مدارا

علامه مجلسی در بحارالانوار نامه ای را که علی علیه السلام به بعضی از عاملین خود نوشته است، نقل کرده و بخش هایی از این نامه را توضیح داده است. در قسمتی از این نامه در خصوص مدارای حاکم اسلامی با مردم چنین آمده است:

در بخشهای پیشین به بیان اخلاق و صفات پیامبر اکرم(ص) پرداختیم و روش و منش ایشان را ذکر کردیم. اکنون به بیان سلوک و کردار پیامبر(ص) در خانه می پردازیم، تا با شیوه های سازگاری و

یکی از بحثهایی که امروزه مورد توجه گروهی از افراد جامعه قرار گرفته، مساله تسامح و تساهل در دین است. این افراد دودسته اند:

کسی که دوست دارد عمر طولانی داشته باشد و روزی اش زیاد شود، به صله رحم و ارتباط با خویشاوندان بیشتر بپردازد.

امام صادق(ع) نه تنها دیگران را دعوت به کار و تلاش می کرد، بلکه خود نیز با وجود مجالس درس و مناظرات و

در بخش گذشته به محورهای سه­گانه­ی اهداف تربیتی حضرت سیدالساجدین(علیه السلام) اشاره شد و پس از آن روش­های مورد نظر برای تحقق اهداف مورد بررسی قرار گرفت. برخی از این شیوه­ها از جمله روش اعطای بینش و روش­ عفو موضوع نوشتار ما بود. اینک به برخی دیگر از شیوه­های تربیتی امام زین العابدین(علیه السلام) می­پردازیم:

مفهوم تساهل و مدارا در غرب، 300 سال پیش در رساله ای با عنوان «مکتوبی در باب تساهل و مدارا»1 از سوی جان لاک2 (1632ـ 1704 م

در مقاله قبل این موضوع را مطرح کردیم که چرا امام علی(ع)پیشنهاد ابقاء معاویه را بر حکومت ولو به طور موقت نپذیرفت؟

فلسفه اصلی تساهل و تسامح در اسلام، تربیت مومنان و نزدیک ساختن دلهای آنها به یکدیگر است; به عبارت روشن تر، قلمرو مدارادر درون نظام دینی است و قلمرو صلابت و اقتدار در بیرون نظام دینی. صلابت برای حفظ دین، جلوگیری از تهاجم بیگانگان، پیشرفت اسلام و نفوذ ناپذیر بودن رهبران دینی در برابر معاندان است.

از آنجا که انسان زندگی اجتماعی دارد، ناگزیر در طول شبانه روز با افراد مختلف در ارتباط است و با گروههای ناهمگون - که دارای عقاید و سلیقه های متفاوت هستند - در تماس می باشد . سؤالی که در اینجا مطرح می شود، این است که: