ایران، 14/8/80
در این گفت وگو که با هدف بررسی بنیادگرایی اسلامی انجام شده، بین بنیادگرایی و نوگرایی تفاوت گذاشته شده است . «بنیادگرایی » در یک استعمال این واژه، خالی از بار منفی است و هر متفکر مسلمانی را در بر می گیرد; اما در اصطلاح سیاستمداران و روزنامه نگاران غربی، به گروه هایی اشاره می کند که با رجوع به بنیادهای اصیل دین خود، دنیای مدرن را به نقد می کشند و آن را کاملا نفی می کنند . آنچه موجب این نگاه نوستالژیک می شود، گزینش یک تفسیر خاص از دین است . در مقابل، نوگرایان هم دین و هم دنیای مدرن را به رسمیت می شناسند .
به اعتقاد دکتر احمدی، دلایل گسترش بنیادگرایی عبارت است از: هویت دینی جوامع اسلامی که موجب می شود به نهضت های اسلامی روی خوش نشان دهند; به بن بست رسیدن جوامع اسلامی در روند توسعه و نوسازی و نسبت دادن آن به الگوهای سیاسی غیردینی، از قبیل ناسیونالیسم و سکولاریسم; معضلات اخلاقی و نابسامانی های رفتاری . از آن جا که تشکیل حکومت دینی موجب بروز مناقشات تئوریک دینی می شود، این فکر را پدید می آورد که مشکلات ربطی به نوع حکومت ندارد و به همین دلیل است که بنیادگرایی اسلامی در کشورهایی مثل مالزی، مصر و ترکیه که سابقه حکومت دینی دارد، کمتر از سایر کشورهاست (البته ایشان اشاره ای به دلایل گسترش اسلام خواهی در سه کشور مذکور و نیز تاثیر نوع نگاه حاکمیت به اسلام و عملکرد حاکمان در عقب نشینی مردم از اسلام گرایی نمی کند) .
