این مترجم و شاعر در گفت‌وگو با ایسنا درباره استقبال مخاطبان ایرانی از آثار ترجمه به نسبت آثار تالیفی اظهار کرد: این استقبال به خاطر اعتمادی است که در طول سالیان برای آثار ترجمه به وجود آمده است.
او دلیل کم‌اعتمادی مخاطبان ایرانی به آثار ایرانی را این‌گونه بیان کرد: فکر می‌کنم ممیزی و سانسور تا حدودی در ایجاد این بی‌اعتمادی دخیل است. همچنین مخاطبان ما بیشتر از نام‌های ایرانی تحت تأثیر نام‌های خارجی قرار می‌گیرند.
ویسی خاطرنشان کرد: نویسنده‌های ما نیز کمتر خود را در معرض تجربیات جدید قرار می‌دهند تا حوزه‌های جدیدی کشف کنند و متن آن‌ها عرصه نوآوری در زبان و موضوع باشد. البته این موضوع شامل همه نویسنده‌های ما نیست اما عمده نویسنده‌های ایرانی خود را به یک فضای ذهنی بسته محدود می‌کنند و کمتر به سراغ عرصه‌هایی که به ماجراجویی و جسارت نیاز دارد، می‌روند.
این مترجم اظهار کرد: نسل‌های پیشین ادبیات ما خواننده بیشتری داشتند و در آن دوران رغبت بیشتری به آن‌ها وجود داشت. دلیل این‌که گرایش مخاطبان به آثار ایرانی کمتر شده است به یک تحقیق جامع نیاز دارد. اما فکر می‌کنم ادبیات نسل‌های قبل ما بیشتر ورز می‌خورد، عرصه نقد پویا بود و آثار آن‌ها مورد نقد قرار می‌گرفت. این باعث می‌شد که آن‌ها خود را ورزیده کنند. این چالش یعنی توجه منتقد همیشه وجود داشت و نویسنده‌ها سعی می‌کردند دقت بیشتری داشته باشند و کارهایی ارائه دهند که اثر خودشان باشد و حوزه‌های جدیدی را کشف کنند.
او افزود: به‌جز چند کتاب خاص در کشور ما سایر کتاب‌ها دیده و بررسی نمی‌شوند و نگاه تیزبین منتقد را پشت خود ندارند و به همین خاطر نویسنده بازخوردی از کار خود نمی‌گیرد که بخواهد ذهنیت خود را متحول کند.
ویسی همچنین درباره تأثیر رسانه‌ها بر استقبال مخاطبان ایرانی از آثار ترجمه گفت: به نظرم تعداد رسانه‌ها بسیار زیاد شده است و کتاب‌ها معرفی می‌شوند اما به علت این‌که تعداد رسانه‌ها بالاست و خبرها انبوه، معرفی کتاب‌ها در لابه‌لای اخبار گم می‌شود.
این مترجم در پایان گفت: احساس می‌کنم برای این‌که ادبیات داخلی ما قدرت بگیرد، ضروری است که تعداد منتقدان غیرجانبدار یعنی منتقدانی که به باند و گروهی وابسته نباشند زیاد شود. متأسفانه در حال حاضر معدود منتقدان ما به حوزه‌های قدرت در ادبیات و باندهایی وابسته هستند و کتاب‌های مشخصی را پوشش می‌دهند و درباره آن‌ها صحبت می‌کنند، اما کتاب‌هایی با ارزش‌های ادبی بالا که در طیف آن‌ها قرار ندارند مورد توجه‌شان قرار نمی‌گیرند که این موضوع یکی از آسیب‌های ادبیات ما است.
