الحسین(ع) فی الصفین: یا اهل الکوفه! انتم الاحبه. الکرماء و الشعار دون الدثار.
امام حسین(ع) در جنگ صفین: ای مردم کوفه، شما دوستان عزیز و گرامی مایید و چونان جامه های زیرین به ما نزدیک هستید.
الحسین(ع) فی الکربلا: یا اهل الکوفه قبحا لکم و ترحا و بؤسا لکم و تسعا
امام حسین(ع) در کربلا: ای مردم کوفه، زشت نامی و اندوهتان باد. بیچارگی ونابودی برشما باد.
شب و روز عاشورا، آموختنی های بسیار دارد. درس ها وعبرت هایی که به تنهایی می تواند هر ملتی را از حضیض ذلت به قله غیرت برساند. مردم مبارز ایران به شهادت پیروزی انقلاب اسلامی درس های گرانسنگی همچون، شجاعت، حماسه، شهادت، استقامت، غیرت، عزت، آرامش، جوانمردی، آزادگی، بصیرت و دشمن شناسی، از مکتب امام حسین(ع) آموخت و برای اعلام وفاداری به آرمان های بلند کربلا پیوسته تکرار کرد:«ما اهل کوفه نیستیم علی تنها بماند.»
شکرانه این ظفرمندی را شناختی باید تا سدی شود دربرابر نفوذ خصلت های ناپسند اهل کوفه و این خطر دفع نمی شود،مگر به بررسی تاریخ عبرت آموز آن شهر زشت نام.
امام حسین(ع) به عنوان صالح ترین فرد برای معرفی مردم منحط زمان خویش، می فرماید:«ان الناس عبیدالدنیا... مردم بنده دنیا هستند و دین تامنافع اقتصادی آنها را تأمین کند لقلقه زبان آنهاست، و هنگام آزمایش های سخت، دین داران اندکند.» پرسیده می شود؛ آیا مردم کوفه از ابتدا اینگونه اسیر سودانگاری های دنیا بوده اند؟ درپاسخ کافی است یک بار دیگر سخنان امام حسین(ع) را در طلیعه این نوشتار بخوانید، می بینید، کوفه، دو دهه قبل از عاشورا شهر رزمندگان و جهاد پیشه گانی است که مولاعلی(ع) برای دفاع از نظام اسلامی مدینه را ترک کرده و به آنها دل بسته است - به فرموده امام حسین(ع)- کوفیان دوستانی نزدیک، عزیز و گرامی بودند منتها، به تدریج، بدون این که حتی خودشان بفهمند دراثر تطمیع و تهدیدهای معاویه و بیش از آن، در اثر مشاهده باند بازی ها و فساد مالی کارگزاران حکومت اموی، دین خود را ازدست دادند، درحالی که به سوابق مبارزاتی و به شرکت خود درجهاد و فتوحات اسلامی طلبکارانه افتخار می کردند به همین جهت، فرمانده آنها در روز عاشورا - عمرسعد- خطاب به آنان گفت: ای لشکر خدا حمله آورید «یا خیل الله ارکبی»
شهیدمطهری در تأثیرات اجتماعی سلطه اموی می گوید: «معاویه و اموی ها برای محو دو اصل از اصول اسلامی قدس سره برابری و عدالت [ کوشش بسیار کردند یکی امتیاز نژادی ... و دیگر ایجاد فاصله طبقاتی که بعضی مثل عبدالرحمن عوف و زبیر، صاحب آلاف و الوف شدند وبعضی فقیر و صعلوک ماندند.
(حماسه حسینی جلد3، صفحه 24)
اجازه می خواهم نتیجه سخن را صریح و روشن بیان کنم. اگر کسی حسرتبار با خود بیندیشد که من چرا به جهت پرداختن به وظایف انقلابی به ثروت های بادآورده و حرام دست نیافته است، این شخص به مرض قلبی همان مفسدان اقتصادی که حسرتشان را به دل دارد، مبتلا شده است. هرچند نادار و کم بضاعت مانده باشد. مردم کوفه به همین بیماری دچار بوده اند. کلام آخر آن که خوب بودن کافی نیست، خوب ماندن مهم است. دولت و ملت باید برای عبرت ازعاشورا برنامه ومراقبت داشته باشند. باید با عزم ملی، با خصلت های اموی به مبارزه برخاست. راهکار همان است که علی(ع) در آغاز حکومت خود اعلام کرد. مبارزه جدی با فقر و فساد و تبعیض. تا باندبازی و بی عدالتی، ایمان هیچ کس را ذوب نکند.
مدیر مسول
