شلایر-ماخر

این گفت وگو درباره کتابی است از آقای محمد رضایی با عنوان خاستگاه نواندیشی و اصلاحات دینی که در مقام پاسخ به شبهات آقای محمد مجتهد شبستری و عبدالکریم سروش نگاشته شده است

هرمنوتیک را «هنر تفسیر» خوانده اند و در اصل، نظریه و روش تفسیر متون مقدس و هرگونه متنی بطور عام بوده است. ولی بعدها بر جنبه های روش شناسانه، هستی شناسانه، منطقی، معرفت شناختی و زبان شناختی آن تأکید بیشتری شده است.

تجربه دینی، حال دینی و رویداد دینی واژه های گوناگونی است که مترجمان فارسی زبان ر برابر واژه انگلیسی Religious experience به کار برده اند، ولی از این میان رایج ترین معادل، تجربه دینی است که در معنای عام آن شامل هر نوع ارتباط شهودی و دریافت شخصی ابنای بشر با عالم ملکوت و غیرمادی می گردد

اصطلاح هرمنوتیک، (Hermeneutics) را هنر تفسیر نامیده اند.این واژه ماخوذ از فعل یونانی، ( Hermeneuien) به معنای"تفسیر کردن" است

HERMENEUTICS ">اصطلاح هرمنوتیک (Hermeneutics) از فعل یونانی هرمنواین Hermeneuein) /تفسیر کردن) اشتقاق یافته و به رشته ای عقلی باز می گردد که به ماهیت و پیش فرض های تفسیر تظاهرات [تعبیرات] انسانی مربوط می شود.

نگارنده این مقاله ابتدا به چگونگی پیدایش بحث تجربه دینی پرداخته است. زمینه پیدایش بحث تجربه دینی، مدرنیته است، که در دو نکته تلخیص شده است: خودبنیاد اندیشی بشر و عقل گرایی افراطی

تفسیر متون دینی بلکه تفسیر مطلق متن از نظر روش شناختی بیان گردید، ویادآور شدیم که در طول 14 قرن مفسران اسلامی (بلکه نویسندگان تعلیقه ها وتحشیه ها) بر هر کتابی، هدفی جز کشف مقاصد مؤلف نداشتند، و به تعبیر صحیح تر کشف مقاصد الهی را تعقیب می کردند مسلما هر موضوعی به تناسب واقعیت آن، روشی برای تفسیر دارد که تا حدی با آن آشنا شدیم.