معرفی روستا
روستای خانســرک از توابع دهستان شوییل، بخش رحیم آباد شهرستان رودسر می باشد و در قسمت جنوبی شهرستان رودسر، در دامنه کوههای البرز میانی و منطقه ای که به اشـکور معروف است قرار گرفته و از سمت شمال با روستای تلابنک ، از جنوب با باغسر ، از شرق با بلکوت و از غرب نیز با روستای برمکو همجوار بوده و راه ارتباطی آن نیز از سمت روستای بلکوت به سمت دهستان شوییل می باشد. فاصله آن از بخش رحیم آباد حدود 60 کیلومتر بوده و ارتفاع آن از سطح دریا 1590 متر و قله آن ملا خورشید می باشد که دارای ارتفاع 2170 متری است. این روستا دارای دو منطقه مسکونی کوچک یکی به نام بورچاله و دیگری که در پایین روستای خانسرک کنار رودخانه چاکرود قرار دارد و به لات معروف است ، می باشد. بورچاله سه خانوار بوده و در قسمت غربی خانسرک قرار دارد و لات نیز دو خانوا می باشد که حدود پنج سالی ست اهالی آن به ناحیه ای در قسمت شرقی خانسرک( نینا رود یا لیلا رود) به دلیل قرارگرفتن باغهایشان کوچ کرده اند.
در ضمن منطقه اشکور از لحاظ مرز جغرافیایی هم مرز با الموت قزوین بوده و از دیرباز اشکور و قزوین از طریق رودبار الموت با هم ارتباط داشتند.
تاریخچه روستا
بنا به استناد منابع تاریخی که تمام آنها اشخاص حقیقی بوده اند و بصورت نقل و قول به نسلهای بعدی منتقل شده است روستای خانسرک فعلی که در راس زاویه یکی از کوههای البرز قرار گرفته بیش از حدود یکصدو چهل سال قدمت ندارد. بدین دلیل که این روستا ابتدا در مکانی دیگر نزدیک به روستای فعلی(طبق روایتی «خونه مقر» ) قرار داشته که پس از رانش زمین و ویرانی روستا اهالی آن مجبور به ترک خانه های خود می شوند. البته اگر با نگاه زمین شناسی به این رخداد نگاه کنیم آثار آن هم اکنون نیز مشخص می باشد . با اندکی تحقیق می توان فهمید وجود چشمه های زیاد در قسمت بالای روستا و همچنین ساختار تخته سنگی بودن لایه زیرین زمین رانش زمین را موجب شده که این پدیده به دلیل سقوط گل و لای به سمت رودخانه باعث سد شدن آب و رسیدن آب جمع شده تا روستای بلکوت را فراهم کرده بود. اما سرنوشت اهالی روستای ویران شده بدین گونه بیان شده که از پنج نفری که در آنجا سکونت داشتند ، همگی با هم برادر بوده و اسامی آنها که در زیر آمده از فرزندان شخصی به نام عینعلی بودند که عینعلی نیز خود فرزند مراد می باشد و ازمکان دیگری (الموت قزوین)بدین مکان مهاجرت کرده بود:
درویشعلی: جد مرادی ها و درویشی های ساکن روستای خانسرک
غلامعلی: جد علی نژادهای ساکن روستای خانسرک
مهرعلی: جد مهریزاده های ساکن روستای زراکی
دوستعلی: جد رحمتی های ساکن روستای خانسرک
گلعلی: جد آقاجانیها که بازماندگان وی در روستاهای مختلف می باشند.
در هر صورت ساکنان روستا پس از مشاهده آثار رانش زمین از جمله ترکیدگی وسیع و تکانهای متعدد تا حدودی آمادگی لازم جهت فرار به موقع را داشته اند. اما شاید هیچوقت فکر آن را نمی کردند که حجم وسیعی از زمینهای بالادست به سمت رودخانه رانش نماید که در این صورت تمامی وسایل زندگی خود را جمع کرده و به مکان امنی پناه می بردند. چراکه پس از رانش حکایت ها از آن حاکی ست که صدای خروسی تا چند روز از زیر زمین به گوش می رسید. اما هنگامیکه این پنج نفر خانه و کاشانه خود را از دست دادند مجبور به ترک دیار و کوچ به روستاهای اطراف خانسرک شدند. بدین صورت که درویشعلی به روستای برمکو ، دوستعلی به روستای اکبراباد ، غلامعلی به بلکوت، مهرعلی به زراکی و گلعلی به روستای کیاسه پناهنده شدند. اما پس از مدتی که زمین به حالت سکون درآمد و اوضاع بهتر شد ، بنا به گفته ها به دلیل نزدیک بودن روستای برمکو به زمینهای اطراف خانسرک و برگشت کردن مداوم دامهای درویشعلی به سمت خانسرک ، وی مجبور به بازگشت به سمت خانسرک می شود. اولین جایی که درویشعلی آنجا را برای زندگی برمی گزیند بخش پایینی روستا(کرسی سر) بوده که در آنجا یک خانه کوچکی می سازد. بدنبال درویشعلی دو برادر دیگر او یعنی غلامعلی و دوستعلی نیز برمی گردند و روستای خانسرک امروزی بنا نهاده می شود. اما مهرعلی در روستای زراکی و گلعلی در روستای کیاسه ماندگار می شوند که هم اکنون نیز روابط نسبتا خوبی بین نوادگان آنها که در واقع پسرعموهای ساکنین فعلی روستای خانسرک هستند، برقرار می باشد.
