بیابان وسیعی باطول 800 کیلومتر و عرض 320 کیلومتر، با نام دشت کویر یا کویر مرکزی در قلب فلات ایران قرار دارد. کویر مرکزی ایران در ابتدا دریاچه آب شور بوده است و بعد از مدت ها این دریاچه خشک شده است و باعث باقی ماندن 6 تا 7 کیلومتر نمک بر روی سطح آن شده است. دشت کویر در حال حاضر توسط گل و لای و باتلاق های نمک سطح آن پوشیده شده است. لایه نمکی که گفته شد (ضخامت آن چند سانتی متر است) با گذشت زمان زیر گل و لای ها دفن شده است. سطح پایینی لایه نمکی دشت کویر، "چربه" است، این لایه گل شل و گریس مانند است، به خاطر همین لایه چسبناک است که سفر به کویر مرکزی ایران بسیار خطرناک است. اگر کسی در این لایه چربه گیر بیفتد، به سختی می تواند از آن خلاصی پیدا کند. با توجه به آنکه نمک چگالی کمتری نسبت به گل و لای و سنگ ها دارد، در گذر زمان از این گل و لای ها به سمت بالا نفوذ پیدا کردند و باعث ایجاد گنبدهای نمکی شدند. این گنبدهای نمکی که برخ از آنها مورد فرسایش در اثر باد و باران قرار گرفته اند، از جمله پدیده های زمین شناسی بسیار زیبا و جالب در کل دنیا می باشد. تعداد این گنبدها حدود 50 عدد می باشد.
روستاهای اطراف
در اطراف این بیابان و در تپه ها و کوه های اطراف آن، روستاهایی را می توان پیدا کرد که معماری خانه های آنها مطابق با اقلیم این محدوده و وزش باد و عایق در برابر آنها می باشد. در این بیابان خانه ای پیدا نمی کنید و در آن کسی زندگی نمی کند. کشاورزی در این مکان به دلیل حاصلخیز نبودن خاک آن، رونقی ندارد. از نظر جانواری می توان در اطراف کوهستان های دشت کویر مرکزی ایران ، جانورانی مانند گوسفند وحشی، شتر، پلنگ ایرانی و بز کوهی، پیدا کرد.
