پگاه حوزه، ش 47
جهانی شدن یک واقعیت اجتناب ناپذیر در عصر حاضر و پدیده ی دو رویه است که در عین داشتن پیامدها و نتایج منفی، شرایط و فرصت های جدیدی را ایجاد می کند . شناخت علمی و همه جانبه ی این پدیده ما را در اتخاذ یک استراتژی کارآمد یاری خواهد کرد . در این زمینه سه استراتژی کلان وجود دارد:
1 . استراتژی هم گرایانه: به نظر صاحبان این استراتژی، نظام سرمایه داری لیبرال آخرین حلقه ی نظام مدیریت سیاسی به شمار می رود . بنابراین، هر نوع مخالفت با آن، همچون شنا کردن بر خلاف جهت جریان رودخانه، کاری بی ثمر است; پس باید با این جریان همسو و همگام بود، که این امر در نهایت به رها کردن فرهنگ بومی و ارزش های دینی می انجامد .
2 . استراتژی واگرایانه: طرفداران این روی کرد، جهانی شدن را «قرائت دیگری » از نظام امپریالیسم جهانی و استعمار می دانند . آنان با طرح فرضیه ی تقابل، چنین ابراز داشته اند که کشورهای جهان سوم برای حفظ موجودیت خویش و حراست از ارزش های دینی خود که مبنای وفاق اجتماعی آنان است، بایستی به مقابله با این جریان برخیزند . به نظر می رسد این استراتژی، جوامع دینی را از گردونه ی نظام بین المللی و سهیم شدن در تحولات جهانی خارج می سازد .
3 . استراتژی تبادل و گفت وگو: این راهبرد، ضمن حفظ مواضع ملی و بومی خود، به ضرورت برقراری گفت وگو، به منظور استفاده از فرصت هایی که جریان جهانی شدن ایجاد کرده، تاکید دارد . نظریه ی «گفت وگوی تمدن ها» مطابق همین دیدگاه است .
