به گزارش ایسنا و به نقل از انگجت، هواپیماهای بدون سرنشین معمولا مجاز به رفتن به نزدیک فرودگاه‌ها نیستند.
هواپیماهایی که به صورت دستی کنترل می‌شوند، می‌توانند خطرساز باشند. اگر این هواپیماها کنترل خود را از دست دهند، ممکن است موجب پراکندگی دسته‌ی پرندگان شوند. در آن صورت است که حتی خیلی بیشتر غیرقابل کنترل می‌شوند.
در این راستا، یک تیم تحقیقاتی از موسسه فناوری "کالیفرنیا"(Caltech) الگوریتمی را طراحی کرده‌اند که به هواپیماهای بدون سرنشین که به طور خودکار هدایت می‌شوند، چگونگی دور کردن دسته‌ی پرندگان از فرودگاه را آموزش می‌دهد.
مهندسان این پروژه اظهار کردند در طراحی این الگوریتم از حادثه پرواز "1549 یو اس ایرویز"( US Airways Flight 1549) الهام گرفته شده است.
این هواپیما در تاریخ 15 ژانویه 2009 از فرودگاه "لاگاردیا" شهر نیویورک عازم فرودگاه بین‌المللی شارلوت داگلاس شد. این هواپیما در راه با دسته‌ای از پرندگان برخورد کرد و تمام قدرت موتور خود را از دست داد.
تنها دلیلی که موجب شد هواپیما سقوط نکند،مهارت بالای خلبان آن بود.
"سونجو چونگ" رهبر این مطالعات گفت: من به این فکر افتادم که اگر این حادثه دوباره اتفاق بیفتد، پایان خوشی نخواهد داشت.
بنابراین من به فکر طراحی روشی افتادم که فضای هوایی را از وجود پرندگان محافظت کند.
در این الگوریتم، اگر پرنده‌ها در لبه بال‌های هواپیما در حال پرواز باشند، یک اثر دومینو وار ایجاد می‌شود تا مسیر دسته پرندگان را تغییر دهد.
تیم تحقیقاتی، این الگوریتم را با استفاده از یک هواپیمای بدون سرنشین در کره جنوبی آزمایش کردند.
این تیم دریافتند، یک هواپیمای بدون سرنشین می‌تواند یک دسته از پرندگان را در یک فضای مشخصی در آسمان نگه دارد.
نتایج این تحقیق در مجله " Robotics" منتشر شد.
