به گزارش خبرنگار حوزه ازدواج و خانواده گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان، لباس آبی رنگ روشنی بر تن و پوشه‌ای پر از برگه در دست داشت. مو‌های سپیدش غالب بر مو‌های خاکستری اش بود و اشک حلقه زده در چشمان و مستأصل بودنش، خود حدیث مفصلی بود که فقط انتظار یک گوش شنوا را می‌کشید.
وقتی او را دیدیم سه شب بود که در خیابان خوابیده بود، چراکه به گفته خودش روی برگشتن به خانه را نداشت. ناامید از هر کس و هر کجا، با قامتی خمیده جلوی ساختمان باشگاه خبرنگاران ایستاده بود تا بلکه بتواند قصه تلخ زندگی‌اش را به گوش یک مسئول یا هر کسی که بتواند باری از دوش او بردارد، برساند.
4 سال از مهاجرتش به تهران نگذشته بود که با اتومبیلی که روی آن کار می‌کرد تصادف کرد و همین موضوع پس از 19 سال در زندگی‌اش ریشه دواند و مسیر آرام زندگی‌اش را تغییر داد تا اینکه کرونا -این مهمان ناخوانده- به مشکلات او بیش از پیش اضافه کرد.
امّا این تمام قصه تلخ مرد میانسالی که حدود شش دهه از عمرش می‌گذرد نیست، چرا که برایم این طور گفت: "سال 75 از رودبار به کرج آمدم و از سال 79 روی یک تاکسی کار می‌کردم و کار و بار خوبی داشتم و زندگیم به روال عادی می‌گذشت و خدا را شکر راضی بودم تا اینکه با یک نفر تصادف کردم و صاحب ماشین هم به من نگفته بود که ماشینش بیمه ندارد، به همین خاطر فردی که با او تصادف کرده بودم از من شکایت کرد و با وجود اینکه فقط جراحت دیده بود مجبور شدم شهریور سال گذشته به قیمت روز، دیه سنگینی به او پرداخت کنم. "
او می‌گوید در تمام این سال‌ها با وجود بیماری همسرش و اینکه حتی مجبور شده ماشینش را بفروشد و روی تاکسی دیگران کار کند تا این حد به درماندگی نرسیده بود. به گفته خودش، بعد از آمدن کرونا، یک مشکل بزرگ به مشکلاتش اضافه شد، چون دیگر به خاطر کمی مسافر نتوانست آنقدر درآمد داشته باشد که بتواند علاوه بر خرج و مخارج ماشین، ماهی یک و نیم تا دو میلیون تومان هم به صاحب ماشین بدهد و به همین خاطر با وجود اجاره‌نشینی، تنها منبع درآمدش را از دست می‌دهد.
با این حال، تنها امیدش به ابلاغیه دولت بود که از صاحبخانه‌ها خواسته بود هوای مستأجران را در ایام کرونا داشته باشند، اما صاحبخانه که به گفته او تمام 10 میلیون پول رهن را هم بابت اجاره بهای پرداخت نشده خود برداشته است، حالا او را تهدید به شکایت کرده و درخواست تخلیه داده است. او می‌گوید برای خودش ناراحت نیست، چون می‌تواند شب را در خیابان یا چادر سر کند، اما دلش برای همسر و دخترش می‌سوزد که هیچ سرپناهی برای ماندن ندارند.
اردیبهشت ماه بود که در میان نگرانی‌های ناشی از ویروس کرونا و آسیب‌هایی که به شهروندان وارد شد خبر تمدید قرارداد‌های موجران و مستأجران تیتر رسانه‌ها شد؛ به طوری که مصطفی قلی خسروی، رئیس اتحادیه املاک کشوری اظهار کرد: طبق مصوبه ستاد ملی مبارزه با کرونا تمدید قرارداد مستأجران برای مالکان الزامی شد و تمامی مالکان در صورت درخواست مستأجر باید قرارداد اجاره خود را تا دو ماه با همان شرایط قبلی تمدید کنند و اجازه هیچ گونه افزایش قیمتی هم در این دو ماه برای مالکان وجود ندارد.
وی بیان کرد: طبق این مصوبه هیچ دادگاهی در این ایام برای تخلیه واحد‌های مسکونی حکمی را صادر نمی‌کند. یعنی در طول این دو ماه، دادگاه‌ها برای رسیدگی به تخلیه واحد‌های مسکونی مستأجران حکمی را صادر نمی‌کنند و در نتیجه مستأجران هم در این ایام نباید نگران تخلیه واحد‌های مسکونی خود باشند.
رئیس اتحادیه املاک کشوری تصریح کرد: با توجه به اینکه در شرایط کرونایی، شرایط کشور تغییر کرده است، وزارت راه و شهرسازی با استفاده از ابزار اجرایی که دارد، می‌تواند مالکان را مجبور به تمدید قرارداد‌های اجاره مستأجران کند، این در حالی است که پیش از این دوران، هیچ گونه ابزار اجرایی برای بازار اجاره وجود نداشت و مالکان خود می‌توانستند مستأجر‌ها را مجبور به تخلیه واحد‌های مسکونی خود کنند.
گویا اشک‌های مرد میانسال منتظر تلنگری بودند؛ چرا که بی صدا فریاد می‌زدند و آرام آرام روی کاغذ قرارداد خانه‌اش نقش می‌بستند و او هم به آرامی و با بغضی در گلو فقط این جمله را تکرار می‌کرد: "خودم مهم نیستم و مثل این چند شب می‌توانم داخل خیابان بمانم فقط نمی‌دانم بعد از سه شب ماندن در خیابان چطور به خانه برگردم و به همسر و دخترم بگویم که نتوانستم یک سقف کوچک برایشان تهیه کنم؟! "
درخواست او فقط یک چهاردیواری کوچک بود که او و همسر و فرزندش را از آوارگی نجات دهد یا کاری که بتواند با آن برای خانواده‌اش یک سرپناه تهیه کند. می‌گفت از انجام هیچ کاری هم ابایی ندارد، فقط نگران این است که در این سن با وجود داشتن نوه، آواره خیابان‌ها شود.
(اطلاعات شخصی این هموطن عزیز نزد تحریریه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان محفوظ است.)
بیشتر بخوانید
گزارش از فاطمه میرزایی دخت
