خلافت

نظریه پردازی درباره دولت، به معنی تامل درباره غایات زندگی اجتماعی و تغییر آن ها است

1 . اسلام درصدد ساختن جهانی است که همه انسان ها بتوانند با تفاهم و تعاون زندگی کنند . تاریخ روابط بین الملل در اسلام، میزان گرایش جامعه اسلامی به روابط بین المللی و احترام به اصول حاکم بر آن را به خوبی نشان می دهد .

آن چه در پی می آید مروری است بر اندیشه های شیخ محمدرشیدرضا اصلاح طلب و فعال در عرصه ی همسویی و همگرایی مسلمانان و مجدد نظریه ی خلافت در اندیشه ی سیاسی اسلام. در این نوشته سعی شده با استناد به منابع درباره ی جنبه های فعالیت وی در این حوزه ها بررسی شود.

به هنگامی که مسلمانان در ادامه ی فتوحات خویش در اواخر سده ی اول هجری در شبه جزیره ی «ایبریا» استقرار یافتند، این سرزمین به صورت عرصه ی وسیعی درآمد که گاه به تعامل میان مسلمانان و مسیحیان و گاه به چالش و مناقشه بین این دو انجامید.

امواج سه گانة جنبشهای زن مدارانه دهه های اخیر در مغرب زمین که نتیجة قطعی تبعیضهای ناروا علیه زنان و بی توجهی های دیانت تحریف شدة حاکم به حقوق آنان بود که منجر به یکدستی و وحدتی میان زنان شد و سبب احراز تساویهای عادلانه و غیر عادلانه گردید؛ امروزه بدون هیچگونه تحلیل همه جانبه و جمع بندی معقولی با نمایی غیر واقعی زنان مسلمان را نیز متوجه خود ساخته و ...

جریان قانون علیت در حوادث و پدیده های سیاسی و اجتماعی همانند جریان آن در پدیده های فیزیکی، امری مسلّم و تشکیک ناپذیر است. البته کشف علل پدیده ها، اعم از طبیعی و انسانی، کاری بس مهم و دشوار است، اما این کار در حوادث اجتماعی به دلایلی، ظریف تر و دقیق تر است که به برخی از آن ها اشاره می شود:

نهج‎البلاغه که به حق از آن به «اخو القرآن» یاد کرده‎اند؛ بی‎شک پس از قرآن کریم، گران قدرترین و جامع‎ترین میراث ارزشمند جهان اسلام است

دانستیم که به واسطه گسترش خبرهای غیبی درباره تولد امام مهدی (عج) بنیعباس به شیوههای گوناگون تلاش میکرد تا از این تولد جلوگیری کند که اوج آن در انتقال امام دهم و یازدهم به شهر نظامی سامرا بود. قرار شد از این شماره با تلاش امامان برای تحقق وعده الهی آشنا گردیم:

در نوشتار حاضر، ابتدا رابطه بعثت و مهدویت و حکومت عدل جهانی امام عصر(عج) در ضمن آیه اظهار (هو الذی ارسل رسوله بالهدی

آیه «وعد» از جمله آیاتی است که میان فریقین در مورد تفسیر آن بحثها و نقدهای جدی یافت می شود, به طوری که معظم اهل سنت معتقدند که مفاد این آیه وعده ای است که در مورد صحابه و خلفا (ابوبکر و عمر یا ابوبکر, عمر, علی(ع) و عثمان) به وقوع پیوست