بیماری منییر چیست؟
بیماری منییر یک نوع اختلال در گوش داخلی است که در نتیجه آن بیمار به تدریج شنوایی و تعادل خود را از دست می‌دهد. گیجی، وزوزگوش و دوره‌های تکرار شونده سرگیجه که به تدریج شدت می‌یابند از علایم اولیه بیماری هستند. بعد از هر بار حمله بیماری منییر، گوش به تدریج دچار کاهش شنوایی می‌شود و اغلب این کاهش شنوایی از فرکانس‌های پایین شروع می‌شود. وزوزگوش در بیماری منییر می‌تواند یک‌طرفه یا دو طرفه باشد و بیمار آن را به صورت احساس زنگ‌زدن در گوش یا شنیدن خش‌خش احساس می‌کند. احساس پری در گوش و یا احساس فشار هم از علامت‌های دیگر این بیماری است.
بیماری منییر به‌‌طور‌معمول با یک علامت شروع می‌شود و بعد به تدریج پیشرفت می‌کند و فرد در پایان حتی ممکن است علاوه بر مشکلات تعادلی، شنوایی خود را هم به طور کامل از دست بدهد. حمله‌های سرگیجه در این بیماران گاهی شدید هستند و اغلب غیرقابل پیش‌بینی‌اند و ممکن است چند ساعت تا چند روز طول بکشند و فرد را دچار تهوع و استفراغ هم بکند. این سرگیجه‌ها در بعضی اوقات به حالتی منجر می‌شود که سقوط حمله‌ای نام دارد؛ یک حمله ناگهانی و شدید سرگیجه که موجب می‌شود بیمار به زمین بیفتد. احساس کشیده شدن و یا هل داده شدن هم در نتیجه همین اختلال به وجود می‌آید. تعریق، اسهال، حساسیت شدید به سر و صدا و گاهی کات و پرش‌های غیرقابل کنترل چشم هم از علایم دیگر این بیماری هستند. علت بیماری منییر هنوز برای پزشکان مشخص نشده است اما آنها حدس می‌زنند این مشکلات در اثر پدیده‌ای به نام هیدروپس‌اندولنف به وجود بیاید. در جریان این مشکل فشار مایع داخل مجرای گوش داخلی که در سیستم شنوایی و تعادل دخالت دارد، افزایش می‌یابد و این مایع وارد فضاهای دیگر گوش می‌شود و به آنها آسیب می‌رساند. علت اصلی اینکه چرا فشار این مایع افزایش می‌یابد هم هنوز مشخص نشده است اما عفونت گوش میانی، ضربه به سر، عفونت‌های دستگاه تنفسی فوقانی، کشیدن سیگار و مصرف بیش از اندازه نمک و کافئین جزو عوامل زمینه‌ای این اتفاق شناخته شده‌اند.
تشخیص و درمان
تشخیص این بیماری به‌‌طور‌معمول به‌وسیله یک متخصص گوش و حلق و بینی صورت می‌گیرد، آزمایش‌های شنوایی‌سنجی، تست‌های اعصاب، انجام ام.آر.آی برای رد کردن تومور‌های اعصاب و آزمایش خون جزو بررسی‌های رایج این بیماری هستند. بیماری منییر هیچ آزمایش دقیق تشخیصی ندارد و به‌‌طور‌معمول فقط بر اساس شرح حال و معاینات بالینی و وجود علایم تیپیک این بیماری انجام می‌شود. بیماری منییر به‌‌طور‌معمول بین سن 30 تا 60 سالگی و در آقایان شیوع بیشتری دارد. درمان این بیماری هم با توجه به کمبود دانسته‌ها راجع به علت آن بیشتر علامتی است. درمان سرگیجه و وزوز گوش، آموزش روش‌هایی برای مقابله با این مشکلات، کمک برای کاهش مشکلات شنوایی، که همه اینها به وسیله داروهای بدون نیاز به نسخه انجام می‌شود. رژیم غذایی صحیح در درمان این بیماری نقش موثری دارد. رژیم کم‌نمک و محدودیت مصرف کافئین، الکل و دخانیات همچنین کاهش مصرف محصولات دارای آسپارتام به کنترل این بیماری کمک می‌کنند. تست آلرژی هم برای بیماران انجام می‌شود چون دیده شده است که آلرژی موجب شدت گرفتن بیماری می‌شود. در مراحل پیشرفته بیماری داروهای آنتی‌هیستامینی، استروئیدی و داروهای افزایش دهنده ادرار برای بیمار، تجویز می‌شود و در صورت کمتر شدن بیماری با جراحی و تزریق کورتون شبکه اندولنف را تخریب می‌کنند. هیچ روشی برای جلوگیری از بیماری منییر وجود ندارد اما گاهی بیماری منییر خودش خودبه‌خود درمان می‌شود اگر چه در بعضی موارد هم به کری مطلق می‌انجامد. بهترین توصیه پزشکان برای این بیماران، دوری از استرس و مصرف بسیار محدود نمک است.
منبع: http://www.salamat.com
ae
