به گزارش خبرنگار مهر، منوچهر محمدی تهیه کننده سینما و داور بخش مسابقه سینمای ایران جشنواره فیلم شهر گفت: غالب فیلم هایی که در سینما ساخته می شود، داستانش در شهر می گذرد اما برای شهری قلمداد کردن یک اثر باید دید چقدر می تواند روح یک شهر را نشان بدهد. این روح مرکب است از فرهنگ، شرایط اجتماعی، اقتصادی، روابط بین آدم ها و ... .ممکن است فیلمی در آپارتمان بگذرد اما با تماشای آن نتوان روح زمانه اش را درک کرد.
داور بخش مسابقه سینمای ایران افزود: بنیانگذاران جشنواره فیلم شهر در پی این هستند که آثار سینمایی وجوهی از شهر را به نمایش بگذارند که از چند منظر قابل بررسی باشد؛ یکی اینکه نگاه آسیب شناسانه داشته باشد مثلا شهرهای بزرگ چه مشکلاتی دارند. باورهای اعتقادی در زندگی شهری هم یکی دیگر از مسایل قابل اعتناست و باید بتوان بین سنت و سبک زندگی جدید پل زد و به مسئولان شهرساز، راهکارهایی را برای همسان سازی بیشتر ارائه داد. به همین دلیل من امیدوارم مدیران حتی از مردم عادی هم جشنواره را بهتر رصد کنند تا بدانند برخی از تصمیماتی که در اتاق های دربسته می گیرند ممکن است چه عواقبی داشته باشد.
او درباره اطلاق صفت شهری به یک فیلم توضیح داد: اگر در سینما فیلم ها را به ژانرها و دسته های مختلف تقسیم بندی می‌کنند، به نظرم مقصودشان تفکیک کردن آنها از یکدیگر است نه اینکه قصد برچسب زدن داشته باشند؛ بر همین اساس سینمای اجتماعی یا سینمای شهری نیز شاید صرفا برای تَشخُص بخشیدن یا اسم گذاری، معرفی شده است. زمانی بود که ما در سینمای کشورمان تقسیم بندی هایی از این دست داشتیم معناگرا، ماورایی، آخرالزمانی و ... عاقبت پذیرفتند خود پدیده سینما بزرگ تر از این اسم گذاری هاست و گاهی حتی می توان برخی از این ژانرها را با هم ترکیب کرد.
تهیه کننده «حوض نقاشی» در خاتمه تأکید کرد: من شخصا معتقدم یک فیلم یا سینما به حساب می آید یا نمی‌آید. برای سینمایی بودن یک فیلم باید این ویژگی ها را در آن جست و جو کنیم قصه سینمایی، قاب بندی، دکوپاژ، کارگردانی، بازی ها و ... یعنی از سطحی برخوردار باشد که آن را از تلویزیون متمایز کند. اگر فیلمی در این قالب گنجید و سینمایی نام گرفت، می تواند ابعاد مختلفی داشته باشد، از جمله مذهبی، اجتماعی، تاریخی، حادثه، طنز و ... و من در داوری ام درباره سینمایی بودن یا نبودن یک فیلم فکر می کنم.
