امویان

برای مورخانی که با خلفای اموی سر و کار دارند، شخصیت عمر بن عبد العزیز که از سال 99 تا 101 هجری خلافت کرد برجسته می نماید

سی سال آخر خلافت امویان همراه با شورشهای فراوانی بود که از چند ناحیه و با انگیزه های مختلف صورت می گرفت. فرصت طلبانی چون یزید بن مهلب، عدالت خواهانی چون حارث بن سریج، علویانی چون «زید بن علی » و فرزندش یحیی، خوارج و نیز عباسیان که در نهایت این گروه از ثمره آن نبردها و مبارزات بهره مند شدند، در این شمار بودند.

در شوال سال 105 هجری هشام جانشین برادرش یزید گردیده و تا سال 125 مجموعا مدت نوزده سال و هفت ماه خلافت کرد

حارث از قبیله بنی تمیم بود و شورشی گسترده را در سال 116 هجری در خراسان آغاز کرد.اقدام او در آغاز با موفقیت قرین بود و توانست شهرهای بلخ، فاریاب، طالقان، و چند شهر دیگر را به تصرف درآورد، اما به زودی شکست خورد و در شرق نزد سلاطین آن نواحی که خاقان لقب داشتند، رفت

بطور قطع یکی از مهمترین علل سقوط امویان که همیشه مورد توجه شورشیان و قیام کنندگان بود، بی دینی حکام اموی بوده است

آنچه درباره یزید سوم نقل شده حکایت از شباهت رفتارهایش وی با عمر بن عبد العزیز دارد. او کوشید تا در مقابل ولید بپاخیزد. یزید با هماهنگی برخی از بنی امیه و نیز شخصیتهای دمشق، در برابر ولید ایستادگی کرده و او را در جمادی الثانی سال 126 ه بقتل رساند و بدین ترتیب اولین حادثه قتل در میان خلفای اموی بصورت آشکار رخ داد.

عرب قبل از اسلام اشکال ساده ای از موسیقی را که به صورت ترنم و دیگر صورتفننی که با رقص و دف توام بود ابداع کرده بود.

شعر روح و باطن همه هنرهاست و هنرمندان همه در مرتبه سیر و سلوک باطنی خودشاعرند. اگر هیچ هنری را در میان هنرهای اسلامی به محک کلام نبی(ص)و ائمه(ع)

ریشه اصلی قیام، علاقه وارادت خاص عثمان به خاندان اموی بود.وی که خود شاخه ای از این شجره بود، در راه تکریم وبزرگداشت این خاندان پلید، علاوه بر زیر پا گذاشتن کتاب وسنت، از سیره دو خلیفه پیشین نیز گام فراتر می نهاد.

با گذشت سی سال از رحلت پیامبر(ص) با وجود تلاشهای حضرت علی(ع) و امام حسن(ع) نتیجه سیاستهای غلط پیشین در صحنه حاکمیت سیاسی خود را نشان داد و آن به حکومت رسیدن خاندانی بود که تا آخرین لحظات حیات شرک، بر مرام بت پرستی استوار بوده و بر ضد پیامبر(ص) و اسلام آتش افروزی می کرد