تست ماشین های خودران عملیات بسیار دشوار و ظریفیست. حتی اگر مانند آلفابت و ویمو، صدها هزار مایل جاده و خیابان را پیموده باشید، باز هم نمی توانید از عملکرد بهینه سامانه هوشمند در تمامی شرایط بالقوه جهان واقعی مطمئن شوید.
محققین به جای رویکرد کلی و همه جانبه، تقسیم فرایند تست به رخدادهای کوچک و ارزیابی آنها را پیشنهاد می دهند
محققین مدت هاست که به دنبال تسریع این فرایند هستند و گروهی از آنها توانستند روش تست تازه ای را توسعه دهند که می تواند ظرف مدت کوتاهی به اهداف تعیین شده دست یابد. این دانشمندان به جای رویکرد کلی که همه چیز را با هم در نظر می گیرد (و معمولاً هزاران مایل را بی هدف زیر پا می گذارد)، اهداف را به اجزای کوچک تری تقسیم نموده و آزمودن هرکدام از آنها را به صورت متوالی و چند باره، میسر می سازد.
به عنوان مثال اگر می خواهید واکنش خودرو را در مواجهه با تغییر مسیر ناگهانی خودروی کناری بسنجید، کافیست فقط همین موضوع را مد نظر قرار داده و بارها آن را تکرار نمایید. با تجزیه و تحلیل این واقعه در رخدادهای متوالی می توان نحوه رفتار سامانه خودران را به خوبی ارزیابی کرد. این محققین همچنین آزمایشات خود را به احتمال وقوع تصادف، آسیب جسمانی (جراحت) و رخدادهای متعارض محدود کرده اند.
طبق برآوردها، این روش می تواند پیشرفت فوق العاده ای را برای شرکت های فعال در این حوزه به همراه بیاورد. پژوهشگران معتقدند پیمودن هزار مایل بر اساس این روش، معادل 300 هزار الی 100 میلیون مایل رانندگی در شرایط واقعی خواهد بود. در واقع شرکتی تازه کار با این رویکرد می تواند طی یک روز به تجربه رانندگی ویمو (635 هزار مایل) دست یابد.
البته محققین مورد بحث می دانند باید وضعیت های بسیار زیادی را در نظر بگیرند. ماشین خودران در مواجهه با عابرین بی احتیاط، کامیون های بزرگ با اضافه بار، یا جاده های پوشیده از برف چگونه عمل خواهد کرد؟ همچنین وضعیت هر سیستم رانندگی هوشمند با دیگری متفاوت خواهد بود. با این حال حتی نزدیک شدن به این سطح از پیشرفت می تواند صنعت خودروهای بدون راننده را تا حد زیادی به جلو هدایت نماید.
