آیا حضرت ابراهیم درمورد زنده شدن مردگان یقین نداشت؟وآیا این با مقام وجایگاه حضرت ابراهیم سازگاری دارد؟

شخصی به نام «صفوان بن یحیی»  از امام رضا (ع) سؤال کرد که طبق عبارت «...أَ وَ لَمْ تُؤْمِنْ قالَ بَلی‏ وَ لکِنْ لِیَطْمَئِنَّ قَلْبی...» آیا در قلب ابراهیم (ع) شک و تردیدی بود؟! امام رضا (ع) فرمودند: نه، بلکه ابراهیم (ع) یقین داشت و از خداوند زیاد شدن یقین را خواست.(1)

 در ایمان حضرت ابراهیم نسبت به اصل زنده شدن مردگان در روز قیامت شک و تردیدی وجود ندارد اما ایمان مراتب مختلفی دارد زیرا منشأ ایمان مختلف است .برخی از ایمان ها و اعتقادات از استدلالات منطقی و عقلی سرچشمه می گیرد . برخی از ایمان ها از کشف و شهود و برخی بر اساس اعتماد به اقوال یک منبع موثق پدید می آید . روشن است که ایمان حاصل شده از این راه ها، از حیث اطمینان آوری  با هم یکسان نیستند . اطمینان قلبی که از این راه ها برای انسان حاصل می شود، در یک درجه قرار ندارند.

در باره ایمان حضرت ابراهیم به زنده شدن مردگان هم باید بگوییم که گرچه حضرت به اصل زنده شدن مردگان طبق دریافت های وحیانی اعتقاد و ایمان داشت اما کیفیت زنده شدن برای حضرت مجهول بود . درخواست حضرت ابراهیم برای شناخت کیفیت زنده شدن بود .  درخواست هم برای این بود که با مشاهده حسی، اطمینان قلبی حضرت بیش تر شود ،چون مسلم است اعتقادی که بر اساس کشف و شهود و مشاهده یک حقیقت حاصل می شود، اطمینان بخشی بیش تری نسبت به سایر روش ها دارد.

 حضرت ابراهیم قبل از  درخواست هم از ایمانی یقینی بهره مند بود . با درخواست در پی بالاتر بردن یقین و اطمینان قلبی خود نسبت به کیفیت زنده نمودن مردگان بود.

 حضرت ابراهیم می خواست مظهر دو صفت محیی و ممیت خداوند باشد، یعنی خودش با اذن خداوند بمیراند و زنده کند .

پی نوشت :

1. عروسی حویزی،  نور الثقلین، قم، اسماعیلیان، 1415ق، ج 1، ص 275.