عید قربان، نماد قربانی کردن هواهای نفسانی است/ نماز عید؛ اوج شکوه یک عبادت جمعی

آیت‌الله یعقوب جعفری‎نیا در گفت‌وگو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) گفت: عید قربان یکی از دو عید اصلی مسلمین است و مانند عید فطر، نماز هم دارد.
وی ادامه داد: نمازعید قربان و عید فطر هر دو بعد از دو عبادت مهم و کلیدی یعنی بعد از روزه رمضان و حج انجام می‌شود و یکی از محوری‌ترین عبادات مستحب این روز علاوه بر نماز، قربانی کردن است که فلسفه زیادی هم دارد.
این قرآن‎پژوه تاکید کرد: یکی از فلسفه‎های اصلی قربانی، قربانی کردن گوسفند به صورت نمادین و تمرینی برای قربانی کردن هواهای نفسانی است.
استاد حوزه علمیه بیان کرد: فردی که گوسفندی را قربانی می‌کند باید از خود بگذرد و بخشی از آن را به دیگران هدیه دهد و پا بر هواهای نفسانی خود بگذارد بنابراین خلوص نیت در این کار بسیار مهم است.
آیت‌الله جعفری‌نیا ادامه داد: اهمیت این خلوص نیت تا آنجاست که براساس آیات قرآن کریم، قربانی هابیل از سوی خدا به همین علت پذیرفته می‎شود، ولی قربانی قابیل پذیرفته نمی‌شود با این که هر دو یک کار مشابهی را انجام دادند.
این قرآن‌پژوه تصریح کرد: در اسلام در کنار انجام برخی عبادات مانند روزه و حج، عبادات مالی و انفاق و فطریه نیز قرار داده شده تا انسان در کنار جهاد نفسانی که در متن این عبادات نهفته است به جهاد مالی نیز اقدام کند.

وی با تاکید بر اینکه قربانی حقیقی مبارزه با هواهای نفسانی به خصوص در این دوره و زمانه است که سختی آن نسبت به گذشته بیشتر شده، اظهار کرد: یکی دیگر از فلسفه‎های قربانی، ایجاد محبت و همدلی بیشتر میان اعضای یک جامعه است.

آیت‎الله جعفری‌نیا تصریح کرد: بخشش و قربانی و تقسیم آن در میان مردم به ویژه فقرا باعث تقویت روحیه تعاون و محبت است. وقتی حاجی در روز عید به شکرانه انجام مناسک حج، موظف می‎شود تا حیوانی را ذبح کند، ضمن اطاعت از یک دستور الهی هم بر حسب مصرف قربانی، عامل ایجاد محبّت بین انسان و افراد جامعه می‌شود و رابطه‌ای صمیمی به وجود می‎آورد.

وی به دعای نماز اشاره کرد و گفت: علاوه بر اینکه این نماز نمادی از وحدت است تمامی نمازگذاران دعای واحدی را به صورت دسته جمعی قرائت می‎کنند که هم احتمال استجابت آن بیشتر است و هم اینکه خود جلوه‎ای با شکوه از یک عبادت جمعی است.

یادآور می‎شود در این دعا ضمن تمجید از مقام حضرت حق از خدا می‎خواهیم تا هر آنچه که خیر است و به حضرت محمد(ص) و خاندان او عطا شده به سایر مومنین هم عطا شود و هر چه شر و بدی از آنان دور شده از ما هم دور شود.