این استاد اعزامی وزارت علوم در دانشگاه داکا در گفت‌وگو با ایسنا، درباره وضعیت روزهای کرونایی بنگلادش و آموزش زبان فارسی در این دوران اظهار کرد: متأسفانه دوره خوبی نبوده و نیست. از اسفندماه 1398 و همراه با سایر کشورها، وضعیت اضطراری در این کشور اعلام شد و تقریباً همه جا به صورت تعطیل درآمد، اعم از هواپیماها، قطارها، وسایل حمل و نقل عمومی، دانشگاه‌ها، مدارس، حوزه‌های علمیه، نمازهای جمعه و جماعات، و... همه تعطیل شد. حتی گاهی بعد از ساعت پنج بعدازظهر هم عبور و مرور مجاز نبود. فقط بعضی از فروشگاه‌های مواد غذایی می‌توانست باز باشد آن هم تا ساعت پنج بعدازظهر. تمام خیابان‌های مواصلاتی اطراف دانشگاه داکا بسته شده و تنها پیاده می‌شود عبور کرد. (البته همین پیشگیری‌ها و رعایت جوانب مختلف، باعث شد که آمار مبتلایان و درگذشتگان بسیار پایین باشد).
او در ادامه اظهار کرد: بنابراین تمامی کلاس‌ها تعطیل است و به سبب نبود زیرساخت‌های لازم و دسترسی نداشتن روستاها به امکانات لازم اینترنتی، با وجود چندین جلسه اضطراری مسئولان دانشگاه برای ایجاد کلاس‌های مجازی، امکان تشکیل این کلاس‌ها فراهم نشد. اما من در یک گروه واتس‌اپی (گروه قند بنگاله)، برگزاری کلاس‌های تدریس حافظ برای استادان فارسی و علاقه‌مندان را آغاز کردم که استادانی از بنگلادش، هند، پاکستان و ترکیه در آن عضو هستند و روزهای زوج یک غزل از حافظ خوانده و شرح داده می شود. یک گروه (گروه همگام با شاهنامه فردوسی) نیز برای علاقه‌مندان شاهنامه در پاکستان دایر کردم که روزهای فرد شاهنامه خوانده و شرح داده می‌شود. در یک گروه (گروه پارسی‌دوستان دانشگاه داکا، و همچنین گروه دوستداران قند پارسی از دانشگاه راجشاهی) نیز برای علاقه‌مندان فارسی‌آموزی که امکان دسترسی به اینترنت دارند، فارسی‌آموزی ادامه دارد.
کهدویی با بیان این‌که در این کشور معمولاً علما و بزرگان با شعر فارسی مأنوس هستند گفت: حتی در ملاقات‌هایی که با مسئولان دانشگاه یا بالاتر صورت می‌گیرد، به راحتی بیت یا بیت‌هایی از سعدی یا حافظ به فارسی می‌خوانند. علما و خطبا برای اظهار دانش بیشتر خود به شعرهای سعدی، حافظ، عطار، جامی، مولانا و غیره استناد می‌کنند و اصولاً شعر و شاعران فارسی با ادب و فرهنگ این مردم عجین شده است.
او سپس به شرح کارهایی که در زمینه ادبیات فارسی در دوره کرونا انجام گرفته پرداخت و اظهار کرد: ترجمه داستان‌های «مثنوی معنوی» به زبان بنگلا توسط دکتر عیسی شاهدی، پژوهشگر و مترجم فارسی روزهای شنبه در روزنامه «آلوم کیتو (روشن‌شده)» به چاپ می‌رسد. کتاب‌های «مثنوی در صفت بنگاله» که 400 سال پیش توسط ابوالبرکات، مُنیر لاهوری سروده شده، و سال‌ها پیش به صورت چاپ سنگی چاپ شده بود، و همچنین «دیوان عبیدالله عبیدی» (در 500 صفحه) از شاعران و علمای سده گذشته در سرزمین بنگال (فوت به سال 1302 هجری قمری) توسط پروفسور محمد ابوالکلام سرکار، استاد و رئیس گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه داکا، و من تصحیح جدید شد و با مقدمه و تعلیقات توسط کتابخانه مرکزی دانشگاه داکا در دست چاپ است که به سبب کرونا و تعطیلی دانشگاه، در مردادماه به چاپ خواهد رسید.
کهدویی افزود: از کتاب‌های یادشده تنها یک نسخه چاپ سنگی در حال نابودی در کتابخانه مرکزی دانشگاه داکا وجود دارد که این تصحیح و چاپ جدید، به درخواست مسئولان کتابخانه یادشده صورت گرفته است. علاوه بر این، هر دو کتاب، به عنوان منابع درسی، در دوره‌های کارشناسی و کارشناسی ارشد گروه‌های زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه‌های بنگلادش (داکا، راجشاهی و چیتاگونگ) استفاده می‌شود. کتاب ارزشمند دیگری که توسط پروفسور محمد ابوالکلام سرکار در این مدت (دوره کرونا و تعطیلی دانشگاه‌ها) فراهم شده، کتابی است با عنوان «تَنگ شکر» (جایگاه مفاخر ادبی ایران در بنگلادش) که در آن فعالیت‌هایی که در خصوص 9 نفر از مشاهیر ادب فارسی (رودکی، فردوسی، خیام، نظامی، عطار، مولوی، سعدی، حافظ، و جامی) اعم از کتاب، مقاله، ترجمه، پایان‌نامه، سمینار، و غیره در کشور بنگلادش صورت گرفته، جمع‌آوری و در بیش از 300 صفحه آماده چاپ شده که برای بررسی و چاپ، به انجمن آثار و مفاخر فرهنگی ایران فرستاده شده است.
به گفته این مدرس زبان و ادبیات فارسی، در فرصت پیش‌آمده، گزیده‌هایی از آثار شاعران و نویسندگان بزرگ فارسی نظیر دیوان حافظ، «بوستان» و «گلستان»، «رباعیات فارسی»، «سیاست‌نامه» و «قابوس‌نامه» و «سفرنامه»، «شعر فارسی در شبه قاره»، «تاریخ ادبیات و بلاغت در هفت مجلد جداگانه» توسط او بر اساس عنوان‌های درسی گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه‌های بنگلادش، فراهم شده که اگر بودجه‌ای مهیا شود، آماده چاپ است.
