اگر آن حضرت را «پیامبر وحدت» به شمار آوریم، بیراهه نرفته ایم.
تاریخ شاهد فراوان صحنه هایی در زمینه ایجاد الفت و مودّت بین مردم و زدودن کینه ها و کدورت ها در حیات پیامبر است. داستان تدبیرِ وحدت بخش او در نصب حجرالأسود در جای خود و جلوگیری از خونریزی میان قبایل قریش، یکی از آنهاست. ایجاد برادری بین مسلمانان پس از هجرت به مدینه، نمونه دیگر است. نهی آن حضرت از عیب جویی دیگران در حضورش نسبت به افراد غایب، تأکید بر مزیت نداشتن عرب بر عجم و سفید بر سیاه، مگر براساس تقوا، پذیرش یکسان دعوت فقیر و غنی و برده و آزاد برای رفتن به مهمانی و خانه آنها، جلوگیری از درگیری و حل نزاع دیرین میان اوس و خزرج در یثرب و ایجاد آشتی و الفت میان ایشان و... از این نمونه هاست. حتی سخنان حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم نیز مایه وحدت و الفت بود. امام حسن مجتبی علیه السلام از قول امیرالمؤمنین علی علیه السلام این روش پیامبر را چنین توصیف می کند: پیامبر خدا زبان خود را از حرف زدن نگه می داشت؛ مگر در جایی که برایش مفید بود و به او مربوط می شد. مردم را الفت و وحدت می بخشید و آنان را متفرق و بیزار از هم نمی ساخت.[15]
پیامبر به تشکیل «امت واحده» پرداخت و براین اساس، عوامل جدایی و مرزبندی که در دیگر جوامع بشری بود، کنار رفت.[16]
[15] . نقل از مکارم الاخلاق، ص14.
[16] . ماهنامه «پیام زن»، سال پانزدهم، ش 11 و 12، بهمن و اسفند 1385، صص 151 152.