منطق، قانون صحیح فکر کردن است. ابزاری است که به کار بستن آن، ذهن را از خطای در تفکر باز می دارد؛ این ویژگی، علم منطق را به صورت مقدمه ای ضروری، وارد طبقه بندی علوم اسلامی کرد. فیلسوفان و متکلمان اسلامی با کوشش های بسیار، این علم را به کمال رساندند. و کتاب های ارزشمندی، در این موضوع، نوشتند. روش رایج فیلسوفان و متکلمان اسلامی،آن بود که در پیش درآمد کتاب های کلامی و فلسفی خود، یک دوره علم منطق می نگاشتند. برای نمونه، تجریدالمنطق خواجه نصیرالدین طوسی، مقدمه تجریدالاعتقاد است و چهار جلد از کتاب بزرگ فلسفی شیخ الرئیس، بوعلی سینا، در موضوع منطق است. این کتاب، در حقیقت، دائرة المعارف فلسفه اسلامی است که در ده جلد بزرگ به چاپ رسیده است. همچنین، یک سوم از کتاب اشارات ابن سینا، در علم منطق است. در زیر،از چند اثر مشهور منطقی نام می آوریم:
المنطقیات، فارابی؛ منطق الشفاء، ابوعلی سینا؛ تجریدالمنطق، خواجه نصیرالدین طوسی؛ اساس الاقتباس، خواجه نصیرالدین طوسی؛ منطق المشرقیین، ابو علی سینا؛ القصیدة المزدوجة، ابوعلی سینا؛ حکمة الاشراق (قسمت اول)، علامه قطب الدین شیرازی؛ درة التاج (بخش اول)، علامه قطب الدین شیرازی؛ مطالع الانوار، قاضی سراج الدین ارموی؛ شرح مطالع، قطب الدین رازی؛ تهذیب المنطق، تفتازانی؛ حاشیه تهذیب المنطق، عبدالله قزوینی؛ شمسّیه، قطب الدین رازی؛ لئالی المستنطقة، حکیم ملاهادی سبزواری.
