سلاطین منطقه دکن و به ویژه قطب شاهیان ، وزرا و مقام های بزرگ خود را اغلب از میان ایرانیان مهاجر که شخصیت های علمی و فرهنگی بودند، برمی گزیدند و مقام میرجملگی و پیشوایی یا وزارت اعظم و نیز دبیری و منصب سرخیلی که نیابت وزیر اعظم شمرده می شد، اغلب در اختیار ایرانیان حیدرآباد و گلکنده بود. از جمله این رجال می توان از شاه میرزای اصفهانی طباطبایی ، وزیر ابراهیم قلی قطب شاه و نیز میرمحمد مؤمن استرآبادی ، وزیر معروف محمدقلی قطب شاه و همچنین میرزا محمد سعید میرجمله ، وزیر مقتدر عبدالله قطب شاه نام برد. همچنین بسیاری از ایرانیان مهاجر، از جمله میرزا روزبهان صفاهانی ، میرفصیح الدین محمد تفرشی ، سیدعبدالله مازندرانی و میرمحمد سعید اردستانی ، در زمان عبداله قطب شاه به منصب جلیل القدر سرخیلی رسیدند. رواج زبان و شعر فارسی در دکن در زمان قطب شاهیان بسیاری از رجال سیاسی ، علمی ، ادبی و دیگر اقشار مردم از ایران به حیدرآباد آمده و در آنجا اقامت گزیدند. در حیدرآباد، مراکز مهمی برای تدریس زبان فارسی تأسیس شد که مورد حمایت اشراف محلی و ایرانیان قرار گرفت . در این هنگام ، زبان فارسی ، زبان رسمی منطقه دکن بود و تمامی نامه ها و فرمان های حکومتی به زبان فارسی نوشته می شد. در بالای اکثر بناها و عمارت های تاریخی ساخته شده در این دوره ، کتیبه های فارسی قرار دارد. اکثر پادشاهان قطب شاهی نیز خود، اهل شعر و ادب بوده و به همین خاطر علمای اسلامی ، شعرا و اهل ادب در آن عصر در دربار پادشاهان قطب شاهی ، جایگاه ویژه ای داشتند. همین موضوع ، موجب شده بود که شهر حیدرآباد، به عنوان مرکز فرهنگی اسلامی در جنوب هند، دارای بزرگ ترین کتابخانه های کتب خطی فارسی و عربی گردد، به طوری که حتی امروز پس از گذشت چند قرن ، ده ها کتابخانه کتب خطی و صدها هزار کتاب مرجع و دست نوشته خطی در این شهر وجود دارد که همچنان محققان سراسر جهان را به حیدرآباد، محتاج می نماید. برخی از این پادشاهان ، مانند محمدقلی و جمشید قلی پسر سلطان قلی (که مدت کوتاهی حکومت کرد) به زبان فارسی ، شعر می گفتند. بسیاری از اشعار آنها هنوز باقی است و در سال های گذشته مجموعه اشعار میرعثمان علی خان ، با همت سرکنسولی جمهوری اسلامی ایران در حیدرآباد به چاپ رسید. پیشرفت زبان و ادبیات فارسی ، در زمان محمدقلی قطب شاه به اوج خود رسید، به طوری که برخی معتقدند محیط ادبی دکن در آن دوران ، از اصفهان نیز ممتازتر بوده است . بیشتر اصطلاحات اداری و اجتماعی و مدنی در این زمان ، به فارسی بوده و حتی اصطلاحات موسیقی ، نظیر پرده ، مقام ، خسورانی ، بربط ، عود، دف ، سرنا و غیره در دکن رواج داشته است . همچنین آداب و رسوم ایرانی که در جشن ها و سوگواری ها مرسوم است ، در فرهنگ مردم منطقه دکن وارد و مرسوم شده بود. فرهنگ معماری قطب شاهیان ، همچون معماری سایر سلسله های مسلمان هند، از اصلاحات و تعبیرات فارسی سرشار است و بناهای مختلف و قسمت های گوناگون آنها، همگی با لغات و کلمات فارسی شناخته می شد. برای مثال، در نام گذاری بخش های مختلف قلعه گلکنده و شهر حیدرآباد، از کلماتی مانند جمعه مسجد، بالاحصار، سلاح خانه ، عاشورخانه ، فیل خانه ، چهار منار، چهار کمان ، عزاخانه ، دیوان خاص ، دیوان عام ، دولت خانه ، ابرایم باغ ، باغ گشن ، باغ عام ، کوه طور و صدها کلمه فارسی دیگر استفاده می شد.پیروی قطب شاهیان از مذهب تشیع ، به عنوان مذهب رسمی ، سبب شد که آداب و رسوم شیعه ، از جمله اعیاد و نیز عزاداری حضرت سیدالشهدا(ع )، در دکن رواج یابد، به ویژه عبدالله قطب شاه در این خصوص سعی فراوان نمود و خود در اکثر اعیاد و عزاداری های مذهبی شرکت می کرد.