عرفان

اشاره: در بخش های پیشین مقولة «عرفانِ عبودیت محور» مطرح شد که عرفانِ قرآنی و سلوکِ وحیانی بر گوهر بندگی و جوهر عبودی مبتنی است و عزت عارف، در عبودیت الهی رقم می خورد

آنچه که باعث شد این مزاحمت را برای حضرت عالی ایجاد کنیم، یکی گرایش شدیدی است که امروزه در میان قشر عظیمی از دانشجویان ما به ویژه دانشجویان متدین، به مسائل عرفانی ایجاد شده است، به طوری که در برخورد با دانشجویان می بینیم که یکی از پرسش های اصلی آنان مربوط به همین مسائل عرفانی و شیوه های مختلف سیر و سلوک است و همچنین تبلیغات عظیم و گسترده ای که الان ...

عرفان در اصطلاح عبارت است از معرفت قلبی که از طریق کشف و شهود، نه بحث و استدلال حاصل می شود و آن را علم «وجدانی» هم می خوانند و کسی را که واجد مقام عرفان است «عارف» می گویند و دانشی که مبتنی بر عرفان است را «معرفت» می نامند.[1]

تفسیر علم بیان حقایق قرآن است نه شرح و تفصیل ایات، باید که به نور ایمان و عمل و نور علم از علوم و معارف الهیه این معنی را ادراک کرد که هدف از بیان فلان ایه و فلان سوره چیست و حقیقت آن کدام است؟ فهم این حدیث شریف که فرمود: ان للقرآن ظهراً و بطناً و للبطن بطن إلی سبعة أبطن، سالک و عارف به معارف را به این امر سوق میدهد که قرآن را هفت مرتبه و پایه است ...

هر علمی دارای یک سلسله اصول و قواعدی است که به وسیله آن اصول و قواعد، مسائل آن علم درک و فهم می شود و در مقام عمل نیز به کار می آیند

این طایفه را صوفیه به جهت صفای اسرار و پاکیزگی آثار ایشان گفتند.

تبی ی ن وتحلی ل عرفان و تصوّف ساحت های مختلفی دارد که به نظر نگارنده، همی ن ساحت های مختلف فرقه های صوفی ه، زوایای بحث را پیچیده کرده است

یکی از مناسک حج، لبیک گفتن حاجیان بعد از پوشیدن لباس احرام است. در چگونگی تلبیه و زمان آن، چند قول است که محییالدین بعد از اشاره به آنها، به سرّ وعرفان تلبیه پرداخته است. او مینویسد:

اکنون که در آستانه فریضه مبارکه حج هستیم، لازم است توجهی به ابعاد «عرفانی»، «روحانی»، «اجتماعی»، «سیاسی» و «فرهنگی» آن داشته باشیم، باشد که این امر، راهگشایی برای قدم هایِ مؤثرِ دیگر باشد. در این موضوعات، بسیاری از دوستان متعهد مطالبی گفته اند این جانب نیز اشاره ای گذرا، تنها به بعض ابعاد آن می کنم، شاید تذکری از آن حاصل شود.

یکی ازکتاب های مشهور عرفانی به زبان فارسی «تذکرة الأولیاء»، نوشته «عطار نیشابوری» شاعر قرن ششم و اوایل قرن هفتم هجری است. عطار در سال 537 ، در «کدکن» یا «شادیاخ» از کناره های نیشابور دیده به جهان گشود و در سال 627 در نیشابور به دست یکی از سپاهیان مغول به قتل رسید و در همان شهر به خاک سپرده شد.