در گذشته هر مردی که حال دماغی اش رو به راه نبود، می گفتند زنش بدهید، خوب می شود. ولی تجربه ما روان پزشکان امروزه این است که هر کس که حالش خوب است اگر ازدواج کند، حالش بد می شود، چه برسد به این که حالش بد باشد. این شوخی نیست. ازدواج تغییر بزرگی در زندگی فرد به وجود می آورد و مسئولیت های سنگینی را بر عهده او می گذارد به عنوان یک استرس می تواند باعث بروز اختلالاتی در فرد بشود. از همان فردای ازدواج مسئولیت ها و گرفتاری ها، حاملگی، زایمان و بزرگ کردن فرزند شروع می شود و اگر فرد دارای شخصیتی متکامل و سالم نباشد، این آغازی برای به هم خوردن تعادل روانی فرد می شود. امروزه، مردم دنیا به ویژه جهان غرب تا می توانند ازدواج نمی کنند؛ اما در کشور ما، چون زندگی زناشویی- حتی از نوع مشکل دار آن- به دلایل فرهنگی، اجتماعی و شخصیتی برای زنان آسان تر از زندگی مجردی است، و مردان ما هم معمولاً آدم های سختگیری نیستند و با کمی ناز و نوازش و دست پخت خوب، راضی می شوند، افراد سعی می کنند در اولین فرصت ازدواج کنند. اما باید توجه داشت که در هر وضعی ازدواج کردن نیاز به اعتماد به نفس بالایی دارد. زندگی با یک فرد دیگر اعتماد به نفس متعادلی لازم دارد.
یک پژوهش در تهران نشان داد از صد نفر زن و شوهری که از آن ها مصاحبه به عمل آمده بود، تنها یک زوج ابراز خوشبختی کردند. گروه ما به دنبال ریشه آن رفت و دریافت که آن دو از بهره هوشی کمی برخوردار بودند. ما از این موضوع خیلی تعجب کردیم که آدم های باهوش معمولاً احساس خوشبختی نمی کنند.
منبع مقاله :
مجد تیموری، میر محمد ولی؛ ( 1391)، اعتماد به نفس، تهران: نشر قطره، چاپ ششم. 