وفات

غریبانه می روی؛ می روی تا خاک، غم رفتنت را به دوش بکشد. دنیایی درد را با خود می بری. تو مادر پسرانی که در کمتر از یک روز، پرنده شدند. دامانت، خوابگاه روزهای تنهایی زینب بود. دست هایت، بوی حسنین را می دهد. تو آغاز عاشقانه ترین روزهای مادرانه بوده ای. خاک مرقدت، قدمگاه عاشقان شده است. کبوترها خاکت را برای شفا می برند.

گویا آسمان مدینه رنگ و بوی عزا گرفته. ام البنین علیها السلام در بستر غنوده و خاطرات تلخ و شیرین گذشته را به یاد می آورد. خاطراتی که یادآور گذشته پرفراز و نشیب اوست.

آفرینش هماره در دامان مادران می شکفد و در دستان تربیت آنان به رشد و بالندگی می رسد. و این برق مهر و عاطفه است که در نگاه به انتظار نشسته آنان نمایان است.

می خواستم بوسه به ضریح مقدست بزنم.

کاروان، دشت ها و تپه ها را یکی پس از دیگری پشت سر گذاشته بود و به آرامی به سمت مقصد حرکت می کرد . این راه طولانی تاب و توان همه را ربوده بود .

کوچه های درهم تنیده تاریخ را که ورق می زنم، صدای زنگ شتران که در بیابان طنین انداخته است را می شنوم، گویا کوه و دشت از وقوع حادثه ای خبر می دهند. بیابان آبستن یک اتفاق چشمگیر است. آسمان مسیر حرکت کاروان اهل بیت را آب و جارو می کند.

غم، غربت، خستگی، توان از دل و آرامش از جانش گرفته بود. گویی در بیت الاحزان مادر پا نهاده است؛ «بیت النّور» زخمه به غریبانه های دلش می زد! گویی غربت، همزاد ازلی این خاندان است! غربتی که گاهی در «مدینه» گاهی در «طوس» و این بار در «قم» تجسّم یافته بود.

مأمون، خلیفه ستمگر عباسی، امام رضا علیه السلام را از مدینه و از جمع خانواده دور کرده و به ایران فرا خوانده بود

حضرت معصومه(س) ماهی است در پی خورشید توس، راه حجاز تا ایران را طی کرد و در هجرتی عاشقانه به ساوه رسید و از آنجا به دارالمؤمنین قم آمد و رحل اقامت افکند و پس از 17 روز، دعوت خدا را لبیک گفت.

به گفته محدث بزرگ حاج شیخ عباس قمی و نویسنده کتاب قاموس الرجال در میان فرزندان امام موسی بن جعفر(ع) بعد از امام رضا(ع) حضرت معصومه(س) برترین و گران سنگ ترین آنها به شمار می آید.