چرا نباید کودک را به سکوت کردن وادار کرد؟

کودکتان را به سکوت وادار نکنید

وادار کردن کودک به سکوت، زمانی که تمایل به صحبت کردن دارد، باعث شکل‌گیری عواطف منفی می‌شود و حتی ممکن است او را دچار لکنت زبان کند.

با این بخش از دلگرم همراه باشید تا بدانید وادار کردن کودک به سکوت چه عواقبی دارد؟

هرگز کودکان را وادار به سکوت کردن نکنید

جلوگیری از حرف زدن کودکان و ابراز عقایدشان در جمع می تواند زیان های روحی و روانی بسیاری برای کودک به همراه داشته باشد. هیچگاه اشتیاق او برای صحبت کردن را از بین نبرید و بگذارید اظهار نظر او هم در جمع مورد توجه قرار گیرد. با هم بعضی توضیحات و پیشنهادات روانشناسان را درباره این موضوع مرور می کنیم:

به گفته یکی از روانشناسان

مجبور کردن کودک به سکوت هنگامی که مایل به سخن گفتن است، موجب بروز عواطف منفی در او می‌شود و حتی امکان دارد دچار لکنت زبان شود. «لیلا بابامرادی» اذعان کرد: متأسفانه در بعضی فرهنگ‌ها، بچه ها نباید هم‌زمان با بزرگسالان صحبت کنند و پدر و مادر از آن‌ها می‌خواهند که هنگامی که بزرگ ترها حتی درباره مسائل کم اهمیت حرف می زنند، در سکوت کامل فقط گوش بدهند. این در حالی است که کودک در سن دو، سه و پنج سالگی قدرت تحمل زیادی ندارد اما متاسفانه بعضی والدین خود را مالک تمام جهان می دانند و فکر می کنند می‌توانند حتی در رابطه با زمان حرف زدن فرزندشان هم تصمیم گیری کنند.

این روان‌شناس همچنین افزود:

هنگامی که مشغول حرف زدن با اطرافیان هستیم و کودک‌مان نظرش را می گوید و یا بین کلام‌مان می‌پرد، بهترین کار این است که از مخاطبمان عذرخواهی کنیم و تمام توجه‌مان را معطوف به فرزندمان کنیم و از او طرفداری کنیم. به عبارت دیگر هیچ کدام از والدین حق ندارند فرزندشان را به سکوت حتی برای کوتاه مدت مجبور کنند، زیرا بچه ها هم مثل بزرگسالان خود را مهم می دانند و به خود اجازه می دهند هر زمان که دلشان خواست سخن بگویند.

وی در ادامه می گوید:

کودکان پس از چهار سالگی کم کم قدرت درک پیدا می‌کنند و به تدریج توضیحات منطقی پدر و مادرشان را می پذیرند. ولی اگر پیش از چهار سالگی دائماً بر سر کودک فریاد بزنیم و به اجبار او را ساکت کنیم، اثرات زیان باری در ذهنش باقی می‌ماند که ممکن است جبران ناپذیر باشند. حتی پژوهشگران بر این باورند که اکثر اشخاص بزرگسالی که از کمبود اعتماد به ‌نفسی رنج می‌برند، در کودکی از صحبت کردن منع می شده‌اند. بابامرادی در ادامه گفت: اگر به کودکمان فکر کردن پیش از حرف زدن را بیاموزیم، دیگر به خاطر حرف‌هایش در جمع خجالت زده نمی شویم.

در واقع بچه ها موقع ابراز نظر فقط آن‌چه را که می‌بیند بیان می‌کنند. به همین دلیل بهتر است این اظهارنظرهای بچگانه را بی‌ادبی که نیازمند تنبیه است به حساب نیاوریم. این حرف ها بیان افکار ذهنی کنجکاو و بیش از اندازه منطقی است که تاکنون طرز اظهارنظر را یاد نگرفته است. این روان‌شناس خاطر نشان کرد: اگر فرزندمان درباره دیگران اظهارنظرهای نامناسبی کرد، نباید او را تنبیه کنیم و نباید باعث شویم که احساس بدی به خودش داشته باشد. چنین واکنشی موجب می شود تا او فکر کند نباید نظراتش را به کسی بگوید و یا از پدرو مادر و سایر بزرگترها سوالی بپرسد.

اگر به فرزندمان بیاموزیم که پیش از حرف زدن فکر کند، دیگر بابت حرف‌هایی که در جمع می‌زند خجالت نمی‌کشیم، در واقع کودک هنگام اظهار نظر فقط آن‌چه را که می‌بیند بیان می‌کند. از این‌رو بهتر است اظهارنظرهای کودکانه را نوعی بی‌ادبی که نیازمند تنبیه است تلقی نکنیم. این سخنان بیان افکار یک ذهن بسیار کنجکاو و بیش از حد منطقی است که هنوز چگونگی اظهارنظر را نیاموخته است.

این روان‌شناس یادآور شد:

وقتی کودک‌مان در رابطه با دیگران اظهارنظرهای نابه‌جا می‌کند، نباید او را تنبیه کنیم. هم‌چنین نباید کاری کنیم که نسبت به خود احساس بدی پیدا کند. چنین واکنشی به او می‌آموزد که نباید نظرات خود را فاش کند و یا از والدین و سایر بزرگترها سئوالی بپرسد.

کاربر گرامی لطفا نظرات خود را در مورد مطالب دلگرم بیان نمایید.

منبع:تنات

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

مجله اینترنتی دلگرم

مرجان امینی