به گزارش ایسنا، ایران پس از قهرمانی در جام ملت‌های 1968 به عنوان مدافع عنوان قهرمانی پا به جام ملت‌های 1972 تایلند گذاشت. یکی از بازیکنان اصلی ایران در این رقابت‌ها جواد قراب، بازیکن تیم فوتبال تاج پیشین بود که در دوران بازی‌گری‌اش به عنوان یک هافبک شوت‌زن و بازی‌ساز شناخته می‌شد.
به همین دلیل ایسنا به سراغ ستاره آن سال‌های فوتبال ایران رفته تا او درباره شرایط تیم‌ملی در جام ملت‌های 1972 توضیح دهد. در ادامه گفت‌وگوی ایسنا با جواد قراب را می‌خوانید:
* آقای قراب، شما یکی از بازیکنان اصلی ایران در جام ملت‌های 1972 بودید. تیم‌ملی در چه شرایطی راهی این مسابقات شد؟
جام ملت‌های 1972 در بانکوک، پاپتخت تایلند برگزار شد و تیم‌های شرکت‌کننده کره جنوبی، ایران، اسراییل، کامبوج، تایلند و عراق بودند. ما درست یک هفته قبل از جام ملت‌ها در مسابقات مقدماتی المپیک مونیخ که در پیونگ‌یانگ حضور پیدا کردیم که با کره‌شمالی به تساوی رسیدیم. کره‌شمالی آن زمان به خاطر این که در جام جهانی توانسته بود ایتالیا را شکست دهد به توفان زرد معروف بود. بعد از آن بازی به تایلند آمدیم. در اولین بازی با کامبوج بازی کردیم که توانستیم با دو گل برنده شویم. در دومین بازی هم به مصاف عراق رفتیم که 3-0 برنده شدیم و سومین بازی با تایلند بازی کردیم که با نتیجه 3 بر 2 به پیروزی رسیدیم.
* در بازی مقابل تایلند ابتدا ایران دو گل دریافت کرد و پس از آن با هتریک علی جباری بازی را 3 بر 2 پیروز شد. چه اتفاقی در آن بازی افتاد که ایران دو بر صفر از تایلند عقب افتاد؟
نیمه دوم بازی با کامبوج یک پنالتی به سود ایران گرفته شد که مرحوم حجازی خواست که خودش این پنالتی را بزند. حجازی از درون دروازه تا دم نقطه پنالتی به جای این که آهسته بیاید، با سرعت و دوان دوان آمد و رسید پشت نقطه پنالتی. ناصر در تمرینات فوق‌العاده قشنگ پنالتی می‌زد ولی آن جا تامل نکرد و بدون این که مکث کند و نفس بگیرد، بلافاصله ضربه پنالتی را زد که توپ از بالای دروازه به بیرون رفت.
خیلی‌ها نمی‌دانند یا یک مسائلی عنوان می‌کنند که می‌خواهم درستش را بگویم. بعضی‌ها می‌گویند که ما می‌خواستیم بازی را به میزبان واگذار کنیم که آن‌ها صعود کنند، در صورتی که چنین مساله‌ای وجود نداشت. برخی هم می‌گفتند که تایلند را دست کم گرفتیم و به همین دلیل ابتدا دو گل دریافت کردیم. مساله این بود که برای ما فرقی نمی‌کرد مقابل تایلند به پیروزی برسیم یا ببازیم چون صعود کرده بویم. به همین خاطر بازی را دست کم گرفتیم. از طرفی با دستور مرحوم پرویز دهداری به چهار تا از بازیکنان شاخص یعنی مرحوم ناصر حجازی، مرحوم غلام‌حسین مظلومی، اکبر کارگر جم و بنده استراحت داده بود. دلیلش هم این بود که هوا بسیار گرم بود و دمای هوا معمولا بالاتر از 45 درجه و شرجی بود. بنابراین مربیان از کسانی که توانایی دوندگی داشتند استفاده می‌کردند. ما در آن بازی 3-2 بردیم و سه گل را جباری در هشت دقیقه به زیبایی به ثمر رساند. پس از آن دوباره نوبت به کامبوج رسید.
کامبوج برای بازی با ما برنامه‌ریزی کرده بود، به همین دلیل شروع کار برای ما سخت بود به طوری که اولین گل را دریافت کردیم. بعد از دریافت گل اول بلافاصله یک گل زدیم و بازی به تساوی کشیده شد. نیمه دوم بازی یک پنالتی به سود ایران گرفته شد که مرحوم حجازی خواست که خودش این پنالتی را بزند. حجازی از درون دروازه تا دم نقطه پنالتی به جای این که آهسته بیاید، با سرعت و دوان دوان آمد و رسید پشت نقطه پنالتی. ناصر در تمرینات فوق‌العاده قشنگ پنالتی می‌زد ولی آن جا تامل نکرد و بدون این که مکث کند و نفس بگیرد، بلافاصله ضربه پنالتی را زد که توپ از بالای دروازه به بیرون رفت. او بلافاصله به دروازه خودی برگشت. البته ما در آن بازی دو یک برنده شدیم و به فینال جام ملت‌ها رسیدیم.
در بازی فینال با کره‌جنوبی یکی از تیم‌های مطرح آن زمان بازی داشتیم که با قدرت به فینال رسیده بود. در نیمه اول یک گل خوردیم و در نیمه دوم یک گل زدیم تا بازی به وقت اضافه برود که در اوقات اضافه توانستیم یک گل دیگر به ثمر برسانیم و قهرمان جام ملت‌های آسیا شویم.
* در برخی منابع، محمد رنجبر به عنوان سرمربی تیم‌ملی در جام ملت‌های آسیا قید شده است اما شما و آقای جباری از مرحوم پرویز دهداری به عنوان سرمربی تیم‌ملی یاد کردید.
بله، در آن بازی‌ها آقای دهداری سرمربی بود و رنجبر مربی بود.
* از اتفاقات مهمی که در این رقابت‌ها رخ داد بگویید.
در بانکوک به این خاطر که هوا گرم بود، مرحوم دهداری، رنجبر و سرپرست و دکتر تیم‌ملی طوری برنامه‌ریزی کردند که باید از گروهی استفاده کنند که توانایی بازی در چندین 90 دقیقه را داشته باشند. به همین دلیل گروهی در بانکوک توریست شدند و بازی نکردند از جمله آقای پروین.
در بانکوک به این خاطر که هوا گرم بود، مرحوم دهداری، رنجبر و سرپرست و دکتر تیم‌ملی طوری برنامه‌ریزی کردند که باید از گروهی استفاده کنند که توانایی بازی در چندین 90 دقیقه را داشته باشند. به همین دلیل گروهی در بانکوک توریست شدند و بازی نکردند از جمله آقای پروین. پروین در بازی مقابل کره شمالی بازی کرد اما در بانکوک بازی نکردند. من، کارا حق وردیان و جباری هافبک‌های تیم بودیم. آن‌ها به این نتیجه رسیدند که پروین نمی‌تواند بازی کند و باید به تهران بازگردد.
* پس از قهرمانی در جام‌ملت‌ها چه اتفاقی افتاد؟
زمانی که بازی‌ها تمام شد به تهران برگشتیم تا بازی دوم با کره شمالی را انجام دهیم که بازی دوباره مساوی شد. دقیقه 80 بود که در 18 قدم ایران، من یک خطا انجام دادم که فکر می‌کردم داور پنالتی می‌گیرد. البته اگر بازیکن کره‌ای را نمی‌زدم توپ گل می‌شد. من آن‌جا یک خطا کردم و ناراحت بودم اما داور به یک باره خطای دو ضرب اعلام کرد. بازیکن کره هم ضربه خطا را زد که بهرام مودت، دروازه‌بان ایران مقابل کره‌شمالی توپ را گرفت تا بازی مساوی شود. به خاطر این که دو بازی با تساوی به پایان رسیده بود، بازی سومی در اسلام‌آباد پاکستان تدارک دیدند که در آن بازی توانستیم کره‌شمالی را 2 بر صفر شکست دهیم و به المپیک صعود کنیم. ما در بازی سوم با 13 بازیکن به پاکستان رفتیم که دو دروازه‌بان و 11 بازیکن اصلی، تشکیل دهنده آن بودند. پس از آن بدون این که به منزل برویم بلافاصله با یک هواپیمای 330 به برزیل رفتیم تا در جام جهانی کوچک شرکت کنیم. ما به یک شهر در شمال برزیل به نام رسیف رفتیم و با تیم‌های ایرلند، پرتغال و اکوادور هم گروه شدیم. اکوادور را بردیم و مقابل ایرلند و پرتغال باختیم. این بازی‌ها خوب بود ولی به ما گفتند که حالت استراحت دارد. مگر می‌شود مقابل اوزه‌بیو بازی کردن را بگوییم استراحت؟!
