گروهک در برخی نقاط شهر، تعدادی از شهروندان، از جمله شهید صانع ژاله، دانشجوی بسیجی دانشگاه هنر دانشگاه تهران به شهادت رسیدند؛ اما در این میان باز هم به دلیل عدم استقبال مردم از این تحرک ضد انقلابی، نتیجه این حرکت برای ضد انقلاب، جز یک رسوایی دیگر و اثبات نداشتن هیچ گونه جایگاهی برای آنان در میان مردم چیز دیگری نبود. فتنه 25 بهمن 89، ثمره ای هم برای تقویت انقلاب اسلامی داشت و آن این بود که برخی خواص ساکت در فتنه 88، برای اولین بار به موضع گیری قاطع برضد فتنه گران پرداخته، با صف بندی های شفاف خود با فتنه گران، باعث انزوای بیشتر فتنه گران و تقویت بیش از پیش انقلاب شدند.

بنابراین، با جمع بندی تحولات مربوط به انقلاب و ضد انقلاب در طی مدت 33 سال اخیر، می توان گفت که بهمن ماه در تحولات سیاسی انقلاب اسلامی، همواره «بهار انقلاب اسلامی و خزان ضد انقلاب» بوده است. در طول این مدت، ضد انقلاب همواره با ادبیات مختلف و با شعار «ما بی شماریم»، به صحنه آمد و هر بار نیز به دلیل این که تنها در توهم خود بی شمار بوده است و نه در عالم خارج و نیز به دلیل این که به جای اتکا به اسلام، انقلاب و مردم، به مرام های چپ و راست و دشمنان مردم ایران دل بسته بود، با شکست مواجه شد.

پی نوشت ها: