دوران-غیبت

انتظار در مکتب تشیع یک حالت انسانی است که انسان به خاطر وجود آن، ضمن پیراستن وجود خویش از بدیها و آراستن آن به خوبیها، در ارتباط مستمر با امام و حجت زمان خویش، همه همت خود را صرف زمینه سازی ظهور مصلح آخرالزمان میکند و در جهت تحقق وعده الهی نسبت به برپایی دولت کریمه اهل بیت ـ علیهم السلام ـ با تمام وجود تلاش می­کند.[1]

منتظران مهدی (ع) اکنون و در طول تاریخ، پیوسته در انتظار تحقق عدالت بوده اند، عدالتی جامع و جاری در همه مناسبات فردی و اجتماعی; اما نباید پنداشت که این انتظار به گونه ای موجب از دست دادن حرکت های اصلاحی و حماسه های دینی و اجتماعی بوده است

انتظار آمادگی است در معرفت و احساس و رفتار آدمی . معرفت به امام عشق به او را در دل می آورد و زمینه ساز تحول در رفتار و عمل آدمی می شود و او را لایق درآمدن به خیمه ی امام می کند .

یکی از بحثهای حسّاس، مهم و اساسی مربوط به دوران غیبت حضرت مهدی4، بحث حاکمیت اسلامی در این دوران است. در این باره، میان اندیشوران شیعه، دو دیدگاه متفاوت پدید آمده است

یکی از شبهه هایی که در مورد امام زمان علیه السلام، مطرح می شود این است که: امام غایب رهبر و پیشوا است و وجود رهبر در صورتی می تواند مفید باشد که حضور عادی در میان پیروان خود داشته باشد. امامی که دیده نمی شود، چگونه می تواند نقش رهبری را در جامعه ایفا کند؟

حضرت مهدی (ع ) را غایب نامیده اند، چون ((ظاهر)) نیست ، نه آن که ((حاضر)) نیست و آمدن آن حضرت نیز ظهور است نه حضور

بشکفد گل های بستانی که من می خواستم(1)

در هر جمعه، ندبه می کنیم و تو را می جوییم. ای وارث غدیر! ای سوگوار همیشه حسین علیه السلام ![2][2]

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم در ضمن روایت های فراوان امام مهدی(عج) را معرفی کرده و زمان ظهور و عملکردهای آن حضرت به مسلمانان شناسانده اند

از نکات بسیار مهم در مورد حضرت مهدی علیه السلام این است که امیر مؤمنان علی علیه السلام ظهور و قیام آن حضرت را نزدیک دانسته است؛ بشارتی که روح تازه در کالبد خسته دلان دوران غیبت می دهد و باعث می شود رنج دوری از حضرت و فتنه ها و فسادهای آخر الزّمان را با شهد شیرین یاد ظهور و نزدیک بودن آن تحمل کنند.