خلافت

پیامبر(ص) بارها در تعابیر گوناگون جایگاه امیرمؤمنان علی(ع) را در رسالت خویش بیان کرده است و با تعبیر معروف خود بویژه در «حدیث منزلت»، شراکت آن حضرت(ع) را در رسالت اعلام می کند؛ البته اگر بخواهیم تعبیر قرآن را در حق آن حضرت(ع) بیان کنیم تعابیری از این دست بسیار کم اهمیت تر خواهد شد؛ زیرا خداوند در آیه61 سوره آل عمران بصراحت امیرمؤمنان ع ...

علم در آموزه های قرآنی از جایگاه بس ارزشی برخوردار است

ابن ابی الحدید از ابن عباس نقل کرده که می گوید: روزی به نزد عمر رفتم، عمر به من گفت: ای ابن عباس! این مرد چنان در انجام عبادات خود را به رنج و تعب انداخته آن هم به خاطر ریاء که ضعیف و لاغر شده است.

سال سوّم هجری قمری است. نیمی از ماه مبارک رمضان گذشته است، علی و زهرا این دو نور چشم رسولخدا(ص) لحظه شماری می کنند تا اوّلین هدیه الهی و نخستین گل خوشبوی درخت نبوّت و ولایت را از خدای خود در این ماه خجسته دریافت دارند. سرانجام در نیمه ماه و در بهترین زمان و مکان این گل خوشبو به دنیا آمد و به امر پروردگار منّان "حسن" نامگذاری شد.

آفتابِ روزهای خوشی بر «مدینه» طلوع کرده بود، بزرگسالان احساس آرامش می کردند و جوانان هم با وزیدن نسیم «عدالت» آینده درخشانی را در سر می پروراندند.

از دیرباز این پرسش در جوامع اسلامی مطرح بوده است که آیا دین با سیاست رابطه دارد و اصولاً آیا اسلام تعالیم و نظام سیاسی دارد؟

جنبش و رستاخیز تشیّع, از آغازین سالهای قرن دوم هجری, در شکل مکتب حقوقی و فقهی ویژه, نمایان شد.

اسلام به عنوان یک «نظام »، که پاسخگوی نیازهای فکری و اجتماعی و طبیعی مردم می باشد و می تواند جامعه را در زمینه های «عقیده »، «قانون » و «اخلاق » رهبری کند،نیازمند محور و مرجعی است که در عین صحت و استواری و قدرت، جوابی براین نیازداشته باشد و مکتب را تبیین کند و اسلام راتوسعه و نشر دهد و با دشمنان خارجی ستیزد و با بدعتگذاران و تحریفگران داخلی مبارزه ...

همدردی عملی با مستمندان و شریک غم آنها بودن در رأس امور اصلاحی امیرمؤمنان قرار داشت چنانچه آن حضرت در پایین ترین سطح زندگی آن زمان، زندگی می کردند بطوریکه مشهور است، خانواده حضرتش سه روز بدون افطار روزه گرفتند و غذای افطاری خود را به نیازمندان بخشیدند.

آغازین روزهایی که آدم و حوا از بهشت خارج شده، مرحله خاص زندگی خویش را در کره خاکی شروع نمودند، بازگشت دوباره به جایگاه نخست را در سر می پروراندند؛ چرا که رفاه و آسایش را در آن تجربه کرده و چشیده بودند، اما چون راه بازگشت به آن را نمی دانستند، بر آن شدند که بهشتی زمینی در این کره دوّار برای خود فراهم کنند و آرزوها و خواسته های فطری و غریزی خود را د ...