وندی بکر پیش از اینکه در 14 هفتگی دچار سقط خودبه‌خودی شود، سه دختر داشت اما اینکه او از قبل مادر بود، سوگواری او را کاهش نداد.
بکر میگوید: «آنچه مردم نمی‌فهمند این است که هر بچه‌ای منحصر به فرد است و این امر از دست دادن جنین را برای من سخت‌تر کرده بود.» در ابتدا شوهر وندی درک می‌کرد که او نیاز به صحبت کردن در مورد این فقدان دارد و ساعت‌ها را به جستجو روی اینترنت صرف کرد تا گروه‌های حمایتی در این مورد را پیدا کند اما با گذر ماه‌ها نومیدانه متوجه شد که ظاهرا همسرش نمی‌تواند با موضوع سقط جنین‌اش کنار بیاید. بکر میگوید: «در همان زمانی که فکر می‌کردیم، من و همسرم می‌توانیم به یکدیگر کمک کنیم، داشتیم در جهات متفاوتی حرکت می‌کردیم».
بکر در این تجربه و فشار آمدن بر رابطه زناشویی به علت سقط خودبه‌خوی تنها نیست. البته ازدواج آنها پایدار باقی ماند، اما پژوهش‌های جدید نشان می‌دهد که زوج‌هایی که دچار سقط خود به خودی یا مردهزایی شده‌اند، نسبت به زوج‌هایی که بارداری آنها به تولد یک نوزاد انجامیده است، حتی سال‌ها بعد ممکن است دچار اختلافات زناشویی و طلاق شوند.
براساس این بررسی جدید، در موارد سقط خودبه‌خودی یا خاتمه یافتن بارداری قبل از هفته بیستم، نسبت به زوج‌هایی که بارداری موفق داشته‌اند احتمال متارکه زوجین تا 22 درصد افزایش پیدا می‌کند. احتمال جدا شدن زوجین در فاصله بین 18 ماه تا 3 سال پس از سقط خودبه‌خودی به حداکثر می‌رسد و بعد از آن به حد عادی باز می‌‌گردد.
این بررسی نشان داد در موارد مردهزایی - خاتمه یافتن بارداری در 20 هفتگی یا پس از آن - خطر متارکه یا طلاق (حتی تا 10 سال پس از این واقعه) تا 40 درصد افزایش پیدا می‌کند.
دکتر کاتلین گولد، استادیار بخش پزشکی خانواده و زنان و زایمان در دانشگاه میشیگان که سرپرست این پژوهش بوده، میگوید: «یافته‌هایی که ما به دست آوردیم از این لحاظ بسیار شگفت‌آور بود که سقط خودبه‌خودی چه اثر قوی و طولانی مدتی بر روابط زن و شوهر می‌تواند داشته باشد».
منبع:www.salamat.com