ماهان شبکه ایرانیان
خواندنی ها برچسب :

اسم-اعظم

1-آنچه از روایات معصومین علیهم السلام استفاده می شود، اگر کسی از اسم اعظم خداوند با خبر باشد، آثاری در او پدید خواهد آمد؛ هر دعایی کند مستجاب می شود و حتی با اسم اعظم می تواند درجهان طبیعت تصرف کند
به بهانه شبهای قدر تصمیم دارم از چیزهایی حرف بزنم که نیاز روزمره ماست، و هرروز با آنهامواجه ایم اما این روزمرگی ماراگرفتار کرده و از ضرورت آن غافل مانده ایم
جناب حجت الاسلام و المسلمین حاج شیخ عبدالقائم شوشتری نگاشته اند: برای اولین بار در مشهد مقدس خدمت ایت الله حاج سیدمحمود مجتهد سیستانی بودم
در پاره‌ای از احادیث ذیل آیات قرآن آمده است که در میان اسماى حسنای الهی، اسم اعظمى است که هرکس خدا را بدان نام بخواند مستجاب‌الدعوه خواهد بود
چکیده این مقاله با این سؤال که اسم اعظم چیست؟ آغاز شده است. آراء و نظریات درباره‌ی اسم اعظم، مختلف است که عمدتاً بر دو قسم تقسیم می‌شود: الف- قول شایع این است که اسم اعظم، اسمی است لفظی از اسماء خدا
بیان بن سمعان که فرقه بیانیه به او نسبت دارد، از نظر نویسنده این مقاله آغازگر چند مسئله قابل تأمل می باشد، از جمله؛ اولین کسی است که در موضوع ذات خدا ادعاهای شگفتی کرد و معتقد به دو خدا بود. اولین غیرهاشمی است که ادعای امامت کرد، چنان که اولین مدعی نبوت در شیعه بود. نویسنده همچنین رشته های غیر اسلامی و گنوسی باورهای بیان را بررسی می کند.
معمار آفرینشگر هستی در صبحگاه ازلی، آن هنگام که دست در کار آفریدن نمود، آدمی را طرفه معجونی قرار داد جامع دو کون غیب و شهادت و هویتش را با تجلّی لاهوت در کسوت ناسوت ممتاز کرد و حقیقت او را از عرش «دنی فتدلی فکان قاب قوسین او ادنی»[78] تا فرش «رددناه اسفل السافلین»[79] گسترانید.
بهترین راه شناخت خداوند و دست یابی به لقای او، شناخت اسمای حسنای حق ـ جل جلاله ـ است و فنای در آنها، چنانچه خود فرموده است «ولله اسماء الحسنی فادعوه بها» (نساء/ 95) و در میان اسمای حق، اسم اعظم از جایگاه ویژه ای برخوردار است و وصول به او، وصول به بالاترین درجه معرفت و قرب و لقای الهی است، ضمن آن که این اسم در پدیداری هستی، نیز نقش مهمی به عهده دارد
امام باقر(ع) فرمود: چون حضرت قائم در مکه قیام کند و خواهد که قصد کوفه نماید منادی فریاد کند که کسی خوردنی و آشامیدنی همراه خود برندارد. سنگ حضرت موسی(ع) که به وزن یک بار شتر است با آن حضرت است در هر منزلی که فرودآیند چشمه آبی از آن سنگ بجوشد که گرسنه را سیر و تشنه را سیراب کند و همان سنگ توشة آنهاست تا هنگامی که در نجف به پشت کوفه فرود آیند.
اگر اراده صفت ذات است، چرا روایات آن را از صفات فعل می دانند؟
پیشخوان