منابع:
کتاب : تفسیر حکیم ج 2
نوشتہ : استاد حسین انصاریان
مخلوط کردن حق به باطل براى این که توده مردم در تشخیص میان حق و باطل دچار انحراف و اشتباه شوند از گناهان بسیار زشتى است که کار آگاهان و عالمان به حق و باطل است، این دانشمندان هستند که حق و جایگاه آن را میدانند، و به باطل و جایگاه آن آگاهاند.
اینان که عهدهدار هدایت مردم و مسئول حفظ جامعه و ملت از کژى و انحرافاند، گاهى با تکیه بر آرزوها و خیالات، و به سبب ترسى که به خاطر از دست رفتن ریاست و مال و منال و متاع دنیا دارند با اغواى هواى نفس و شیطان درون و بردن از چهار چوب مسئولیت و تکلیف الهى و انسانى خود بیرون میآیند، و به جاى هدایت مردم به سوى حق، و حفظ آنان از کژى و انحراف با آمیختن حق به باطل و به عبارت دیگر حق را باطل نشان دادن و باطل را به صورت حق جلوه دادن دست به اضلال و گمراه کردن مردم میزنند، و جامعه و ملت را به کژى و انحراف میکشانند، تا با مال اندکى که از کیسه مردم غارت میکنند شکمى سیرنمایند، و لذتى از شهوات ببرند!
اینان با این کار زشتشان به خود و دیگران ضربه هولناک و خسارت سنگینى میزنند که تا ابد قابل جبران نیست. اینان گرگان و سگان در لباس میش هستند که با این عمل منافقانه خود بیش از پیش بستر فساد را وسعت داده و بندگان حق را دسته دسته و گروه گروه تحویل ابلیس و ابلیسیان مى دهند.
اینان براى به وجود آمدن فرعون ها و نمرودها و ابولهب ها، و یزیدها و آتیلاها و نرون ها و هیتلرها و صدام ها و امثال اینان بسترسازى مى کنند و فقط خدا مى داند که چه کوه هائى از گناهان غیر قابل بخشش در پرونده آنان ثبت است و بر دوش آنان بار است.
حق آن واقعیت ثابت و روشن و آشکار است که از چشم عقل و از دیده انصاف پوشیده نمى ماند و هر کم سواد و بى سوادى مى تواند آن را بفهمد و درک کند، ولى زمانى که با هنرمندى مکارانه و منافقانه عالمان و دانشمندان با باطل مخلوط گردد از چشم عقل و دیده انصاف پنهان مى ماند و تشخیص و یافتنش بسیار بسیار مشکل مى شود و شخص گمراه که باید با حق هدایت گردد در چاه گمراهى مى ماند!
مسئله مخلوط کردن حق با باطل بر اساس تزویر و مکر و حیله و تدلیس انجام مى گیرد و در حقیقت کارى ابلیسى و شیطانى و عملى است ویژه خناسان و دشمنان خدا که به خاطر کبر و حسدشان و به سبب فعال نگاه داشتن شهوات و هوا و هوسشان انجام مى گیرد.
در این زمان هم دولت هاى آمریکا و اروپا که قسمت عمده اش به دست یهود صهیونیست مسلک اداره مى شود، با در دست داشتن ابزار مهمى چون رادیو، تلویزیون، سایت، ماهواره، روزنامه، مجله، شبانه روز حق را به باطل مخلوط مى کنند و حق مخلوط شده به باطل را دریاوار تبلیغ مى نمایند تا تشخیص آن از باطل براى ملت هاى جهان دشوار و یا غیر ممکن باشد و به این خاطر در گمراهى و فساد بمانند و براى آنان نوکرى و عملگى کنند.
یقیناً اگر جمعیت میلیارد نفرى اروپا و آمریکا و آسیا و آفریقا و اقیانوسیه حق را در همه جلوه هایش بیابند و باطل را در همه جایگاههایش بفهمند در مدتى بسیار اندک دمار از روزگار ستمگران وظالمان در آورده و ریشه آنان را قطع کرده و درخت وجود تک تک زورگویان و قلدران را مى خشکانند تا هر کسى در زندگى دنیا به هر حقى که دارد، برسد.
در کتاب هاى یهود به ویژه تورات مردم را از روى آوردن به مدعیان کاذب و دروغین رسالت و پیامبرى هشدار داده بودند و مژده ظهور رسولى از فرزندان اسماعیل با بیان اوصاف و خصوصیاتش به آنان اعلام شده بود.
هنگامى که پیامبر بزرگوار اسلام مبعوث به رسالت شد و نزدیک بود بسیارى از یهود که او را مصداق همان اوصاف بیان شده در تورات مى دیدند به اسلام گرایش پیدا کنند احبار و عالمان یهود با تدلیس و خدعه و تزویر و فریبکارى به باور مردم دادند که این شخص یکى از مدعیان دروغین نبوت است و لازم است او را تکذیب کنید و به این صورت حق را در نظر مردم به باطل مشتبه ساختند و بر خود و ملت یهود جنایت و خیانتى عظیم نمودند و راه رحمت حق و صراط بهشت را به روى خود و پیروانشان مسدود کردند و بسیارى از جوامع ملت هاى پس از خود را نیز در مسیر کژى و انحراف و ضلالت و گمراهى انداختند و مانع از نهى شدن سفره عدالت در سطح کره زمین شدند.
اگر اینان و گروهى از علماى مسیحیت زمان پیامبر به این خیانت بزرگ و جنایت غیر قابل جبران دست نمى آلودند، از آن روز تا امروز و از امروز تا قیامت چراغى جز چراغ اسلام و هدایت روشن نبود و این همه فرهنگ هاى باطل مادى، و ایسم هاى باطل پر زرق و برق و احزاب شیطانى و دار و دسته هاى خناسى و راه هاى ابلیسى به وجود نمى آمد و اکثریت مردم جهان دچار این همه انحراف و فساد و کژى نبودند و کره زمین از فساد و افساد و ظلم و ستم و آلوده بودن به شهوات حرام و انواع گناهان در امان بود.
امیرالمؤمنین (ع) در نهج البلاغه مى فرماید:
«فلوان الباطل خلص من مزاج الحق لم یخف على المرتادین، و لو ان الحق خلص من لبس الباطل انقطعت عنه السن المعاندین، و لکن یؤخذ من هذا ضغث و من هذا ضغث فیمزجان فهنا لک یستولى الشیطان على اولیائه و ینجو الذین سبقت لهم من الله الحسنى:» «1»
اگر باطل از آمیزش با حق خالص مى شد، حق یک طرف و باطل هم یک طرف، یقیناً راه بر حق جویان پوشیده نمى ماند.
و اگر حق از آمیختگى به باطل خالص مى گشت و زیر پوشش باطل پنهان نمى شد، زبان دشمنان یاوه گو از آن قطع مى گشت ولى مشتى از حق و مشتى از باطل گرفته و در هم آمیخته شد در نتیجه در کنار این حادثه تلخ که دست خدعه گران و مکاران و دنیا پرستان به وجود آورد شیطان بر دوستانش دست تسلط مى اندازد و چیره گى اش بر آنان پایدار مى شود و آنان که لطف و رحمت ویژه حق شاملشان شده از این طوفان خطرناک نجات مى یابند.
کتمان حق
از شگفتى هاى خباثت باطن و آلودگى درون برخى از عالم نمایان این است که با علم به حق و آگاهى از حقیقت، به خاطر به دست آوردن اندکى از مال دنیا یا حفظ ریاست شیطانى و صندلى ابلیسى حق را از مردم بپوشانند و به کتمان آن برخیزند و از بیان و اعلامش خوددارى کنند و با این برنامه ظالمانه مردم را در گمراهى و ضلالت نگه دارند.
عالمان یهود حق را که نبوت پیامبر اسلام بود از طریق آیات تورات و بشارت هاى انجیل مى شناختند و نیز به حقانیت قرآن آگاهى کامل داشتند ولى محض شکم و شهوت و چند روز ریاست بر مردم حق را پنهان داشتند و به این خاطر در گمراهى ماندند و دیگران را هم در گمراهى و ضلالت پا برجا نمودند
قرآن مجید پیامبرشناسى آنان را بدین گونه بیان مى کند:
یَعْرِفُونَهُ کَما یَعْرِفُونَ أَبْناءَهُمْ: «2»
پیامبر اسلام را بر اساس اوصاف و ویژگى هایش که در تورات و انجیل خوانده اند مى شناسند به صورتى که فرزندان خود را مى شناسند.
شگفتا! عالمان یهود پیامبر اسلام را آنگونه که باید مى شناختند ولى بر اثر حسادت و خباثت باطن و روح مادى گرى و تمایل به شهوات آزاد حق را از ملت خود و جامعه یهود پنهان کردند.
قرآن مجید نیز به قرآن شناسى آنان اشاره کرده مى فرماید:
فَلَمَّا جاءَهُمْ ما عَرَفُوا کَفَرُوا بِهِ فَلَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الْکافِرِینَ: «3»
هنگامى که قرآن (که پیش از نزولش آن را با پیشگوئى هاى تورات) مى شناختند به سوى آنان آمد به آن کافر شدند، پس لعنت خدا بر کافران باد.
این نابکاران خبیث و خائنان آلوده دامن، اگر از خدا مى ترسیدند و از حضرتش پروا داشتند، یقیناً به دو گناه بسیار خطرناک مشتبه کردن حق به باطل و کتمان حق دست نمى زدند، ولى به جاى این که از خدا بترسند، از این که محروم از مال و منال و ثروت باده آورده شوند و ریاست و حکومتشان بر یهود از دست برود ترسیدند و بى پروائى از خدا نشان دادند، لذا دچار آمیخته کردن حق به باطل و کتمان حق شدند و خود و جامعه یهود را به خسران ابدى و عذاب دائمى و ذلت و خوارى دچار کردند.
آنان که خائف از خدا هستند و روح پرهیزکارى بر آنان حاکم است و اسیر شکم و شهوت نیستند و هر کارى را با لحاظ کردن مراقبت خدا و قیامت انجام مى دهند، هرگز از بیان حق و اعلام مردود بودن باطل و آشکار کردن حق در هر شرایطى که باشند امتناع نمى ورزند و اگر در این زمینه احساس خطر و حتى از دست رفتن جان شیرین کنند، هراسى به خود راه نداده و با کمال اشتیاق حاضرند جان را در راه محبوب به قیمت بیان حق فدا کنند و شربت گواراى شهادت را که در مذاقشان شیرین تر از آن در همه هستى وجود ندارد بچشند.
من لازم مى دانم در زمینه بیان حق و آشکار کردن آن به وسیله اولیاء الهى به ویژه در برابر ستمگران چند نمونه ذکر کنم باشد که حرکت الهى آنان سرمشق ما قرار گیرد و ما هم چون آنان گر چه بخاطر بیان حق در مضیقه و مشکل قرار گیریم، یا نهایتاً به شرف با عظمت شهادت که خدا به حق خاصان درگاهش نصیب ما نماید نائل گردیم و از این راه به خیر دنیا و آخرت برسیم.
سعیدبن جبیر شهیدى بر بام سعادت
سعیدبن جبیر از چهره هاى معروف علمى و دینى و از بزرگان تابعین و شاگرد جرامت ابن عباس بود.
او در فقه و تفسیر کتاب خدا و رشته هاى دیگر دینى متخصص و از اصحاب و عاشقان ویژه امام عارفان، پیشواى ساجدان حضرت زین العابدین (ع) بود و از پنج عارف و آگاهى بود که در زمانى که تشیع دچار طوفان هاى کمرشکن و حملات سنگین امویان بود در مذهبش و ارادت به امام چهارم و ولایت ثابت قدم ماندند.
ایمان پابرجاى وى و پایدارى و استقامتش در عشق به اهل بیت به ویژه امیرالمؤمنین (ع) نمونه بود.
حضرت صادق (ع) سبب شهادت او را ارادت و محبت خالصانه و عشق شدیدش به حضرت سجاد مى دانند.
حجاج بن یوسف که در ظلم و ستم و جنایت و خیانت و فروختن دنیا به قیمت از دست دادن آخرت و خدمت به امویان ضرب المثل است، هنگامى که از ایمان و عقیده سعید و ارادتش به خاندان رسالت و اهل بیت پیامبر خبردار شد، به جاسوسانش فرمان داد تا او را تعقیب و دستگیر و نزد وى آورند.
سعید براى آن که بتواند بیشتر به پیشگاه قرآن و اهل بیت خدمت کند به اصفهان رفت و به صورت ناشناس در آنجا قرار گرفت، حجاج که از طریق جاسوسان از خدا بى خبر، و دین فروشان آلوده دامن از بودن سعید در اصفهان آگاه شد به حکمران آنجا نوشت: سعید را دستگیر و نزد من بفرست.
حکمران اصفهان که تکیه بر جمله سراسر دروغ المأمور معذور نداشت و نمى خواست دستش به خون سعید آغشته شود و گناهى سنگین به گردن بگیرد، پنهانى به او پیام داد هر چه زودتر از اصفهان برود و در جاى امنى مسکن گزیند.
سعید از اصفهان به اطراف قم و سپس به آذربایجان رفت و مدتى در آن مناطق ماند، ولى چون توقف طولانى اش در آن منطقه دور او را غصه دار کرد به ناچار به عراق آمد و در سپاه عبدالرحمن بن اشعث که بر ضد حجاج قیام نموده بود شرکت کرد، هنگامى که عبدالرحمن دچار شکست شد به مکه رفت و با گروهى که مانند او از ترس حجاج متوارى بودند به طور ناشناس در جوار خانه امن اقامت گرفت، در آن ایام خالدبن عبدالله که موجودى بى رحم و عنصرى خبیث بود از جانب ولیدبن عبدالملک به حکمرانى مکه گماشته شد، پس از استقرار خالد در مکه ولید به او نوشت: مردان معروف عراق را که در مکه پنهان شده اند دستگیر و به سوى حجاج روانه کن، حاکم مکه سعید را بازداشت و به زنجیر کشید و به کوفه فرستاد.
سعید را در غل و زنجیر وارد کوفه کردند و به درخواست خودش به خانه مسکونى اش منتقل نمودند، با ورود او همه قاریان و عالمان کوفه به دیدارش شتافتند، سعید هم فرصت را غنیمت شمرده در حالى که تبسم بر لب داشت به نقل احادیث همت گماشت، سپس او را به شهر واسط در اقامتگاه حجاج بردند، حجاج از دیدن سعید که مدت ها متوارى بود و مأموران در جستجوى او سخت کوش بودند به شدت برآشفت و پرسید: نامت چیست؟
گفت: سعیدبن جبیر
حجاج: نه تو شقى بن کسیرى، سعید: مادرم بهتر مى دانست که نام مرا سعید نهاد.
حجاج: تو و مادرت هر دو شقى هستید، سعید فقط ذات پاک حق آگاه به غیب است.
حجاج: من تو را در همین دنیا به آتش دوزخ در مى اندازم.
سعید: اگر مى دانستم چنین قدرتى دارى و این کار به دست تو انجام گرفتنى است تو را به خدائى مى پذیرفتم!
حجاج: عقیده تو درباره محمد چیست؟
سعید محمد پیامبر مهر و رحمت است.
حجاج: درباره خلفا ابوبکر و عمر و عثمان چه عقیده اى دارى
سعید: تو را به آنان چه کار مگر وکیل آنان هستى؟
حجاج: على را بیشتر دوست دارى یا خلفا را؟
سعید: هر کدام نزد حضرت حق پسندیده تر باشد.
حجاج: کدام یک از آنان نزد خدا پسندیده ترند؟
سعید: این را کسى آگاه است که از درون آنان خبر دارد. حجاج: قصد ندارى راستش را به من بگوئى؟
سعید: نمى خواهم به تو دروغ بگویم.
حجاج: چرا نمى خندى؟ سعید: کسى که از خاک آفریده شده و میداند خاک هم در آتش مى سوزد چرا بخندد؟!
حجاج: پس چرا ما مى خندیم؟
سعید: براى آن که دلهایتان با هم صاف نیست.
حجاج: یقین بدان که من تو را در هر حال خواهم کشت.
سعید: در این صورت من سعادتمند خواهم بود، چنان که مادرم مرا سعید نامیده.
حجاج: دوست دارى چگونه و به چه صورت تو را به قتل رسانم؟
سعید: اى بدبخت! تو خود باید چگونگى آن را انتخاب نمائى، به خدا سوگند امروز مرا به هر شکلى که به قتل برسانى فرداى قیامت به همان صورت کیفرش را مى چشى.
حجاج: مى خواهى از تو گذشت کنم؟
سعید: این عفو و گذشت اگر از جانب خداست مى خواهم ولى از تو ابداً انتظار ندارم!
حجاج جلاد بى رحم را طلبید و فرمان داد سعید را در برابر دیدگانش سر از بدن جدا کنند، جلاد دست هاى سعید را از پشت بست چون خواست او را گردن بزند سعید این آیه شریفه را قرائت کرد:
إِنِّی وَجَّهْتُ وَجْهِیَ لِلَّذِی فَطَرَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ حَنِیفاً وَ ما أَنَا مِنَ الْمُشْرِکِینَ: «4»
من همه وجود خود را به سوى کسى قرار دادم که آسمانها و زمین را آفرید، در حالى که حق گرایم و از مشرکان نیستم.
حجاج گفت صورتش را از قبله بر گردانده به سوى دیگر کنید، هنگامى که رویش را برگرداندند این آیه را خواند:
فَأَیْنَما تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللَّهِ: «5»
بس که هست از همه سو و ز همه رو راه به تو
به تو برگردد اگر راهروى برگردد
حجاج گفت: او را به صورت روى زمین بخوابانید، چون خوابانیدند گفت: مِنْها خَلَقْناکُمْ وَ فِیها نُعِیدُکُمْ وَ مِنْها نُخْرِجُکُمْ تارَةً أُخْرى : «6»
شما را از خاک آفریدیم و به خاک بر مى گردانیم، و دوباره از خاک بیرون مى آوریم.
حجاج گفت: زودتر او را به قتل برسانید، سعید که لحظات آخر خود را مى گذرانید خالصانه اظهار داشت:
«اشهد ان لا اله الا الله و اشهد ان محمد عبده و رسوله» سپس به حضرت حق عرضه داشت: پروردگارا به حجاج مهلت مده که پس از من کسى را به قتل برساند، پس از این درخواست سر از بدنش جدا شد در حالى که چهل و نه سال بیشتر از عمرش نگذشته بود.
پس از شهادت او حجاج حالش دگرگون گشت و گرفتار اختلال حواس شد، پانزده روز بیشتر زنده نماند و در این مدت فرصت کشتن کسى را پیدا نکرد، پیوسته در خواب مى دید که سعید با حالتى خشمگین به او حمله مى کند و مى گوید: اى دشمن خدا گناه من چه بود، چرا مرا کشتى، حجاج زمان مرگ به سختى جان داد، گاهى از هوش مى رفت و زمانى به هوش مى آمد و پیوسته مى گفت: مرا با سعیدبن جبیر چه کار؟! «7»
شجاعت در ابلاغ وحى
اهل مکه در برابر پیامبر و قرآن موضعى بسیار سخت گرفتند، از هیچ آزار و ظلمى نسبت به پیامبر و یاران وفادارش دریغ نداشتند، مى کشتند، مى بستند، شکنجه مى کردند، تبعید مى نمودند، به غارت اموال مسلمان شده ها مى پرداختند، محاصره اقتصادى مى کردند، و در گوش مسافران و زائران حرم خدا پنبه مى گذاشتند تا قرآن را از زبان پیامبر نشنوند!
در این غوغاى عجیب و طوفان همه جانبه سوره مبارکه الرحمن نازل شد، پیامبر رو به یاران کرد و فرمود: کدام یک از شما این سوره را به گوش رؤساى مکه مى رساند؟ حاضران که از آزار و شکنجه هاى سران مکه بیمناک بودند و جان خود را در این زمینه در خطر مى دیدند سکوت کردند، عبدالله بن مسعود که در آن زمان سنین جوانى را پشت سر مى گذاشت برخاست و عرضه داشت: اى پیامبر الهى اى فرستاده خدا من این سوره را بر آنان قرائت مى کنم، او با جثه کوچک و بدن ضعیفش نزد سران قریش آمد در حالى که کنار کعبه جمع بودند، با کمال شجاعت و به هدف ابلاغ حق قرائت سوره الرحمن را شروع کرد، ابوجهل که نسبتاً از قدرت جسمانى و جرأت و جسارت برخوردار بود، از جاى برخاست و چنان سیلى محکمى به صورت عبدالله زد که گوشش پاره و خون جارى شد.
عبدالله با همان حال به محضر مبارک رسول خدا آمد، پیامبر با دیدن وضع قارى قرآن و مبلغ وحى ناراحت شد، سر به زیر انداخت و در غصه و اندوه قرار گرفت. در این هنگام امین وحى نازل شد در حالى که شاد و مسرور بود، پیامبر به او فرمود: چرا مسرورى در حالى که پسر مسعود ناراحت و نالان است؟ جبرئیل گفت: به زودى دلیل آن را خواهى دانست. از این داستان مدتى گذشت، زمانى که مؤمنان در جنگ بدر به پیروزى رسیدند عبدالله بن مسعود در میان جنازه هاى دشمن مى گشت، بناگاه چشمش به ابوجهل افتاد در حالى که لحظات آخر عمرش را سپرى مى کرد، عبدالله روى سینه او نشست هنگامى که چشم ابوجهل به او افتاد، گفت: اى چوپان ناچیز بر جایگاه بلندى نشسته اى! پسر مسعود گفت:
«الاسلام یعلو و لا یعلى علیه:»
اسلام برتر از هر چیزى است و چیزى بر اسلام برتر نیست. آنگاه به پسر مسعود گفت: سرم را با این شمشیر قطع کن که تیزتر است، عبدالله سر دشمن را از بدن جدا کرد و چون سنگین بود موى سر را گرفت و روى زمین کشید تا خدمت رسول خدا آورد، هنگامى که پیامبر ماجرا را شنید فرمود: فرعون زمان من از فرعون زمان موسى بدتر بود، زیرا فرعون زمان موسى در آخرین لحظات عمرش گفت: من ایمان آوردم ولى این فرعون طغیانش بیشتر شد. «8»
پی نوشت ها:
______________________________
(1)- نهج البلاغه، خطبه 50.
(2)- بقره، آیه 146.
(3)- بقره، آیه 89.
(4)- انعام، آیه 79.
(5)- بقره، آیه 115.
(6)- طه، آیه 55.
(7)- مروج الذهب، ج 3، ص 173.
(8)- نمونه، ج 27، ص 170.
