نسیم تقی‌پور، نقاش جوان و خلاق ایرانی، تنها نقاش و هنرمند ایرانی است که از سازمان منع سلاح‌های شیمیایی از طرف دبیر کل وقت سازمان ملل، بان کی مون، در سال 2011 دعوت شده و نمایشگاه نقاشی در شهر لاهه هلند برگزار کرده است که با استقبال گسترده سیاستمداران و مراجعه‌کنندگان از کشورهای مختلف رو به رو شد.
او همواره تلاش داشته است با برگزاری نمایشگاه‌های این چنینی، جنگ را به چالش بکشد و مخاطبان را با اثرات جنگ آشنا سازد. او این بار هم با برگزاری یک نمایشگاه انفرادی در گالری طراحان آزاد، به موضوع جنگ پرداخته است. .با بنیتا همراه باشید تا با آثار این هنرمند بیشتر آشنا شوید
نمایشگاه «ناشناسنامه»، همانطور که از نامش پیداست، قرار است جستجوی هویت باشد. هویتی که خود هنرمند هم ابایی ندارد آن را تنها در قالب نقاشی پنهان کند و در معرفی نمایشگاه، آن را این‌طور بیان می‌کند: قانون خاک و قانون خون! مراودات بین دو کشور -نا‌شناسنامه‌هاى مورد تحقیر و نفرت -زنانى ناچار در شرایطی غیرانسانی یک پارادوکس کشنده، فشار روحی -که مى‌شود همزیستی تحقیرآمیز با دشمن به صورت اجباری. تن دادن به اینچنین..... پدر و مادر غیررسمى! خنده‌هاى تلخِ فاعل بر مفعول. و موجودى همیشه در جستجوى پدر ....
این توضیح اگرچه خودش گویاست، اما شاید کسانی که پدر این هنرمند را بشناسند، دلالت‌های بیشتری در آن بیابند. هم در این کلمات و هم در لابه لای تصاویری که هر کدام اشاره‌ای به حضور پررنگ پدر دارند و تاثیر عمیقی که جنگ بر زندگی او و خانواده‌اش داشته. تاثیری که بعد از این همه سال، خواسته یا ناخواسته، دخترش را رها نمی‌کند و در هر تابلوی نقاشی او، دست یا پای قطع شده و مصنوعی، مرهم گذاشتن بر زخم، ریشه کردن در گذشته، پیوند خوردن به آینده، تحمل سختی در عین رضایت و ... را می‌شود دید.
پدر این نقاش، محمدرضا تقی‌پور، جانبازی است که هر دو پایش را در جنگ تحمیلی از دست داده است. او در سال‌های بعد از دفاع مقدس، به شروع فعالیت در زمینه مبارزه با جنگ و مخصوصا استفاده از سلاح‌های شیمیایی در جهان پرداخت. تقی‌پور از سال 1384 همکاری با انجمن حمایت از قربانیان سلاح‌های شیمیایی را شروع کرد و در ادامه از تیرماه 1386 با موزه صلح تهران به عنوان مدیر موزه فعالیتش را ادامه داد. او که در سال 1361 در عملیات آزادسازی خرمشهر مجروح شد، جانباز 70 درصد است و هر دو پا را از بالای زانو از دست داده است. با این توصیف، ویلچر به پاهای او تبدیل شده و این همان چیزی است که در بیشتر آثار دخترش به عنوان یک نقاش دیده می‌شود؛ ویلچر، پای مصنوعی و در عین حال تلاش برای حرکت کردن در مسیر آرمان‌ها و آرزوها.
این می‌شود که نمی‌توان مرگ مولف را همیشه هم باور کرد، وقتی با دیدن نقاشی‌های نسیم تقی‌پور، به ویژگی‌های مشترکی برمی‌خوریم که یکی از آنها، زنانی هستند – که می‌توانند مادر، دختر یا همسر مجروحان جنگی باشند – که نه تنها در حال بهبود بخشیدن به زخم‌های ناشی از جنگند، بلکه خودشان هم این نقص عضوها را در خود دارند، انگار که در اثر این یگانگی، جراحت به آنها هم سرایت کرده باشد. زنان این نقاشی‌ها حتی گاهی لباس‌های جنگ بر تن دارند و می‌توانند نمادی باشند از این که مبارزه، مقاومت و ایستادگی فقط در میدان نبرد رودررو نیست، بلکه جنبه‌های دیگری هم دارد، حتی اگر کمتر دیده شده باشند.
از ویژگی‌های مهم نقاشی‌های نسیم تقی‌پور، این است که مرزهای زمان و مکان را در هم می‌شکند و در تصاویرش از آدم‌هایی که چهره ندارند، جغرافیا و تاریخ خاصی را نمی‌توان قائل بود. او به خوبی با بهره گرفتن از نمادهایی که نشان دهد مبارزه‌ای صورت گرفته، بدون این که عنصری از کشور خاصی را نشان دهد، به مفهوم کلی جنگ می‌پردازد و آن را به چالش می‌کشد.
این هنرمند جوان در آثار پیشینش، بیشتر از این که روی تصاویر و موقعیت‌های واضح کار کند، با ایجاد لکه‌هایی، مفهوم جنگ را نشان می‌داد اما این بار، در «ناشناسنامه» به صورت مشخص‌تری به انسان‌ها پرداخته و برای تکمیل و تشخیص هویت این افراد، بیشتر از لکه‌های روی کاغذ آنها را معرفی کرده است. با این حال، این نقاشی‌ها، اگرچه نامی از پدر دارند، اما ادای احترامی هم هستند به تمام مادران، دختران، همسران، پرستاران و همراهان مردانی که از راه دشوار و طولانی مبارزه برگشته‌اند.
نمایشگاه نقاشی «ناشناسنامه» تا 11 اسفند در گالری طراحان آزاد واقع در میدان سلماس، جنب بانک پاسارگاد، شماره پنج برپاست و می‌توانید به دیدن آثار این هنرمند نقاش بروید. اگر هم فرصتی برای دیدن این گالری پیدا نکردید، می‌توانید از اینستاگرام نسیم تقی‌پور، آثار او را دنبال کنید: @nasimtaghipoorartworks
