شأن

امام مهدی(علیه السلام) عصاره خلقت، خاتم اوصیا و وارث همه انبیا و اولیای پیشین است. چنان که در یکی از زیارات حضرت صاحب الامر(علیه السلام) خطاب به ایشان عرض می کنیم: السَّلامُ عَلی وارِثِ الانبیاءِ وَ خَاتَمِ الاوصیاءِ

مکاتب بدون شعائر در جامعه ها حضور ندارند و شعائر نیز بدون مکاتب، حیات... شعائر به منزله شاخ و برگی هستند که ریشه در مکاتب دارند و به میزان بهره مندی مکتبها از حقیقت، آنها نیز برخوردار از حقیقت اند و پیروانشان در وهله اول «توفیق در اعتقاد» و در وهله دوم «تکلیف در اجرا» را می یابند.

در شهرهاله آلمان، نسخه ای خطّی از روایت عربی بلوهر و بیوذسف به دست آمد که ادوارد رهاتْسِک آن را از عربی به انگلیسی ترجمه کرد و در نشریه انجمن آسیایی سلطنتی (لندن، 1890 م) به چاپ رسید

معصومان علیهم السلام دارای شؤون تبیین دین، حکومت، قضا و شأن شخصی هستند. اگر گفتار یا رفتار آنان صادر از شأن تبیین دین باشد، حکم مستفاد از آن، حکم ثابت است، و اگر صادر از دیگر شؤون باشد، حکمِ آن، موقّتی و متغیّرخواهد بود؛ گرچه می تواند با ملازمه بر احکام ثابتی از دین نیز دلالت کند

جمال الدین ابو منصور اسدی حلّی، حسن بن یوسف بن علی بن محمّد بن مطهر، معروف به «علامه حلّی» در شب بیست و هفتم رمضان 1648ق در شهر حلّه دیده به جهان گشود(1).

جمال الدین ابو منصور اسدی حلّی، حسن بن یوسف بن علی بن محمّد بن مطهر، معروف به «علامه حلّی» در شب بیست و هفتم رمضان 1648ق در شهر حلّه دیده به جهان گشود(1).

رئیس حزب نفاق در عصر جاهلی، حتی پس از ورود اسلام به مدینه، با نوامیس مردم و کنیزانی که می خرید، تجارت می کرد، و پیوسته آنها را در اختیار مردم قرار می داد و از این طریق سودی به دست می آورد.وقتی آیات تحریم زنا نازل گردید، او همچنان به حرفه کثیف خود ادامه می داد.