حکمت

چنان چه می دانیم روزه دارای فواید، حکمت ها، مصالح روانی و اخلاقی، جسمی، اجتماعی، اقتصادی، بهداشتی، درمانی و حتی سیاسی است و باید در هر یک از این فواید جداگانه و مستقل به بحث پرداخت و تذکر و توجه به این فواید یقین مسلمان را به دین اسلام، زیاد و اطمینانشان را به حکمت خدا در تشریع این فریضه بزرگ قوی تر می سازد.

معنای توکل مسلماً این نیست که انسان در مسجد معتکف شود و مشغول به عبادت و راز و نیاز با خدا گردد و اوقات شبانه روز را بدین گونه سپری کند و دست از کسب و کار بردارد، به آن امید که خدا خود رزق و روزی او را تأمین کند؛ بی تردید این گونه اشخاص، بیراهه رفته‌اند و به معنا و مفهوم حقیقی توکل دست نیافته اند. چنانکه در روایتی آمده است:

سخن از گامهای عملی و راه حله، برای از بین بردن جو تکفیر و برخوردهای ناسالم بود که در شماره پیش 1. شناخت پی آمدها 2. دشمن شناسی 3. تهذیب نفس را مورد بحث وارزیابی اجمالی قرار دادیم . اینک ، درادامه آن بحث ،از شناخت زبان و مقاصد یکدیگر، شناسائی مرزهای اعتقادی ، دفاع از تکفیر شدگان به ناحق و شناخت مذاهب نسبت به یکدیگر - تقریب مذاهب - سخن خواهیم گفت :

یکی از حکمت هایی که سبب شد تا خداوند، اولیای الهی را در روز رستاخیز، واسطه و شفیع مغفرت و بخشش خود، به این افراد قرار دهد، همین رابطه معنوی و سنخیتی است که در دنیا میان آنان برقرار بوده است

زهد که یکی از فضایل اخلاقی است و مورد تشویق و ترغیب روایات اهل بیت (علیهم السلام) است، این است که انسان با این که طبعا به چیزی میل و رغبت دارد، به خاطر داشتن فکر و هدف بالاتر، از آن چیز صرف نظر کند و در فکر تامین هدف بالاتر باشد

صدرالدّین شیرازی, مشهور به ملاّصدرا, کمابیش هزار سال پس از طلوع اسلام, پا به عرصه ظهور نهاد و آثار او مظهر تلفیق اندیشه های اسلامی در دوران هزارساله پیش از اوست

در قسمت دوم از مقاله ( زهد زیستی شایسته ) که در شماره 46 به چاپ رسیده در تنظیم صفحات اشتباهی رخ داده است که اینک ضمن پوزش از خوانندگان گرامی بدینوسیله تصحیح می شود که صفحه 108 و 9 سطراز صفحه 109 مربوط به ادامه صفحه 105 می باشد.

1. اصل علّیت که براساس آن, هر پدیده ای ناگزیر نیاز به علّتی و موجبی دارد, اصلی است که از دیرباز همواره ذهن آدمی را به خود مشغول داشته است. انسانهای نخستین, براساس اعتقاد به اصل یادشده بود که در پی هر حادثه ای سراغ علّت آن را می گرفتند.

یکی از مباحث حوزه فلسفه دین، رابطه علم و دین است که در این مبحث، این مسئله مطرح می شود که آیا علم و دین معاون و معاضد یکدیگرند یا معاند و معارض و دشمن همدیگرند؟