خداوند متعال همراه با آفرینش انسان، به او قدرت بیان بخشید تا با وضع الفاظ و کاربرد آن ها، فرایند تفهیم و تفهم را پدیدار سازد (1) و آن گاه خود با همان زبان، حقایق را به او تفهیم کرد (2) و از او خواست تا در همه آیاتش، اعم از آفاقی، انفسی و کلامی، اندیشه کند و با تکیه بر اندیشه استوار و دریافت های متقن و خلل ناپذیر، گام هایی مطمئن به سوی هدف های والا ...