اسیران

ما کاروان رفته به تاراجیم مردانمان شناگر رود خون ما رهوان قافله صبریم رسواگر فسانه هر افسون زندان اشگ گشته دو چشمانم افسوس بهر گریه مجالی نیست حتی برای مرثیه گفتن هم از فرط درد حادثه، حالی نیست آرام و رام، ظاهرمان، اما دریای سینه پر تب و طوفانی است رگهای عضو عضو سراپامان هر یک به سان رود خروشانی است بر بام تیره گون و سیاه، آن شب فانوس ماه، در تب غ ...

از جمله دردناک ترین برهه های زندگانی اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام) دوران اسارت آن بزرگواران در شهر شام بود

کلود کائن، نویسنده این بخش از مدخل مفصّل حَرب (جنگ) در دائرة المعارف اسلام، که بخشهای دیگر آن به جنگ در ایران، عثمانی، هند، و مصر دوره ممالیک اختصاص یافته و با شمار زیادی ازمقالات مرتبط نظیر جهاد، جیش، حصار، دارالحرب، باروت و جز آنها تکمیل می شود، به فن و هنر جنگ در عهد خلافت اسلامی (از آغاز تا پایان قرن هفتم هجری) پرداخته است

«صلح » کلمه بسیار مقدسی است، محور آرزوها و امیدهاست، همه می دانند که آزادی کامل تنها در سایه «صلح » به وجود می آید، همه از اهریمن مهیب جنگ گریزانند، همه فرشته و همای زیبای صلح را تقدیس می کنند

هنگامی که کاروان اسیران، در آن جو پر از ظلم و خفقان به کوفه رسید، [1] زنان، مردان و کودکان کوفه همه به معابر آمده تا مغلوبین و اسراء را تماشا کنند، برخی ناراحت و برخی بهت زده و گروهی از شدت تاثر اشک می ریختند.

«در بیرون [1] شهر کوفه، محلی بود و در آن جا زنی بود مستوره (پوشیده)، در خانه خویش بر سجاده نشسته در حضرت پروردگار به راز و نیاز مشغول و از قضیه غائله کربلا و شهادت سید الشهداء بی خبر، ناگاه غوغایی عظیم و آشوبی بزرگ به گوش او رسید

تاریخ نگار شاخص حادثه عاشورا [1] ، ابومخنف، [2] به نقل از یکی از شاهدان واقعه نینوا، ابن قیس تمیمی حکایت کند: هر چیزی را فراموش کنم، سخن زینب (س) دخت فاطمه (س) را هنگام مرور بر جسم چاک چاک برادرش حسین (ع)، وقت رفتن به کوفه فراموش نمی کنم که می گفت:

رسول خدا(ص)چنانکه گفته شد دستور داد اسیران هوازن را با غنایم در«جعرانه »جای دهند و خود در ماه شوال سال هشتم با سپاهیان اسلام به قصد تعقیب دشمن به سوی طائف حرکت کرد، در سر راه به قلعه مالک به عوف رسید و دستور داد آن را که خالی از سکنه بود ویران کنند تا پشت سر آنها پایگاهی برای دشمن نباشد و در وقت ضرورت نتوانند از آن به نفع خود استفاده کنند و همچنان ...