امام-حسین-(-ع-)

نقش معاویه در شهادت سیدالشهداء سلام اللَّه علیه از دو جهت قابل بررسی است:

 در زندگی حسین بن علی علیه السّلام، یک نقطۀبرجسته، مثل قله ای که همۀدامنه ها را تحت الشعاع خود قرار می دهد، وجود دارد و آن عاشورا است.[1]

انسان موجودی است متفکر که کارهایش بر محور اندیشه استوار و تفکر او در تنظیم کردارش موثر است. نه می توان او را از اندیشیدن بازداشت و نه می توان کار و کوشش را از او گرفت

حضرت سیدالشهدا علیه السلام در مورد عصر غیبت سال ها قبل از تولد حضرت مهدی علیه السلام فرمود:

وی دو سال پس از شهادت جدّ بزرگوارش متولد شده است. والده ماجده اش لیلی دختر ابو مرّة بن عروة بن مسعود ثقفی است که مادر لیلی میمونه دختر ابوسفیان بن حرب بن امیه و مادر او نیز دختر ابوالعاص بن امیه است. علی بن حسین علیه السلام در سخن گفتن و اخلاق و شمایل، به جدّش رسول خدا صلی الله علیه و آله بسیار شباهت داشت.

امام حسین علیه السلام فرمود: رسول خدا صلی الله علیه و آله به امیرمؤمنان علیه السلام سفارش فرمود:

آنچه می خوانید تفسیری است ادبی از این زیارتنامه که به قلم مجید اکبری، نگاشته شده است.

28 رجب مصادف با وداع امام حسین(ع) با حرم جدش رسول خدا(ص) و عزیمت به سوی مکه و سپس کربلای معلاست

بررسی زندگانی حضرت عباس (ع) از لحظه میلاد پر برکتش و حماسه هایی که پیش از رویداد دهم محرم سال 61 هجری، در سراسر زندگانی حضرتش متبلوراست ازجمله با نگاهی به فعالیتهای دوران نوجوانی و شرکت وی در جنگها، چهره روشن تری از ابعاد حماسی شخصیت آن حضرت را به تصویر می کشد.

امویان برای استحکام پایه های حکومت بی پایه خود از هیچ کوششی فروگذار نکردند. لذا نه تنها از خوی تعصب و غارتگری زمان جاهلیت حداکثر بهره را بردند، بلکه برای حفظ این خصلتِ ناپسند، مردم را در جهل نگه می داشتند تا در پناه ناآگاهی جامعه جاهلی، نان خود را به تنور گرم خلافت بچسبانند و از آب گل آلود بی خبری مردم ماهی حاکمیت خود را صید کنند