هدایتها و ارزشها:بدزبانی

یکی از شیوه های بد و غیر مشروع در برخورد با اندیشه های مخالف، توهین و فحاشی است، در حالی که قرآن کریم با صراحت تمام این گونه اعمال را رد کرده و فرموده است:

«ولا تسبّوا الّذین یدعون مِن دونِ اللّه فیسبّوا اللّه عَدْواً بغیر علم…؛ به کسانی که جز خدا را می خوانند دشنام مدهید، آنان نیز از روی دشمنی[و] به نادانی خدا را دشنام خواهند داد».(سوره ی انعام، ایه ی 108)

حضرت علی(ع) وقتی که شنید لشکریانش به لشکریان معاویه دشنام داده اند، فرمود: «إنی أکره لکم أن تکونوا سبّابین و لکنکم لو وصفتم أعمالهم و ذکرتم حالهم کان أصوب فی القول و أبلغ فی العذر و قلتم مکان سبّکم ایاهم، اللّهم احقن دمائنا و دمائهم و أصلح ذات بیننا و بینهم و اهدهم من ضلالتهم حتی یعرف الحق من جهله و یرعوی عن الغی و العدوان من لهج به».(نهج البلاغه، خطبه ی206)

من خوش ندارم که شما دشنام دهنده باشید، امّا اگر کردارشان را بیان می کردید و حالاتشان را یاد آور می شدید، به صحیح نزدیکتر و از نظر معذور بودن رساتر بود. (ای کاش) به جای دشنام به آنان، می گفتید: خداوندا! خون ما و آنان را حفظ کن، بین ما و بین آنان را اصلاح نما و هدایتشان نما تا هر که حق را نمی داند آن را بشناسد و هر که حریص در ظلم و عدوان است از آن برگردد».

قرآن مجید و امام اول شیعیان هر دو در پرهیز از توهین و فحاشی اصرار دارند و ما که خود را از پیروان راستین این دو می دانیم، انواع فحش ها و ناسزاها در بیانمان حکم فرماست، به کافران و مشرکان و یهودیان و… بد زبانی می کنیم بماند، حتی مسلمانان نیز از فحش، لعن و توهین بی بهره نیستند.

به سخنان خود و دیگران از صبح تا شب توجه و دقت کنید و یا آنها را با ضبط صوت، ضبط کنید و دوباره گوش کنید تا معلوم گردد که چه قدر ناسزا ـ صبح تا شب در بین افراد ـ رد و بدل می شود. وقتی ناسزا به لشکریان معاویه جایز نباشد و وقتی به کفار و مشرکان، فحاشی ممنوع باشد، روشن است که فحش دادن به یک فرد مسلمان، گناه کبیره است.

سخنان ناروا در این زمان، زشتی بیشتری دارد؛ زیرا که با پیشترفت علوم و فنون، همه از حال یکدیگر باخبرند و وقتی می شنوند که شیعیان هر سخنی را بر زبان جاری می سازند به دین و ائمه ما بدبین می شوند که این خود گناهی بس بزرگ است.

سخنان ناروا در این زمان، زشتی بیشتری دارد؛ زیرا که با پیشترفت علوم و فنون، همه از حال یکدیگر باخبرند و وقتی می شنوند که شیعیان هر سخنی را بر زبان جاری می سازند، به دین و ائمه ما بدبین می شوند که این خود گناهی بس بزرگ است. ائمه اطهار به ما سفارش کرده اند: تلاش کنیم تا برای آنان زینت باشیم: «کُونُوا لنا زَیناً و لا تکونوا عَلَینا شَیناً؛ برای ما زینت باشید و موجب زشتی مباشید».1 علاوه براین وقتی ما فحش بدهیم و معبودان یا محبوبان آنان را مورد لعن قرار دهیم، آنان هم مقابله به مثل می کنند و معبود یگانه و یا پیامبر اکرم (ص) و ائمه (ع) را که محبوب ما هستند، مورد اهانت قرار می دهند و ایه ی قرآن دقیقاً به همین نکته اشاره کرده است. دو روایت است که پیامبر اکرم (ص) به فردی که از او سفارشی خواست فرمود: «لا تسبّوا النّاس فتکتسبوا العداوة بینهم؛به مردم فحش ندهید تا کسب عداوت میان آنها کنید.(دشمنتان شوند)».2