به گزارش ایسنا به نقل از ستاد اطلاع‌رسانی رویدادهای ترویج کتابخوانی، سیدعباس صالحی در ارزیابی سومین دوره انتخاب پایتخت کتاب ایران اظهار کرد: هیأت داوران مرحلۀ دوم، از میان 102 شهر، 20 شهر را برای مرحلۀ داوری نهایی معرفی کردند. پرونده‌هایی که دیده شد و همچنین گزارشی که از پرونده‌های اولیه ارائه شد، چند نکته را به‌خوبی نشان می‌داد: افزایش کمّی شهرهای شرکت‌کننده، افزایش کمّی طرح‌ها، تنوع بیشتر طرح‌ها، کیفیت بالاتر طرح‌ها نسبت به سال قبل، قوت ضمانت‌های اجرایی طرح‌های اصلی در پیوست طرح‌ها، ارتقاء برنامه‌ریزی و ارائۀ طرح‌ها در شهرهای شرکت‌کننده، ازجمله این ویژگی‌ها بود. مشخص بود که ادبیات برنامه‌ریزی برای تقویت زیرساخت‌های کتاب و کتابخوانی در شهرها ارتقا خوبی پیدا کرده و این امر مدیون تلاش‌های دبیرخانه در طول سال و برگزاری کارگاههای آموزشی بوده و همچنین خود شهرها که در یک رقابت سه‌ساله، سطح برنامه‌های خود را ارتقا داده بودند.
او درباره استمرار فعالیت جشنواره‌های ترویج کتابخوانی متذکر شد: یکی از مسائل مدّ نظر دوستان پیشنهاددهندۀ این جشنواره‌ها این بود که کارهای بخشنامه‌ای و از بالا، دوره‌های موقت دارند زیرا با یک جشنواره متولد می‌شوند و با یک جشنواره پایان می‌یابند. اما کارهایی که با پویش اجتماعی همراه است، تغییر دولت‌ها هم نمی‌تواند بر آنها اثر منفی بگذارد چون از پایین به بالا هستند. برداشت من این است که بعد از سه سال، این پویش اجتماعی که به‌عنوان پایتخت کتاب ایران و روستاها و عشایر دوستدار کتاب شکل گرفته، مسیر خود را ادامه می‌دهد؛ به این خاطر که راه خود را در بدنۀ اجتماع پیدا کرده است. طبیعتاً دولت‌ها هم با توجه به نقاط قوت این مسیر اجتماعی، نمی‌توانند از آن فاصله بگیرند.
او همچنین درباره میزان مشارکت نهادهای غیر دولتی در جشنواره‌های ترویج کتابخوانی گفت: با توجه به سابقۀ کار و تذکرات اصلاحی سال‌های قبل و کارگاههای آموزشی، مشارکت‌های اجتماعی در نمره‌دهی به شهرها اثر دارد. با همین رویکرد مشخص بود که شهرهای راه‌یافته به مرحلۀ داوری نهایی تلاش کرده‌اند حداکثر ظرفیت شهرهای خود را در نظر بگیرند که ظرفیت‌های دولتی و نهادهای عمومی و خصوصی را شامل می‌شد. این شهرها با ایده‌های مختلفی تلاش کرده بودند مجموعه‌های درگیر در ترویج کتابخوانی را به هم متصل کنند. زندان‌ها، بیمارستان‌ها، مدارس، کارخانه‌ها و سازمان‌ها و... به گونۀ مشهود و ملموسی، با تلاش حداکثری به هم متصل شده بودند و تلاش شده بود که نهادهای دولتی و خصوصی را به‌طور ملموسی پای کار بیاورند.
