ژانر وحشت یکی از محبوب‌ترین ژانرهای داستان‌نویسی در دنیا است. اگرچه اغلب داستان‌های ترسناک آثاری عامه‌پسند تلقی می‌شوند، اما نویسندگان برجسته نیز در این حوزه آثار ماندگار و قابل تاملی خلق کرده‌اند و رگه‌های ادبیات وحشت را می‌توان در واقع‌گراترین آثار داستانی معاصر نیز مشاهده کرد، حتی اگر نویسنده اصراری برای خلق این گونه ادبی نداشته باشد.
نویسندگانی چون هاروکی موراکامی، پل آستر، چارلز بوکوفسکی، ایزابل آلنده، گابریل گارسیا مارکز و خیلی‌های دیگر در شرح ترس‌های درونی و بیرونی که قهرمانان‌شان با آن‌ها روبرو هستند، از شیوه‌های روایت در ادبیات وحشت بهره گرفته و می‌گیرند.
«وقتی که شهر خفته است» مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه ترسناک است که توسط نویسندگان قرن بیستم نوشته شده و حسین یعقوبی آن‌ها را به فارسی برگردانده. «وقتی که شهر خفته است» توسط نشر مروارید به بازار عرضه شده است.
اما خواندن این داستان‌ها، فقط شما را به لرز نمی‌اندازد، بلکه مترجم هنگام انتخاب داستان‌ها نیم‌نگاهی نیز به رویکردهای مختلف فلسفی و اجتماعی داشته که به بهانه ژانر وحشت به مخاطب عرضه می‌شوند.
غالب داستان‌های ترسناک قرن نوزدهم آثاری گوتیک بودند اما در قرن بیستم به خصوص از نیمه دوم این قرن، نویسندگان به خلق آثاری با مضامین و فضاهای متفاوت گرایش پیدا کردند و هدف آن‌ها بیان مسائل اجتماعی روز مثل تبعیض نژادی و طرح دغدغه‌های فلسفی و مذهبی بود.
در «وقتی که شهر خفته است» نیز سعی شده آثاری انتخاب شود که نمونه‌هایی از این گرایش‌های متفاوت به خواننده معرفی شود. به طور مثال، داستان‌های «شراکت» و «ویلیام و مری» نمونه‌ای از سبک گروتسک هستند. «کاغذ دیواری زرد» بهانه‌ای است برای نویسنده آن تا در قالب یک اثر سورئال ترسناک به مسائل تبعیض جنسیتی و حقوق زنان بپردازد. «مردان خاندان اسلون» نمونه‌ای از تلاقی خیال‌پردازی و وحشت همراه با چاشنی مسائل و مشکلات زنانه است. در داستان‌های «ویروس جاده به شمال می رود» و «وقتی شهر خفته است» از عنصر وحشت‌زای ذهنی و روانی استفاده شده و «قطار سریع‌السیر گوشت» نمونه‌ای از کاربرد خشونت افراطی برای ترساندن مخاطب است که به خصوص از دهه هشتاد میلادی به این سو، در حوزه داستان‌ها و فیلم‌های ترسناک کاربرد ویژه‌ای یافته است.
