نسبت میان دموکراسی و امر به معروف و نهی از منکر

آیا در یک نظام دموکراتیک می شود امربه معروف و نهی از منکر کرد. بحث نسبت دموکراسی با اصل امر به معروف از آن جهت مهم است که تلقی عموم بر آن است که امروز حکومت اسلامی ما نوعی دموکراسی اسلامی است. در نظام های دموکراسی غربی اصل امر به معروف و نهی از منکر نه تنها مطلوب نیست، بلکه خلاف قانون است. یعنی اگر کسی مطابق این ضابطه شرعی ما عمل کند، می توان از دست او شکایت کرد. اما در حکومت اسلامی اگر کسی تجاهر به فسق کند، می شود به او تذکر داد و طی مراحلی حتی می توان جلوی او را گرفت و این کار نه تنها مذموم نیست، بلکه واجب است.

آقای لاریجانی در پاسخ به سؤال بالا، با تمایز میان دموکراسی و لیبرالیسم معتقد است که اصل امر به معروف و نهی از منکر با لیبرالیسم سازگاری ندارد؛ چرا که ضرورت نظام لیبرال، چنین حکومتی آن است که بتواند پاسدار بیشترین آزادی های فردی باشد و مشروعیت آن حکومت، «رضایت عمومی» است و از آنجا که امر به معروف و نهی از منکر محدودکننده آزادی های فردی است، با نظام لیبرال در تضاد است. اما دموکراسی به مثابه یک روش حکمرانی است که باید برای مسائل مختلف به آراء عمومی به طور مستقیم یا غیرمستقیم مراجعه شود و از آنجا که این روش در جمهوری اسلامی در همه امور از طریق مراجعه مستقیم یا غیرمستقیم به آراء عمومی یعنی انتخابات است، بنابراین ما باید مردم سالاری را به عنوان یک روش بر اساس عقلانیت اسلامی بنا کنیم.

اجرای امر به معروف و نهی از منکر، جوهر نظام اسلامی را کاملاً روشن می کند. یعنی اگر این مسئله در جامعه ما عمومیت پیدا کند و پایه بگیرد، مدل دموکراسی اسلامی چهره خود را کاملاً آشکار می کند و آثار آن هم بی شمار است.