فیلم دوم کارگردان خلاق کره‌ای در کن امسال: «روز بعد»

«روز بعد» The Day After فیلم دوم نویسنده-کارگردان خلاق هونگ سانگ-سو (Hong Sang-soo) در جشنواره امسال کن و اولین فیلم شرکت کننده در رقابت ها از سال ٢٠١٢، in another country دوباره با حضور کیم مین هی (Kim Min-hee) (زنی که الهام بخش او در ساخت فیلم های اخیراً بوده است) به تصویر درآمده است.

با توجه به اهمیت و تکرار عامل تکرار در کارهای این کارگردان کره جنوبی، أصلا عجیب نیست که این کارگردان امسال در جشنواره به جای یک فیلم، دو فیلم داشته باشد. فیلم اول که در رقابت ها شرکت نکرده به نام Clair’s camera با بازی هنرپیشه اصلی فیلم قبلی اش ایزابل هوپرت و الهام بخش جدیدش کیم مین-هی در کن و رنگی فیلمبرداری شده است. برای فیلم دوم و شرکت داده شده در رقابت ها به کره برگشته و این دو بازیگر را دوباره دور هم جمع می کند و یکى دیگر از همبازی های آنها در فیلم In Another Country کوان های-هیو ( Kwon Hae-hyo) کسی که نقش کارمندی تازه کار را دارد.

«روز بعد» The Day After در واقع جوهره هونگ است. تعداد زیادی از أفراد دور هم نشسته اند -تنها آنقدر متوجه می شوید که خط مشی کارش را میتوان ٥٠ طیف سوجو (سوم شخص مفرد مذکر) نامید- دور هم نشسته اند و صحبت می کنند، معمولا راجع به عشق، از صبح تا شب. نتیجه، پرتره ای دیگر از مردی بدبخت است که راجع به زنان زندگی اش برای کارمند جدیدش درد دل میکند و غر می زند، راجع به دو زن بخصوص در زندگی اش، زنش و معشوق-همکارش که به تازگی کار را ترک کرده و جایگزینش به زودی شروع به کار خواهد کرد. البته نتیجه کار چیزیست که آشنا ست و بعید است جزو بهترن کارهای هونگ به حساب بیاید، البته مطمئنا طرفداران او را راضی خواهد کرد، ولی بعید است که طرفداران زیادی برای او دست و پا کند، مگر اینکه فیلم موفق شود که از طرف داوران امسال جشنواره جایزه ی ویژه ای برای خود بدست آورد.

روایت بسیار صریح است، آهریام (کیم) زنی جوان و مذهبی که قصد نویسنده شدن دارد، وارد انتشاراتی کوچکی می شود که توسط منتقدی معروف به نام بانگ ون (کوان) اداره می شود. چیزی که نمی داند این است که کار او جایگزین شدن زنی متأهل است که قبل از او در آنجا کار می کرده و معشوق مدیر بوده است و یک ماه است که از آنجا رفته است. زمانی که رئیس سر میز غذا برایش تعریف می کند که زن قبلی به دلیل اینکه موقعیت برای هر دو سخت شده بوده کار را ترک کرده، آهریام با صدای بالد فکر می کند که احتمالا برای او سخت شده بوده و اوست که زن را مجبور به ترک کار کرده است.

روز کاری دختر داستان مانند همه با قهوه و گفتگویی معمولی شروع می شود اما روز اول کارش غیر معمول تر از نرمال پیش می رود. این اتفاق البته ربط زیادی به سابقه کار و پیرامونش ندارد، بلکه بیشتر مربوط به حضور ناگهانی همسر رییس است که سر نرسیره بدون توجه و با پیش فرض اینکه او، معشوق همسرش است او را به باد کتک می گیرد.

با این حال، هانگ که باز هم نویسنده است و هم کارگردان، به ناگاه تبدیل به کسی نشده است که دوست داشته باشد داستان را کش دهد و یا از فاکتور سوپرایز سوءاستفاده کند، اتفاق های کوچکی که می افتند راهی برای فهمیدن و عمیق شدن درباره ی احساسات و رفتارهای کاراکترهایش هستند. در اینکه کدام یک از دو کاراکتر رییس و کارمند نقش اصلی فیلم هستند سوال است، حتی آهریام در جایی از فیلم با کنایه بیان می کند که او حتی خود را به عنوان نقش اصلی زندگی اش نمی شناسد. اما فیلمی که او در آن بازی می کند به همراه «دوربین کلر» Claire’s Camera و On the Beach at Night Alone از هانگ که چند ماه پیش در جشنواره برلین به نمایش درآمد، سه گانه ای می سازد از زنانی که با مرد هایی مشقت کشیده و عاشق روبرو هستند.

البته در این فیلم آهریام بیشتر در نقش وجدان ریسش بازی می کند تا شخصیتی مجزا، در جایی با جمله ای صریح به او می گوید: تو فقط داری آسونترین راه رو انتخاب می کنی. این واقعیت که او علاوه بر باهوش بودن معتقد هم هست، فاکتوریست که بسیار جالب است ولی زیاد به آن پرداخته نشده است. در یکی از زیبا ترین صحنه های فیلم او را میبینیم که در تاکسی با پنجره ای نیمه باز در میان برف در حرکت است و جملاتی دعاگونه را بیان می کند (در پس زمینه)، اما هیچ تلاشی برای مرتبط کردن این خاصه با رفتار و کردار و وجدان او در کل داستان، صورت نگرفته است.
از آنجا که تمامی اتفاقات و تغییرات برای بونگ-وان (رییس) می افتد، او بیش از دیگر کاراکترهای فیلم به چشم می آید و فیلم نیز آرام آرام تبدیل به یکی دیگر از فیلم های تحقیقاتی هانگ بر روی بزدلی، بی ارادگی و شکنندگی مردانه می شود و آن هم برای اینکه وانگ توانایی تصمیم گیری ندارد و می خواهد همه چیز را با هم داشته باشد. این موضوع باعث می شود که بی خیال و بی توجه به نظر آید، چیزی که ما را به یاد «روز گراندهاگ» Groundhog Day و یا فیلمی از همین کارگردان به نام Right Now, Wrong Then می اندازد.
در مورد میزان سن هم فیلم بسیار صریح عمل می کند، دیالوگ ها معمولا دور میز اتفاق می افتند و دوربین برای نشان دادن اهمیت یا روی صورت فرد قرار گرفته و یا به راست و چپ می چرخد تا عکس العمل افرادی که روبروی هم نشسته اند را نشان دهد. . زوم های فیلم هم بسیار شبیه به موج نو فرانسوی ست و آهنگ های فیلم هم توسط کارگردان انتخاب شده اند. فیلمبردار فیلم هم پنجمین باریست که با کارگردان همکاری دارد.