اسیران

«صلح » کلمه بسیار مقدسی است، محور آرزوها و امیدهاست، همه می دانند که آزادی کامل تنها در سایه «صلح » به وجود می آید، همه از اهریمن مهیب جنگ گریزانند، همه فرشته و همای زیبای صلح را تقدیس می کنند

هنگامی که کاروان اسیران، در آن جو پر از ظلم و خفقان به کوفه رسید، [1] زنان، مردان و کودکان کوفه همه به معابر آمده تا مغلوبین و اسراء را تماشا کنند، برخی ناراحت و برخی بهت زده و گروهی از شدت تاثر اشک می ریختند.

«در بیرون [1] شهر کوفه، محلی بود و در آن جا زنی بود مستوره (پوشیده)، در خانه خویش بر سجاده نشسته در حضرت پروردگار به راز و نیاز مشغول و از قضیه غائله کربلا و شهادت سید الشهداء بی خبر، ناگاه غوغایی عظیم و آشوبی بزرگ به گوش او رسید

تاریخ نگار شاخص حادثه عاشورا [1] ، ابومخنف، [2] به نقل از یکی از شاهدان واقعه نینوا، ابن قیس تمیمی حکایت کند: هر چیزی را فراموش کنم، سخن زینب (س) دخت فاطمه (س) را هنگام مرور بر جسم چاک چاک برادرش حسین (ع)، وقت رفتن به کوفه فراموش نمی کنم که می گفت:

رسول خدا(ص)چنانکه گفته شد دستور داد اسیران هوازن را با غنایم در«جعرانه »جای دهند و خود در ماه شوال سال هشتم با سپاهیان اسلام به قصد تعقیب دشمن به سوی طائف حرکت کرد، در سر راه به قلعه مالک به عوف رسید و دستور داد آن را که خالی از سکنه بود ویران کنند تا پشت سر آنها پایگاهی برای دشمن نباشد و در وقت ضرورت نتوانند از آن به نفع خود استفاده کنند و همچنان ...