زائری که سالها قبل به شوق زیارت «بیت الله الحرام» به حج مشرف شده بود، نقل می کند که هنگام بیتوته در مناء به مسجد خویش وارد شدم، ناگهان خیل عظیمی از زایران شهرهای مختلف را مشاهده نمودم که در این مسجد گردآمده و به تلاوت قاری نابینایی که در بالای صفه نشسته و با صدایی بسیار زیبا و ملکوتی قرآن را قرائت می کرد، گوش سپرده اند.
در آن لحظه از نوای قرائت استادانه او متحیر شده، از خود بیخود گشتم، چرا که تاکنون چنین صوت زیبایی را که متناسب با معنی آیات قرآن باشد از دیگری نشنیده بودم.
و ... آن قاری کسی جز امیرالقراء، استاد شیخ محمد، محمود رفعت نبود.
آری نام شیخ محمد رفعت، در تاریخچه قرائت قرآن نامی است بس آشنا. نامی که همگان را شهرت و عظمتش در رسیده است. نامی که پیرامون او افسانه های بیشماری رونق گرفت. چه او را نابغه ای شگفت می پنداشتند. مفتی سوریه پس از وفات وی در وصف استاد می گوید: اسلام، با وجود او جوانی و نشاط از سر گرفت.
وی از مفاخر جهان اسلام در زمینه تلاوت قرآن کریم بوده است و در علم قرائات روشی منحصر به فرد داشته و در میان قاریان بزرگ جهان جایگاه ویژه ای به خود اختصاص داده است. مرحوم استاد محمد رفعت در سال 1300 (هـ.ق) (مطابق با 1261 هـ.ش) در شهر قاهره، دیده به جهان گشود. او در سن 6 سالگی به بیماری شدیدی مبتلا شد، بدین جهت بینایی خویش از دست داد و تا پایان زندگی از این نعمت محروم گردید.
