استعاذه

 استعاذه یعنی پناه بردن به خداوند متعال از فتنه انگیزان و شرّ آنها. در قرآن کریم بارها خداوند بزرگ حضرت محمد صلی الله علیه و آله وسلم را تعلیم می دهد که از وسوسه های شیاطین و پلیدان به خداوند پناه برد.

در دو سوره فصّلت [1] و اعراف [2] ، خداوند به پیامبرش می فرماید: «اگر شیطان تو را وسوسه کرد به خدا پناه بر، همانا او شنوا و داناست.» در سوره مؤمنون، به حضرت محمد صلی الله علیه و آله وسلم این گونه تعلیم می دهد که دعاکن و بگو:

رَبِّ أَعُوذُ بِکَ مِنْ هَمَزاتِ الشَّیاطِینِ * وَأَعُوذُ بِکَ رَبِّ أَنْ یَحْضُرُونِ؛ [3]

پروردگارم، از وسوسه های شیطان ها به تو پناه می برم. وپناه می برم به تو پروردگارم، از این که آنان نزد من حاضر شوند.

دو سوره آخر قرآن کریم مُعَوَّذَتین نام گرفته است که در آنها خداوند به پیامبر گرامی ما دستور می دهد که بگوید:

بِسم اللّه ِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ

قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الفَلَقِ * مِنْ شَرِّ ما خَلَقَ * وَمِنْ شَرِّ غاسِقٍ إِذا وَقَبَ * وَمِنْ شَرِّ النَّفّاثاتِ فِی العُقَدِ * وَمِنْ شَرِّ حاسِدٍ إِذا حَسَدَ؛

بگو پناه می برم به پروردگار سپیده صبح، از شرّ مخلوقات و از شرّ شب تار هنگامی که در آید و از شرّ جادوگرانی که در گره ها دمند. و از شرّ حسود آن گه که حسد ورزد.

بِسم اللّه ِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ

قُلْ أَعُوذُ بِرَّبِ النّاسِ * مَلِک ِ النّاسِ * إِلهِ النّاسِ * مِنْ شَرِّ الوَسْواسِ الخَنّاسِ * الَّذِی یُوَسْوِسُ فِی صُدُورِ النّاسِ * مِنَ الجِنَّةِ وَالنّاسِ؛

بگو پناه می جویم به پروردگار آدمیان، پادشاه آدمیان، معبود آدمیان، از بدی وسوسه کننده خنّاس؛ آن که در دل مردمان وسوسه کند که از جنّ و انسان است.