تقوا

در جریان اخلاق به ما گفتند اگر با دشمن بیرونی بخواهید او را سرجایش بنشانید باید دشمن را طرد کنید، چون او مزاحم شماست؛ ولی در داخل کشور، شهر، یا خانوادهتان کسی با شما مخالف بود سعی کنید مخالفت را از بین ببرید نه مخالف را

ذات اقدس الهی به ما فرمود خودتان را از آتش حفظ کنید آتشی که موادّ اصلی سوخت و سوز آن، خود انسان است آن آتش گیره و آتش زنه آن، خود انسان است کسانی هم که در این کوره انداخته می شوند هم خود انسان ها هستند؛ یعنی اضلاع سه گانه این مثلث را خود انسان تشکیل می دهد

آن گاه که انبیاء و اوصیای الهی با آن کارنامه درخشان عبودیت و بندگی این چنین ابراز فقر و کاستی در بندگی خالق خود دارند؛ تکلیف انسانهای ممکن الخطایی که به مراتب به عجز و کاستی بندگی خود واقف هستند روشن است. در این چنین فضایی است که هر انسان زیرک و آگاهی به دنبال راه چاره و وسیله ای برای جبران این نقص و کاستی در بندگی خود می گردد.

خطبه شعبانیه یکی از زیباترین و با ارزش منشورهای اخلاقی و اعتقادی است که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و اله) در عظمت ماه مبارک رمضان آن را برای یاران انصار خود ایراد فرموده است.

دعاهای بسیاری برای قنوت نمازها وارد شده است که می توان در شرایط و مناسبت های مختلف آنها را خواند که به برخی از آنها اشاره می کنیم.اهتمام شما به مسایل دینی واخلاقی قابل تقدر بوده وامیدواریم با کمک خداوند متعال پله های تقوا و ایمان را به نحو احسن بپیمایید.

تقوا و زهد از یک ریشه اند و انسان در اوج تقوا به زهد می رسد. تقوا موجب روشنایی چراغ بصیرت و در نتیجه شناخت حقایق عقلی، و زهد موجب تقویت و تداوم روشنایی این چراغ است

برای رسیدن به تقوا یا امتحان آن علاوه بر کارهای صرفاً معنوی مانند نماز، کارهایی که مادیات هم در انجام آن دخیل بوده، واجب شده است مانند خمس، زکات یا قربانی کردن و

اسلام عزیز مثل همیشه برای این حیطه از زندگی نیز دستور العملی را در قالب آیات و روایات بیان فرموده که یکی از آیات زیبا و بسیار کارساز و راهگشا و نیز خاطره ای از یکی از اساتید قرآن کریم را در باب این موضوع تقدیم می کنیم

شبهات، جمع شبهه، (اسم مصدر از اشتباه،[1] به معنی شک و تردید،[2] پوشیدگی کار[3] و همانند بودن دو چیز است به گونه ای که تشخیص را مشکل یا غیر ممکن کند[4]و در اصطلاح، تردید بین امور حلال و حرام، خطا و ثواب و حق و باطل است

براساس آموزه های دینی، مؤمنین، برادران دینی همدیگر بوده[1] اعضای به هم پیوسته یک پیکرند که روح برادری بر کالبد آن سایه انداخته است و باید در سختیها و مشکلات یکدیگر شریک باشند و با این کار گره ای از مشکلات همدیگر باز کرده، شادی برای یکدیگر هدیه دهند.