علائم
این متخصص مغز و اعصاب درباره علائم فلج عصب صورت، گفت: بر اثر عفونت در نوع ویروسی این فلج، عصب هفتم ملتهب می‌شود و باعث احساس درد و فشار پشت گوش می‌شود. در روزهای آتی بروز این فلج، اختلالاتی در انجام حرکات صورت(پلک‌زدن، جویدن، فوت‌کردن و...) و یا حس چشایی و اشکریزش به‌وجود می‌آید.
همچنین طی بروز فلج صورت، ماهیچه‌ها در یک سمت صورت حالت لختی و افتادگی دارند.نبوی با اشاره به اینکه فیزیوتراپی نقش مهمی در درمان فلج عصب صورت دارد، گفت: در درمان فلج عصب صورت، از درمان‌های ضدویروسی، ضد درد و کورتون برای رفع التهاب استفاده می‌شود. فیزیوتراپی نیز از دیگر روش‌های درمانی این بیماری است که نقش بسزا و مهمی دارد؛ چرا که عضلات صورت بسیار کوچک و کم هستند و اگر عصب‌دهی نشوند، لاغر و تنبل و بلا استفاده می‌شوند.وی ادامه داد: ما به بیماران خود توصیه می‌کنیم که غیر از مصرف داروها، آدامس بجوند و بادکنک باد کنند تا از تنبلی عضلات جلوگیری شود. در عین حال از روش‌های دیگر فیزیوتراپی در طولانی مدت برای درمان فلج عصب صورت استفاده می‌کنیم.
درمان‌های «فلج بل»
نبوی درباره بهبود درمان فلج عصب صورت نیز توضیحاتی داد و گفت: در فلج ویروسی عصب صورت، فرد معمولا بعد از دو - سه هفته شروع به بهبود می‌کند و این بهبودی ممکن است از دو تا شش ماه ادامه یابد. در عین حال طی تحقیقات یکی از شاگردان من حدود 18 سال پیش، متوجه شدیم بهبودی در این بیمکاری ممکن است تا دو سال هم ادامه پیدا کند.وی افزود: در فلج عصب صورت که در اثر تومور، ضربه یا هر آسیب دیگری که در عصب هفتم رخ میدهد، ممکن است بهبودی رخ ندهد.
نبوی با بیان اینکه نوع ویروسی فلج عصب صورت، نوع شایعی است و ممکن است در همه افراد رخ دهد، گفت: این نوع بیماری به‌دلایل نامعلومی ممکن است بعد از یک استرس شدید اتفاق بیفتد. همچنین در زنان باردار، افرادی که دیابت یا فشارخون دارند و بیماران اتوایمیون(خود ایمنی)، شایع است و مشخص نیست که دلایل این بیماری ویروسی است یا خیر؟ اما پزشک همان نوع درمان را برای آنها تجویز می‌کند.وی افزود: افرادی نیز در اثر ضربه خفیف به‌سر و صورت مستعد «فلج بل» هستند. وراثت نیز از دیگر عوامل امکان بروز فلج عصب صورت در فرد است. در بعضی افراد هم فلج صورت نمود کاملا بیرونی دارد و همراه تبخال و آفت‌هایی در دهان ظاهر می‌شود. بر همین اساس بسیاری معتقدند فعالیت‌های مکرر ویروسی می‌توانند موجب فلج مکرر صورت شوند.
ارتباط چاقی شکمی با زوال عقل
پزشکان در یک بررسی جدید بر ارتباط بین چاقی شکمی و زوال عقل تاکید کردند.این روزها زوال عقل از جمله آلزایمر به نگرانی فزاینده‌ای تبدیل شده است. از آنجایی که میانگین سنی جمعیت رو به افزایش است همه‌گیری این بیماری نیز بیشتر شده است.در حال حاضر، حدود 47 میلیون نفر از مردم جهان دچار زوال عقل هستند و انتظار می‌رود این رقم تا سال 2030 میلادی به 75 میلیون نفر افزایش پیدا کند.
شناخت فاکتورهای خطرزا در بروز این بیماری حائز اهمیت است زیرا کمک می‌کند ضمن رعایت برخی نکات با افزایش سن، احتمال ابتلا به زوال عقل کاهش پیدا کند. چاقی یکی از این فاکتورهای خطرزاست.نتایج مطالعاتی که در گذشته انجام گرفته نشان داد بزرگسالانی که دچار اضافه وزن هستند در تست‌های حافظه عملکرد خوبی ندارند.
هر چند اینکه آیا این رابطه در افراد مسن‌تر نیز ادامه پیدا می‌کند به‌خوبی مورد بررسی قرار نگرفته است.به‌تازگی گروهی از محققان ایرلندی برای بررسی دقیق این موضوع به مطالعه سوابق پزشکی هزاران فرد بالای 60 سال پرداختند.محققان در بررسی‌های انجام گرفته دریافتند در افرادی که نسبت دور کمر به دور باسن در آنان بیشتر است عملکرد شناختی ضعیف‌تری از خود نشان دادند.به گزارش مدیکال نیوز تودی، محققان بر این باورند تاثیر چاقی شکمی بر توانایی شناختی ممکن است ناشی از افزایش ترشح شاخص‌های التهاب‌زا به‌خصوص پروتئینی به‌نام «C-reactive» است.
تاثیر «لوله گوش» درپیشگیری ازعفونت
طبق اعلام آکادمی گوش و حلق و بینی آمریکا، اکثریت کودکان تا سن 5 سالگی مبتلا به عفونت گوش خواهند شد. به گفته متخصصان اکثر عفونت‌های گوش بدون هیچ گونه اقدام پزشکی یا با مصرف دوز مشخص آنتی‌بیوتیک درمان خواهند شد. اما در کودکان عفونت‌های گوش مزمن می‌شوند.در این موارد پزشک ممکن است با استفاده از قراردادن لوله‌های تمپانوستومی، معروف به «لوله گوش»، عفونت را درمان کند. به این لوله‌ها، لوله‌های میرینگوتومی، لوله‌های تهویه گوش یا لوله‌های یکسان‌سازی فشار هم گفته می‌شود.عمل جراحی گذاشتن لوله تهویه گوش یا همان عمل جراحی VT، از عمل‌های جراحی است که امروزه بسیار انجام می‌شود.
عمل جراحی گذاشتن لوله تهویه گوش شایع‌ترین جراحی تحت بیهوشی در کوکان است. گاهی عفونت‌های گوش مزمن شده و موجب مشکلاتی مثل کاهش شنوایی یا مشکلات رفتاری و گفتاری می‌شوند. در این موارد، عمل جراحی گذاشتن لوله تهویه توسط متخصص گوش و حلق و بینی لازم است.لوله‌های گوش، استوانه‌های نازکی هستند که اجازه می‌دهند هوا به سمت گوش میانی حرکت کند.
لوله‌های کوتاه مدت کوچک‌تر بوده و معمولا به مدت 6 تا 18 ماه در گوش گذاشته می‌شوند و پس از آن خودبه خود به داخل کانال گوش می‌افتند.لوله‌های بلندمدت بزرگ‌تر بوده و دارای لبه‌های برای حفاظت از آنها در طولانی مدت است. این لوله‌ها هم ممکن است که خود به خود بیفتند ولی احتمالش نیز وجود دارد که لازم باشد متخصص گوش و حلق و بینی آنها را بردارد.این لوله‌ها، ریسک عفونت‌های آینده گوش را کاهش می‌دهند. کاهش شنوایی ناشی از مایع گوش میانی را از بین می‌برد. اشکالات گفتاری و تعادلی را بهبود می‌بخشد. عفونت‌های مزمن گوش را که باعث اشکالاتی در خواب می‌شود را بهبود بخشد.
